Η ελπίδα… χάθηκε

Για μια ακόμα φορά επιβεβαιώθηκε, ότι στην αναμέτρησή του με ακραία καιρικά φαινόμενα ο άνθρωπος είναι ο πιο αδύναμος. Ομολογουμένως οι πρόσφατες χιονοπτώσεις ήταν ακραίες και απαιτούσαν τουλάχιστον μία συντονισμένη κινητοποίηση δυνάμεων από πλευράς του περίφημου επιτελικού κράτους… η οποία προφανώς δεν υπήρξε.
Από εκεί και πέρα όμως διαπιστώθηκε περίτρανα, ότι ο ιδιωτικός τομέας, δεν μπορεί να υποκαταστήσει το κράτος, στις βασικές του λειτουργίες.
Δεν μπορεί, δεν γίνεται, βασικές υποδομές… συγκοινωνίες, δίκτυα, λιμάνια, αεροδρόμια, νερό και ενέργεια… να παραδίδονται σε εγχώριους και μη, επενδυτές, με το επιχείρημα, ότι το κράτος δεν μπορεί να τις λειτουργήσει.
Η καλή λειτουργία των βασικών υποδομών μιας χώρας, δεν προϋποθέτει και δεν βάζει σαν μοναδικό κριτήριο το κέρδος. Οι βασικές υποδομές, πέραν του ότι είναι αναπτυξιακά εργαλεία, και κοινωνικά αγαθά, οφείλουν να προσφέρουν και μια ασφάλεια στον πολίτη, οφείλουν να προσφέρουν υπηρεσίες στις εσχατιές της χώρας.
Ο ιδιώτης επενδυτής, δεν μπορεί από τη φύση του να στοχεύει στα παραπάνω, όταν μάλιστα οι υποδομές που εκμεταλλεύεται είναι μονοπωλιακές, χωρίς ανταγωνισμό.
Ο αγανακτισμένος πολίτης θα χρησιμοποιήσει και την επόμενη μέρα την Αττική οδό Αθηνών, γιατί δεν έχει άλλη επιλογή. Ακούω αλληλοκατηγορίες από το πολιτικά κόμματα και το προσωπικό τους.
Να τους θυμίσω ότι, όλοι τους συμμετείχαν και συμφώνησαν (πλην ΚΚΕ και Μέρα 25 ) στο ξεπούλημα των υποδομών της χώρας. Να τους ενημερώσω ότι και στις 26 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι βασικές υποδομές ελέγχονται από το κράτος. Τι δεν καταλαβαίνουν;
Ότι πιθανώς δεν φταίει το κράτος, αλλά το πολιτικό προσωπικό που εκάστοτε κυβερνά… και αντί να ασχοληθεί με την καλή λειτουργία καί οργάνωση αυτών των υποδομών, προτιμά την εύκολη λύση του ξεπουλήματος;
Φανταστείτε να είχαν ξεπουληθεί και τα δημόσια Νοσοκομεία. Είναι αυτά που βάζουν πλάτη εν καιρώ πανδημίας και όχι ο ιδιωτικός τομέας.