Η ελπίδα έσβησε στην Αττική

Ψάχνει ο κόσμος να ακουμπήσει κάπου και να πει το παράπονό του για το ανεπαρκές σύστημα Υγείας της Ελλάδας, που αποτελεί ευθύνη όλων ανεξαιρέτως των κυβερνήσεων, να διαμαρτυρηθεί για όσα έχει υποστεί ειδικά τα τελευταία 12 χρόνια με αποκορύφωμα την πανδημία, και ενώ δεν έχει καταλαγιάσει ακόμη ο απόηχος από την τραγωδία στο Μάτι, έρχεται τώρα το χάος από την χιονόπτωση και η περίπτωση του αποκλεισμού χιλιάδων αυτοκινήτων και οδηγών στην πολυδιαφημισμένη και καλά πληρωμένη Αττική Οδό αλλά και τους άλλους συγκοινωνιακούς κόμβους της Αττικής, να αποτελέσουν το κερασάκι στην τούρτα ενός γενικευμένου κρατικού Μπλακ – άουτ.
Όχι βέβαια πως δεν ήταν αναμενόμενο με ένα τέτοιο κράτος να μην συμβεί αυτό που συνέβη, όχι ότι ο τραγέλαφος της ανεπάρκειας των κρατικών υπηρεσιών δεν θα έκανε και πάλι την εμφάνισή του, αλλά το γεγονός ότι για άλλη μια φορά επιδεικνύεται χαρακτηριστική αδιαφορία απέναντι στην ανθρώπινη ζωή, δείχνει ότι τα όρια έχουν προ πολλού ξεπεραστεί και πως αυτό το κράτος αξίζει τα επιτιμητικά σχόλια των άλλων ευρωπαϊκών κρατών.
Φαίνεται σκληρή αυτή η στάση αλλά δεν είναι. Εν προκειμένω και πρόβλεψη για την κακοκαιρία υπήρχε και χρόνος για την οργάνωση των κρατικών υπηρεσιών. Και είναι εύκολο σε αυτές τις περιπτώσεις να τα ρίχνει ο ένας στον άλλο, ο κρατικός μηχανισμός να φανεί πως ήταν πανέτοιμος και ότι για όλα φταίει η εταιρεία «Αττική Οδός Α.Ε.».
Και αναρωτιέμαι: Μήπως την ευθύνη για την ασφάλεια των αυτοκινητοδρόμων αναλαμβάνει αποκλειστικά μία ιδιωτική εταιρεία σε έκτακτες καταστάσεις όπως ισχυρές χιονοπτώσεις; Μήπως ανήκει σε άλλο κράτος ο εν λόγω αυτοκινητόδρομος; Η ίδια η εταιρία, από την άλλη, περιορίζεται στα εξής, ρίχνοντας λίγο – πολύ την ευθύνη στους οδηγούς:
«Σε επιφυλακή βρίσκεται ο μηχανισμός της Αττικής Οδού από το πρωί του Σαββάτου και καθ’ όλη τη διάρκεια της κακοκαιρίας «Ελπίδα», προκειμένου να κρατηθεί ανοιχτός ο αυτοκινητόδρομος, παρά τις εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες.
Διευκρινίζεται ότι σε ορισμένα σημεία του αυτοκινητόδρομου, ειδικότερα στη σύνδεση της σήραγγας Βριλησσίων με την Περιφερειακή Υμηττού και στην περιοχή του Γέρακα στο ρεύμα προς Ελευσίνα δημιουργήθηκαν έντονα κυκλοφοριακά προβλήματα εξαιτίας οχημάτων που ακινητοποιήθηκαν είτε λόγω μηχανικής βλάβης, είτε φόβου και έλλειψης εμπειρίας των οδηγών τους».
Αναμενόμενο να ειπωθούν και αυτά προς απόσειση των όποιων ευθυνών. Η όλη νέα σοβαρή περιπέτεια χιλιάδων ανθρώπων σε όλη την Αττική τελείωσε με την άμεση παρέμβαση της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών, την οποία προκάλεσε ο πολύωρος εγκλωβισμός οδηγών στην Αττική Οδό εν μέσω σφοδρού δεύτερου κύματος της κακοκαιρίας «Ελπίδα» που πλήττει τη χώρα.
Όλα καλά ως εδώ. Όμως για τους υπόλοιπους κόμβους της πρωτεύουσας και την απίστευτη ταλαιπωρία των οδηγών ποιος ή ποιοι θα απολογηθούν; Ψιλά γράμματα για την κυβέρνηση – για την όποια κυβέρνηση.
Αυτό που έζησε η Αττική, αυτή η ανοργανωσιά και η προχειρότητα στην αντιμετώπιση των έκτακτων καιρικών φαινομένων, είναι αυτό που ψελλίζει ο καθένας όταν τον ρωτούν για τους λόγους που συμβαίνουν τέτοιας έκτασης γεγονότα που απαντώνται με την χαρακτηριστική φράση «Έλα τώρα – τι περίμενες, στην Ελλάδα ζούμε…». Άρα έχει γίνει κτήμα του καθενός η σήψη και η διαφθορά αλλά πάνω απ΄όλα η αδιαφορία απέναντι στην ανθρώπινη ζωή. Άρα όλοι μας λίγο – πολύ είμαστε συνυπεύθυνοι αφού δεν μπαίνουμε καν στον κόπο «να αλλάξουμε το Ρωμαίικο».
Είναι από παλιά μεγάλη η ευθύνη των πολιτών για την κοινωνία που ζουν. Ευκαιρίες υπήρχαν πολλές για να αλλάξει η νοοτροπία. Οι πολίτες μως επέλεξαν και επιλέγουν όλους αυτούς που τους λησμονούν για τέσσερα χρόνια, όλους εκείνους που απολογούνται μόνον όταν κάποιο συμβάν τείνει να μετατραπεί σε τραγωδία.
«Ελπίδα», «Μήδεια», «Διομήδης» ή ότι άλλο βαφτίζουν τις έκτακτες καταστάσεις κακοκαιρίας δεν είναι παρά το απαύγασμα ενός κράτους – παρωδία που προετοιμάζεται πάντα από καιρό αλλά ως εκ θαύματος στο τέλος προκύπτουν ανάλογες τραγωδίες ή επικίνδυνες καταστάσεις, όπως στην Μάνδρα, το Μάτι και την Αττική Οδό.
Και είναι να απορεί κανείς πως και γλυτώνουμε κάθε φορά από χειρότερες περιπέτειες. Ίσως γιατί οι πυρκαγιές σβήνουν όταν κατακάψουν τα πάντα, οι βροχές όταν πλημμυρίσουν ολόκληρες περιοχές και το κακό να σταματήσει λόγω της ποσότητας νερού ή τις χιονοπτώσεις όταν η θύελλα δεν κρατά για μέρες παρά για ώρες. Φανταστείτε να βιώναμε τις θεομηνίες άλλων κρατών, χωρίς αυτό να σημειώνει ότι και εκεί αναλογικά με την ένταση των φαινομένων δεν είναι ανίκανες οι κρατικές υπηρεσίες.
Απλά στην περίπτωσή μας υπάρχει και το φαινόμενο του αγιασμού και της παράκλησης προς τον Ύψιστο, όπως αυτή των πολεμικών αεροσκαφών για να βομβαρδίζουν καλύτερα. Σε τέτοια χώρα ζούμε.