Η εμπειρία μου από το Νοσοκομείο Χανίων

«Το Νοσοκομείο είναι οι άνθρωποί του», σκέφτομαι μετά από την εξαήμερη νοσηλεία μου στη Β’ Παθολογική του Γ.Ν. Χανίων Αγ. Γεώργιος.
Είναι οι εργαζόμενοι που καθημερινά «βάζουν πλάτη» και υπερβάλλουν εαυτόν σηκώνοντας το βάρος της Δημόσιας Υγείας, στην κρίσιμη συγκυρία της πανδημίας του κορωνοϊου, τα τελευταία δυο χρόνια.
Εκατοντάδες τα περιστατικά στα Επείγοντα. Εκεί στο νευραλγικό Τμήμα της πρώτης αντιμετώπισης του κάθε ασθενούς θα δεις σχεδόν τα πάντα: το παιδί με το σπασμένο χέρι, τον ηλικιωμένο με το αναπνευστικό πρόβλημα μέχρι τον πολυτραυματία από σοβαρό τροχαίο ατύχημα. 24ωρες το 24ωρο που το Νοσοκομείο εφημερεύει, γιατροί και νοσηλευτές «πέφτουν» κυριολεκτικά πάνω από κάθε ασθενή για να γίνει σωστά η διαλογή και η πρώτη άμεση και αποτελεσματική διαχείριση του περιστατικού.
Σε κάθε Ιατρείο, παθολογικό, καρδιολογικό κ.λπ., σε κάθε εργαστήριο όπου γίνονται οι εξέτασεις από την πρώτη ακτινογραφία μέχρι τον αξονικό κ.ά. βλέπεις το προσωπικό να εργάζεται συντονισμένα με οργάνωση, ευσυνειδησία και ταχύτητα ώστε να καταφέρουν να ανταπεξέλθουν στις αυξημένες απαιτήσεις τακτικών η έκτακτων περιστατικών.
Κι έπειτα στις Κλινικές, εκεί που δίνεται καθημερινά η μεγάλη μάχη. Βλέπεις πώς το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό πράγματι αγωνίζεται για να ανταπεξέλθει απέναντι στις αυξημένες ανάγκες που δημιουργεί ο μεγάλος αριθμός των ανθρώπων που νοσηλεύονται.
Για παράδειγμα στη Β’ Παθολογική όπου νοσηλεύονται διαφορετικά περαστικά παθολογικής φύσεως είναι αδύνατον να μην αναγνωρίσεις -παρά τα ελάχιστα μέσα και δυναμικό- την προσπάθεια που καταβάλεται: Από τη Διευθυνση της κλινικής που συντονίζει και με επιστημονική επάρκεια παίρνει την ευθύνη του κάθε περιστατικού, μεχρι τη νοσηλεύτρια που αναλαμβάνει μέρα – νύχτα ντο απαιτητικό έργο παρακολούθησης και φροντίδας του κάθε ασθενή, τον τραυματιοφορέα, τραπεζοκόμο που θα είναι εκεί με χαμόγελο και μια κουβέντα παρηγοριάς.
Κάποιοι από τους γιατρούς της κλινικής έχουν να πάρουν ρεπό 2 χρόνια, ενώ υπάρχουν ειδικευόμενοι και νοσηλευτές που εφημερεύουν καθημερινά, νύχτα – μέρα γιατί «δεν υπάρχει προσωπικό» και «είναι δύσκολα». Όμως αγαπούν αυτό που κάνουν, την επιστήμη που διάλεξαν και σέβονται τον πόνο του πάσχοντα συνάνθρωπου τους.
Και όλες αυτές τις ανάγκες είναι το μεγάλο στοίχημα που καλείται να διαχειριστεί αποτελεσματικά η Διοίκηση, δείχνοντας γρήγορα αντανακλαστικά στην επίλυση κρίσιμων ζητημάτων που άπτονται της ανθρώπινης ζωής.
Στήριξη θέλει το νοσοκομείο από τους Υπουργούς, τους βουλευτές αλλά και από όλους εμάς που πρέπει να διεκδικήσουμε την πλήρη στελέχωσή του με μόνιμο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό.
Γιατί υποστηρίζοντας το Νοσοκομείο, τη δική μας υγεία υποστηρίζουμε και των δικών μας ανθρώπων όταν αυτοί βρεθούν σε ανάγκη.
Βλέποντας τελικά κανείς τη μεγάλη εικόνα, το Νοσοκομείο είναι η Δική μας Υγεία, είναι η Δημόσια Υγεία που νοσεί και οφείλουμε να υποστηρίξουμε.