Η ένατη ώρα

Επτά ήλιοι. Επτά τρομπέτες. Επτά ευχές. Το μυθικό, ως αντανάκλαση μέσα στην εικόνα. Ποιο ξόρκι θα ψιθυρίσουν σήμερα οι άνεμοι. Το δάκρυ της άνοιξης στο πρώτο αντάμωμα. Οι μυρωδιές της αυγής στο πρώτο αντάμωμα. Οι ήχοι της σκέψης στο πρώτο αντάμωμα. Οι θεοί σιωπούν στο πρώτο αντάμωμα. Και ύστερα, η καταπόντησις της Ατλαντίδας. Η καταπόντησις του ασφαλούς μέσα στη γαλήνη. Όταν η ατέλειωτη διαδρομή, καλεί το άγνωστο “είναι”. Όταν το κάλεσμα του Υάκινθου διακόπτει τη σιωπή, με μια υποβόσκουσα σιωπή, που θα οδηγήσει στην επανάσταση των βημάτων που θα μορφοποιήσουν τον ρυθμό.
Και ο ήχος θα γίνει γραπτός λόγος πάνω στον πάπυρο.
…Η μέρα περνά γρήγορα μέσα στην απουσία που δηλώνει παρούσα. Μια επίκληση στο φως να επανέλθει. Αρχαίος θεός που δίνει λύση στο δάκρυ, ως εύρημα του Ευριπίδη, που θα το σαρκάσει ένα Αριστοφανικό γέλιο.
Πάνω από τα νέφη, στις απάτητες κορφές της επιθυμίας, είναι ο βωμός ο αφιερωμένος στο άγνωστο. Αυτό που θα ’θελες να ξέρεις, μα που ταυτόχρονα εύχεσαι ν’ αργήσεις να γνωρίσεις. Για να κρατήσει πολύ καιρό το ταξίδι.
Επισκέπτης σε ξένη γη, που ανακαλύπτεις ότι δεν είναι και τόσο ξένη. Μπορείς να πας μακριά ακολουθώντας τις ρίζες σου.
Επτά ήλιοι. Επτά τρομπέτες. Επτά ευχές.
Λίγο πριν την Ενάτη Ωρα.
Τότε που οι θεοί θα σιωπήσουν. Τότε που οι Αγγελοι θα κλείσουν τα φτερά τους. Τότε που θ’ αφουγκραστείς το όνειρο. Τότε που το αιώνιο θα γίνει θνητή θυσία, για να μορφοποιηθεί σε ατέρμονο Έαρ. Το ηδύ που θα νικήσει.
Στο τέλος γίνεται πάντα ό,τι εύχεσαι.