Η ενορία του Τιμίου Σταυρού Αλικιανού μετά την πετυχημένη Χριστουγεννιάτικη εκδήλωση που οργάνωσε με τη χορωδία της στο “Τσιράκειο Πολιτιστικό Κέντρο” του Σκινέ (22/12/2017) στις 21 Ιανουαρίου 2018 τίμησε τη μνήμη του αείμνηστου πατρός Χαράλαμπου Βεζονιαράκη, ο οποίος διακόνησε πάνω από 25 χρόνια την ενορία του Τιμίου Σταυρού Αλικιανού. Μετά την επιμνημόσυνη δέηση η κα Αικατερίνη Κολοκυθά, πρώην Δημοτική Σύμβουλος του Δήμου Πλατανιά και ενεργό μέλος της πνευματικής ζωής της κοινότητας του Αλικιανού, με την ομιλία της ανέδειξε λησμονημένες πτυχές του ποιμαντικού έργου του αείμνηστου εφημέριου και σκιαγράφησε με γλαφυρό τρόπο την πνευματική του πορεία.
Ο ΚΛΗΡΙΚΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΕΖΟΝΙΑΡΑΚΗΣ (1913-1971)
Ποιος όμως ήταν ο κληρικός Χαράλαμπος Βεζονεριάκης; Η κα Κολοκυθά στην ομιλία της σημειώνει τα εξής:
«Η ενορία του Τιμίου Σταυρού Αλικιανού εκπληρώνοντας ένα πάγιο χρέος της, τιμά σήμερα τη μνήμη ενός άξιου Αλικιανιώτη κληρικού, του μακαριστού πατέρα Χαράλαμπου Βεζονιαράκη, με αφορμή τη συμπλήρωση 47 χρόνων από την κοίμησή του. Με τη σεμνή αυτή τελετή, όπως άλλωστε θα ταίριαζε στο ήθος και την ταπεινότητά του, η εκκλησία μας με πρωτοβουλία του σεβαστού μας ιερέα και του εκκλησιαστικού συμβουλίου, αισθάνθηκε την ανάγκη να του αποδώσει ελάχιστο φόρο τιμής και να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της για την προσφορά και το έργο του.
Παρόλο που δεν αξιώθηκα να τον γνωρίσω, ανέλαβα πρόθυμα την ευθύνη να αναφερθώ στο πρόσωπό του, γιατί είχα την τύχη να γίνω μέλος μιας οικογένειας που είχε στενή συγγενική σχέση μαζί του, και πολύ συχνά μου διηγούνταν ιστορίες και περιστατικά τα οποία περιέγραφαν την προσωπικότητά του, τη ζωή και το έργο του, αλλά και την πνευματική του διαδρομή. Ιστορίες που μου έδωσαν ανάγλυφη την εικόνα του, και σκιαγράφησαν τα χαρίσματα και τις αξίες με τις οποίες πορεύτηκε στη σύντομη ζωή του.
Ο παπα-Χαράλαμπος γεννήθηκε στον Αλικιανό το 1913 από ενάρετους και φωτισμένους γονείς, που του καλλιέργησαν αρετές και ηθικές αξίες όπως ακριβώς τις δίδαξε ο Χριστός μας, γεγονός που του έδωσε τη δυνατότητα να αποκτήσει χριστιανική συνείδηση.
Η ένταξή του λοιπόν στους κόλπους της Εκκλησίας μας ήταν προδιαγεγραμμένη. Σε νεαρή ηλικία έθεσε τον εαυτό του στην υπηρεσία της τοπικής εκκλησίας, κατηχούμενος από τον ιερομόναχο αρχιμανδρίτη πατέρα Αλύπιο Πετράκη, ένα κληρικό που ταύτισε την παρουσία του με το ναό του χωριού μας, η ανέγερση του οποίου ήταν δικό του έργου – και άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη του στην πνευματική ζωή του τόπου. Κοντά του κατηχήθηκαν και αξιόλογες μοναχές, όπως οι μακαριστές Παρθενία, Ακακία, Σοφία, και πολλές άλλες.
Σε ηλικία 22 ετών ο πατέρας Χαράλαμπος φοιτά στο γυμνάσιο Αλικιανού. Στις 25 Νοεμβρίου 1938 χειροτονείται διάκος στη μονή της Χρυσοπηγής από τον τότε σεβασμιότατο μητροπολίτη Αγαθάγγελο Ξηρουχάκη. Υπηρετεί για 4 μήνες στον ιερό ναό Αγίου Νικολάου Σπλάντζιας αμοισθί, ενώ το 1940 διορίζεται προφορικά στον ιερό ναό Ευαγγελίστριας Χανίων. Στις 9 Ιουνίου 1940 χειροτονείται πρεσβύτερος και υπηρετεί στην ενορία του Κοντομαρίου, όπου παραμένει έως το 1945. Στις 3 Απριλίου του ίδιου έτους παίρνει την κενή θέση στην ενορία του Τιμίου Σταυρού Αλικιανού. Από το 1948 έως το 1950 φοιτά στο ανώτερο φροντιστήριο της Αγίας Τριάδος. Το 1951 υπηρετεί στην ενορία των Καλυβών, ενώ παράλληλα εξυπηρετεί τις φυλακές Καλαμίου και παίρνει το οφίκιο του σκευοφύλακα. Το 1954 παίρνει μόνιμα τη θέση του εφημέριου στον Τίμιο Σταυρό Αλικιανού, όπου και παρέμεινε μέχρι το 1971 που κόπηκε πρόωρα το νήμα της ζωής του, χτυπημένος από τον καρκίνο»
Η ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΑΛΙΚΙΑΝΟ
Στη συνέχεια της ομιλίας της η κα Κολοκυθά αναφέρθηκε στο εκκλησιαστικό έργο του αείμνηστου πατρός, το οποίο σημάδεψε την κοινότητα του Αλικιανού. Συγκεκριμένα επεσήμανε: «Όσοι τον γνώριζαν και δέχθηκαν τις υπηρεσίες του μιλούν για μια χαρισματική προσωπικότητα που άφησε πλούσιο έργο στο πέρασμά του, διακονώντας την εκκλησία μας, τόσο υλικά όσο και πνευματικά, που θα μείνει ανεξίτηλο στις μνήμες των ενοριτών του. Επί των ημερών του θεμελιώθηκε ο ιερός ναός του Αγίου Γεωργίου του Διβόλη, με τη συμβολή του αείμνηστου Γεωργίου Καψωμένου, με τον οποίο τον συνέδεε αδελφική φιλία, αλλά και με την συμβολή της μακαριστής Φλωρεντίνης Τζωρτζάκη που παραχώρησε το χώρο. Οριοθέτησε και διαμόρφωσε με την συμβολή των αρχιτεκτόνων Δημήτρη και Σουζάνας Αντωνακάκη το κοιμητήριό μας. Μετά την κοίμηση του μακαριστού Αλυπίου κατεδάφισε τα ακατοίκητα κελιά που εξυπηρετούσαν τις μοναχές, διαμόρφωσε και καλλώπισε τον προαύλιο χώρο, έκτισε και οργάνωσε το γραφείο της εκκλησίας. Πρωτοστάτησε στις αναχώσεις των 118 εκτελεσθέντων του ποταμού Κερίτη, προκειμένου τα οστά τους να μεταφερθούν στο σημερινό οστεοφυλάκιο, όπως και των εκτελεσθέντων στον προαύλιο χώρο του ιερού ναού Τιμίου Σταυρού. Παρά το γεγονός ότι είχε πολυμελή οικογένεια, μετέτρεψε το σπίτι του σε οικοτροφείο, προκειμένου να εξυπηρετήσει παιδιά από διάφορα μέρη του νομού μας, τα οποία είχαν αποφασίσει να φοιτήσουν στο γυμνάσιο που είχε ιδρύσει ο αείμνηστος Γεώργιος Καψωμένος, και πολλά απ’ αυτά έγιναν στην πορεία διακεκριμένοι επιστήμονες».
Επιπροσθέτως, η κα Κολοκυθά αναφέρθηκε στο φιλανθρωπικό και πνευματικό του έργο, καθώς όπως επεσήμανε «βοηθούσε απλόχερα υλικά και πνευματικά όποιον ενορίτη του είχε ανάγκη, και συμπαραστεκόταν σε κάθε τους πρόβλημα, αναζητώντας μαζί τους τη λύση. Ακόμα και όταν δεχόταν κακόβουλες κριτικές ή και πόλεμο πολλές φορές, όπως άλλωστε συμβαίνει σε αξιόλογους ανθρώπους, αντιδρούσε με απίστευτη ψυχραιμία, νηφαλιότητα, σύνεση, υπομονή, καρτερικότητα, αλλά και διάθεση συγχώρεσης. Αυτό τον έκανε ξεχωριστό».
Για τη δράση του αυτή, όπως σημείωσε η κα Κολοκυθά, βραβεύθηκε από τον Ερυθρό Σταυρό, τη βασίλισσα Φρειδερίκη και την Εθνική Εστία.
Την ομιλία της η κα Κολοκυθά έκλεισε, αναφερόμενη σε περιγραφές τόσο διακεκριμένων, όσο και απλών ανθρώπων για τη φυσιογνωμία του πατρός Χαράλαμπου Βεζονεριάκη, μαρτυρίες «που στο σύνολό τους μιλούν για μία ευγενική φυσιογνωμία, σχεδόν ασκητική μορφή, προικισμένο με ήθος, σεμνότητα, ταπεινότητα, μειλίχιο ύφος, αγάπη για τους ανθρώπους, καλοσύνη, συνέπεια, ανιδιοτέλεια, υπομονή». Δυστυχώς, ο περιορισμένος χώρος της στήλης δεν μας επιτρέπει να τις απαριθμήσουμε, αρκούμαστε σε εκείνη του ομότιμου σήμερα Καθηγητή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Ερατοσθένη Καψωμένο, που τον έζησε από κοντά, και ο οποίος θέλοντας να τονίσει πόσο ταυτισμένος ήταν με το λειτούργημά του, ανέφερε μεταξύ των άλλων, πως όταν «ο παπά-Χαράλαμπος λειτουργούσε, λες και λειτουργούσε ο ίδιος ο Χριστός».
Αξίζουν ειλικρινά θερμά συγχαρητήρια τόσο στον πρωτοπρεσβύτερο της ενορίας του Τιμίου Σταυρού Αλικιανού πατέρα Εμμανουήλ Χατζηδάκη και στους συνεργάτες του, για την εν λόγω πρωτοβουλία του, όσο και στην κα Αικατερίνη Κολοκυθά, που με την ευγλωττία της και την εμπεριστατωμένη έρευνά της για μία κόμη φορά μας μάγεψε το εκκλησίασμα του Αλικιανού.
*δ/ντης Γυμνασίου Αλικιανού
