Η εορτή της Παναγίας – Το πανηγύρι των Χανίων

Ωδήν εόρτιον εις την εορτήν
των Εισοδίων της Θεοτόκου
του ιστορικού Ιερού και Καθεδρικού
Ναού των Εισοδίων της Θεοτόκου Χανίων

Το ουράνιο αγγελικό πανηγύρι της υποδοχής της Θεοτόκου ως κυράς και πρέσβειρας των ουρανίων σκηνωμάτων της ευλογημένης βασιλείας του Θεού, αγγίζει τα πέρατα της οικουμένης και συνέχει εορταστικά όλη την κτιστή δημιουργία  γιατί το χαρμόσυνο πανηγύρι των ουρανών αντανακλά στα πρόσωπα και τα πράγματα του σύμπαντος κόσμου.

Ουράνια εορταστική και πανηγυρική ανάσα πνοής και ζωής, χαράς και αγαλλίασης, έχουμε την ευλογία να ζούμε στη πόλη μας αυτές τις ημέρες με την ευκαιρία της μεγάλης εορτής των Εισοδίων της  Θεοτόκου, όπου είναι αφιερωμένος ο Ιερός Καθεδρικός μας Ναός και που από αιώνων προσδιορίζει και προσανατολίζει τους συμπολίτες μας και όλους μας στη ζωή του αγιασμού και της ευλογίας του Θεού, γιατί η Παναγία, «Εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλειπε» αλλά και γιατί «μετέστην προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής».
Με αυτόν το βηματισμό φτάνουμε με έκπληξη και με αλήθεια μπροστά από το λαξευτό μνημείο του Ιωσήφ απ’ όπου ο Χριστός, «Αναστάς εκ νεκρών» εξήλθεν «εσφραγισμένου του τάφου».
Από τον τάφο φτάνουμε στο υπερώο των Ιεροσολύμων όπου ήσαν οι μαθητές συνηγμένοι «δια τον φόβο των Ιουδαίων»  με κλειστές πόρτες και παράθυρα, ο Αναστημένος Χριστός  «εισήλθεν των θυρών κεκλεισμένων».
Προ τούτων η Παναγία εγέννησε τον Υιόν και Λόγον του Θεού ανθρωπίνως εκεί στη φάτνη της Βηθλεέμ και παραμένει και μετά τη γέννα Παρθένος, όπως Παρθένος παραμένει κατά τη σύλληψη και όλο το διάστημα της κύησης του Θεανθρώπου.
Το ίδιο και η Ερυθρά Θάλασσα μετά την πάροδο του Ισραήλ έμεινε άβατος και η Παρθένος μετά την κύηση του Εμμανουήλ έμεινε άφθορος.
Η Παναγιά διακονεί το θαύμα της «αειπαρθενίας», γιατί δε γέννησε έναν σπουδαίο άνθρωπο, αλλά Θεόν Λόγον.
«Θεόν αληθινόν, εκ Θεού αληθινού», γι’ αυτό και «Θεοτόκος», γνωρίζεται και αποκαλείται γενόμενη «γέφυρα εξ ης κατέβη ο Θεός».
Στην Παναγία πραγματώνεται η ενότητα γης και ουρανού, πρόσκαιρου και αιώνιου, φθαρτού και άφθαρτου, ανθρώπινου και θεϊκού.
Τουτέστιν, η γη μεταβάλλεται σε ουρανό, «ουρανός πολύφωτος η Εκκλησία».
Το πρόσκαιρο μεταβάλλεται σε αιώνιο, το φθαρτό μεταβάλλεται σε άφθαρτο και το ανθρώπινο μεταβάλλεται σε θεϊκό, αλλά επειδή δεν αλλοιώνεται το ανθρώπινο, το νέο σχήμα γνωρίζεται ως θεανθρώπινο.
Αυτές τις εμπειρίες δοκιμάζει και ζει στο πρόσωπο και την ύπαρξη της η Παναγία. Εμπειρίες που αποτελούν προσδοκία βίωσης και ζωής των πιστών.
Το θεανθρώπινο είναι το όριο συνάντησης και βίωσης θείου και ανθρώπινου.
Αυτό είναι δυνατότητα όχι μόνο του παρελθόντος αλλά και του παρόντος και του μέλλοντος, καθόσον παρελθόν, παρόν και μέλλον ταυτίζονται εν Χριστώ και είναι εφικτή η βίωσή τους ως το διαρκές παρόν του Θεού στη ζωή του ανθρώπου και του κόσμου, στην ίδια τη ζωή και την πολιτεία.
Αυτό το διαχρονικό και αιώνιο ραντεβού συνάντησής μας με το δημιουργό έχει η Παναγία στα χέρια της, για τούτο και εμείς απευθυνόμαστε στο πρόσωπό της και ως δικό μας άνθρωπο και μάλιστα γυναίκα με αισθήματα αυξημένα ζητούμε την συγκατάβασή της για το δικό μας μπάσιμο σε αυτή τη διαδικασία της εν Χριστώ Άγιας μεταβολής της ταπεινότητάς μας, στην ένδοξη δηλαδή θεανθρώπινη, ισχυρή και αιώνια υποστατική δυνατότητα.
Να ζήσουμε δηλαδή και εμείς τα αγαθά που ζει και εκείνη, καθόσον η θεϊκή αγαθότητα δεν είναι για μερικούς, λιγότερους ή περισσότερους αλλά είναι για όλους.
Αυτό σημαίνει  νέα τάξη πραγμάτων στη ζωή και τη γήινη πολιτεία μας, η οποία νέα τάξη θα φέρει το άρωμα της θεϊκής, ουράνιας ευωδίας. Νέα τάξη πραγμάτων σημαίνει πέραν τούτων το στήσιμο του θεανθρώπινου. Διαπλέκονται το θεϊκό με το ανθρώπινο και από αυτήν την διαπλοκήν έχουμε την ομορφιά της σύνθεσης, το ίδιο το θεανθρώπινο.
Αυτό σημαίνει ότι οι δυνατότητες της ζωής που έχουμε είναι κατά πολύ υπέρτερες πριν από αυτή τη συνάντηση Θείου και ανθρώπινου και εναρμόνιση στο μοντέλο της λειτουργίας του Θεανθρώπινου.
Η Παναγία άνοιξε αυτό το δρόμο της πρόσληψης του Θεϊκού από τον άνθρωπο, της γέννησης του Θεανθρώπινου ως δυνατότητας νέας δημιουργίας.
Μετά ταύτα κάθε άνθρωπος είναι υποψήφιος του Ευαγγελισμού  και κάθε άνθρωπος είναι ως πεφυτευμένος εν οίκω Κυρίου είναι έτοιμος να δεχτεί όχι μόνο αυτή την επίσκεψη του αγγέλου αλλά και να συλλάβει εν τη σαρκί αυτού το Λόγο του Θεού, να γεννήσει το Θεανθρώπινο, να αλλάξει τα δεδομένα της υπάρξεως και της ζωής προς μία νέα Θεανδρική, Άγια και ευλογημένη νέα τάξη πραγμάτων, κοινωνία αγαπωμένων προσώπων, ανδρών και γυναικών, νέων και ηλικιωμένων που θα ζουν την πληρότητα της ζωής, στη γη ως και στον ουρανό και η γη θα λειτουργεί ως μια μόνιμη εξέδρα ενατένισης του ουρανού.
Έτσι ευαγγελίζεται και έτσι θέλουμε να την ζούμε την νέα τάξη πραγμάτων, ως αυτό που είναι, «Θέα του αθεάτου», όπου συντελείται και ολοένα ολοκληρώνεται η χαρά της ζωής και της δημιουργίας με τις δυσκολίες να παραμερίζονται και να υπερβαίνονται, να πλημμυρίζει η ευλογία του Θεού στα πρόσωπα και την κοινωνία και τα πάντα να λειτουργούν και να συλλειτουργούν προς μια νέα εν Χριστώ ζωή και κοινωνία ενότητας, συμπόρευσης, επικοινωνίας, αλληλεγγύης, δημιουργικότητας.
Εμείς οι απλοί άνθρωποι συμβιώνουμε με την Παναγία όχι για τις δικαιοσύνες μας αλλά με τη χάρη του Θεού και οι παρεμβάσεις των θείων ενεργειών του Θεού στη ζωή μας εν Χριστώ Ιησού και με τη χάρη της Παναγίας και με τη συμμετοχή πάντων των Αγίων, ζούμε αυτό το όνειρο της αγαπητικής κοινωνίας και αλληλοπεριχώρησης ως χειροπιαστή πραγματικότητα.
Είναι αυτό που λέμε η απόλαυση του αγιασμού και της χάρης, της λύτρωσης και της σωτηρίας.
Η ζωή μεταβάλλεται σε εορτή και πανηγύρι, ο ένας άνθρωπος χαίρεται τον άλλον άνθρωπο και όλοι μαζί τη δημιουργία, την γη και τον ουρανό.
Θα είναι τόσο περιπόθητο το πρόσωπο του άλλου που δεν θα μένει καιρό σε κανένα να τυρβάζει ως με κινητό ή άλλες τεχνολογικές αναζητήσεις ακόμα και με σκέψεις αλλαγής φύλου ή νομιμοποίησης, συμβίωσης ομοφυλόφιλων και εν ταυτώ υιοθεσία παιδιών.
Αυτά τα παιχνίδια του πονηρού θα μείνουν χωρίς χρήστες, ο πονηρός περίλυπος θα είναι μόνος και θα ζει ολοένα και περισσότερο τη δαιμονική κόλασή του και θα είναι να σκάει από το κακό του.
Το πανηγύρι της Παναγίας μόνο ως ένα ανάλογο θαύμα μπορεί να έχει νόημα και αξία.
Γιορτάζουμε την Παναγία σημαίνει ότι γιορτάζουμε τα εγκαίνια του Παράδεισου στη γη και σημαίνει ακόμα ότι γιορτάζουμε την ίδια την αιωνιότητα εν χρόνω αχρόνως.
Γιορτάζουμε την Παναγία σημαίνει ακόμα ότι γιορτάζουμε την νεανικότητα και τη δημιουργικότητα πάντων ημών, του ανθρώπινου γένους και απολαμβάνουμε την νεανικότητα κάθε μια και καθένας μας από του νυν και εώς του αιώνος.
Τα γηρατειά τα χαρίζουμε στον πονηρό, πάνε περίπατο.
Η νεανικότητα, η σφριγηλότητα, η ζωή, η δημιουργικότητα, είναι τα δικαιώματά μας, είναι η προίκα μας. Είναι το αντίδωρο που παίρνουμε από τη συμμετοχή μας στη γιορτή της Παναγίας.
«Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς» επικεφαλίδα, κύριο θέμα και επιλογικό συμπέρασμα αυτής της ουράνιας, θεομητορικής εορτής και μεταβολής επί το θυμηδέστερον, επί το αγιότερον, επί το λαμπρότερο, το αιώνιο και θεϊκό.