Οι ελπίδες στους νέους

Το παιχνίδι για τον λαό έχει χαθεί εδώ και οκτώ συναπτά έτη όταν η χώρα βούλιαξε στον υφεσιακό βούρκο, όταν οι κυβερνήσεις αποφάσισαν πως ένας είναι ο δρόμος της ανάνηψης, ο δρόμος των μνημονίων.
Σα να έχουν ξεχάσει τα κόμματα σε τι περιπέτειες έβαλαν την χώρα εδώ και δεκαετίες, σα να μην τα ακουμπά η φτωχοποίηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού, επιδίδονται σε εκλογικές κοκορομαχίες, που αν μη τι άλλο δεν έχουν να πουν τίποτε στο ήδη ταλαιπωρημένο μέσο πολίτη.
Το δυστύχημα βέβαια του να πάνε κάποιοι και πάλι στις εκλογές επιλέγοντας τους ίδιους και τους ίδιους, ανατρέπει την επιδίωξη πολλών άλλων που βαρέθηκαν πια να ζουν με παραμύθια.
Η παντελής έλλειψη πολιτικής συμμετοχής, η ανάθεση της τύχης της δημοκρατίας σε ειδικούς των κομμάτων που τάχα μόνο αυτοί γνωρίζουν την μία και μοναδική αλήθεια, αναμένεται και πάλι να βυθίσει στην αφάνεια μια χώρα που ανέπτυξε την Δημοκρατία στην αρχαιότητα και που κάνει το κάθε τι να την κακοποιήσει.
Οι ελπίδες επαφίενται και πάλι στους νέους που πληρώνοντας το τίμημα της συνεχούς λιτότητας, τους επιβάλλεται εκ νέου ένας εργασιακός Μεσαίωνας. Γιατί μόνοι οι νέοι μπορούν να αναστοχαστούν χαμένες αξίες και ιδανικά.