Η ένταξη στο κοινωνικό σύνολο των ΑΜΕΑ δεν είναι μόνο ευθύνη του κράτους.

Με αφορμή πλήθος ανακοινώσεων που έγιναν από φορείς και φυσικά πρόσωπα για την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, θα ήθελα να αναδείξω με το παρόν κείμενο μια διαφορετική πλευρά του θέματος.
Aπό την πολυετή ενασχόλησή μου σε επαγγελματικό, και όχι μόνο, επίπεδο τόσο με την  εξυπηρέτηση, όσο και με τη φιλοξενία ατόμων με αναπηρία στον τόπο μας, έχω διαπιστώσει πως αυτό που δεν υφίσταται ή υφίσταται σε μικρό βαθμό στην Ελλάδα είναι η ένταξη των ατόμων με αναπηρία στο κοινωνικό σύνολο.
Στη Βόρεια Ευρώπη, αυτός που έχει μια οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας είναι ενεργό μέλος της κοινωνίας, έχει μια αξιοπρεπή εργασία, προσαρμοσμένη στην ιδιαιτερότητά του, που την ασκεί σε μια επιχείρηση ή σε μια υπηρεσία και η καθημερινότητά του είναι σχεδόν ίδια με την καθημερινότητα του καθενός από τους υπόλοιπους πολίτες. Όλοι μας αναφερόμενοι στα άτομα με αναπηρία κάνουμε κριτική στο κράτος και την αυτοδιοίκηση ότι δεν παρέχει εκείνες τις υποδομές προσβασιμότητας που είναι αναγκαίες για τα συγκεκριμένα άτομα. Σχεδόν ποτέ δεν αναφερόμαστε στην ηθική κυρίως υποχρέωση του ιδιωτικού τομέα σε σχέση με την προσβασιμότητα. Είναι πολύ εύκολη η κριτική στο κράτος αλλά ποτέ δεν ασκούμε αυτοκριτική και δε σχεδιάζουμε τις επιχειρήσεις μας και τις κατοικίες μας με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε να υπάρχει η αναγκαία προσβασιμότητα και για αυτούς τους συνανθρώπους μας.
Την προσβασιμότητα στο σπίτι μας για παράδειγμα την αναγνωρίζουμε ως ανάγκη μόνο όταν κάποιος από την οικογένειά μας έρθει αντιμέτωπος με το πρόβλημα. Πώς λοιπόν μπορεί ένας συνάνθρωπός μας σε αναπηρική καρέκλα να συμμετάσχει στην κοινωνική ζωή του τόπου που ζει, όταν για παράδειγμα δε μπορεί να μπει εύκολα σε ένα κατάστημα για να ψωνίσει; να πάει εύκολα σ’ ένα εστιατόριο ή σ’ ένα κέντρο διασκέδασης; να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα μιας επιχείρησης ή να έρθει επίσκεψη στο σπίτι μας; Γενικά πώς μπορεί να έχει μια ισότιμη καθημερινότητα με τους συμπολίτες του, όταν αυτή η καθημερινότητα, ακόμη και στα πιο απλά θέματα, γίνεται εξαιρετικά περίπλοκη;
Η κριτική  για τις υποχρεώσεις του Δημοσίου Τομέα όσο αφορά στην προσβασιμότητα των Ατόμων με Αναπηρία είναι σωστή και πρέπει να γίνεται. Παράλληλα όμως πρέπει και ο καθένας από εμάς που δραστηριοποιείται στον ιδιωτικό τομέα να δημιουργήσει συνθήκες προσβασιμότητας, συνειδητοποιώντας ότι, εκτός από αυτά που επιβάλλει η νομοθεσία, έχει και μια ηθική υποχρέωση προς τον συνάνθρωπό του.
Κατά την άποψή μου πρέπει τα παραπάνω να υιοθετηθούν ως θέση και ως πρακτική από όλους μας. Μια πόλη φιλική για τα άτομα με αναπηρία στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, σε δημόσιες υπηρεσίες, καταστήματα, ξενοδοχεία και οικίες, είναι αυτή που προσφέρει στα άτομα με αναπηρία την άνετη συμμετοχή τους στην κοινωνική ζωή της πόλης. Εξάλλου, μια επιχείρηση που παρέχει προσβασιμότητα στα άτομα με αναπηρία είναι μια επιχείρηση με μεγαλύτερο αριθμητικά πελατολόγιο.
Πράττοντας με αυτό τον τρόπο, δημιουργούμε προοπτικά μια κοινωνία στην οποία όλοι μας, χωρίς εξαιρέσεις, αποτελούμε ενεργά της μέλη και προσφέρουμε, ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητές του, στο κοινωνικό σύνολο. Αυτό είναι εύκολο να το διαπιστώσει κανείς, αν παρατηρήσει απλά και μόνο τη λειτουργία των κοινωνιών στη Βόρεια Ευρώπη.
Αντί λοιπόν να περιορίζουμε την παρέμβασή μας μόνο σε υποδείξεις και παρατηρήσεις προς το κράτος, καλό θα ήταν και εμείς να συμβάλλουμε στην εξασφάλιση της προσβασιμότητας των ατόμων με αναπηρία με ενέργειες που, όπως καλά γνωρίζω, έχουν πολύ μικρό οικονομικό κόστος για τις επιχειρήσεις, δίνοντας τη δυνατότητα στα άτομα αυτά να συμμετέχουν στην ζωή της πόλης ισότιμα με όλους μας, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να είναι ενεργοί πολίτες.