Στην Ιταλία, η κυβέρνηση Ντράγκι κάνοντας την έκπληξη, πήρε ψήφο εμπιστοσύνης να μεριμνήσει ώστε να μεταρρυθμιστεί η Δημόσια Διοίκηση, να καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή, να γίνει ίση κατανομή του δημόσιου πλούτου στο κοινωνικό σύνολο, να μετριάσει τις ανισότητες και να επουλώσει τις πληγές που αφήνει η πανδημία. Επιπλέον στόχος του νέου πρωθυπουργού είναι ο εξορθολογισμός και η τυποποίηση της νομοθεσίας για τα ιδρύματα και τις Μ.Κ.Ο., ώστε να αντιμετωπισθούν καταστάσεις αναρχίας, να βρεθεί η χώρα με κατάλληλο θεσμικό οπλοστάσιο την επομένη της επέλασης της Covid-19, που ίσως αφήσει επιπλοκές μακροχρόνιων βλαβών στην υγεία. Αυτά θα σημάνουν στην εξάλειψη της χρονίζουσας πολιτικής αδράνειας. Δεν θα υπήρχε καλύτερος να διαχειρισθεί τα 209 δισεκ. ευρώ του Ταμείου Ανάκαμψης, που θεωρούνται για την Ιταλία μερίδα του λέοντος.
Ψήφισαν λοιπόν, την κυβέρνηση του Ευρωτραπεζίτη, το “Κίνημα των 5 Αστέρων”, κόμμα υπέρμαχο του λαϊκισμού και Ευρωσκεπτικισμού, όπως έγινε και με την κυβέρνηση Μόντι το 2011, η οποία απέφυγε την ταπείνωση από μνημόνια ελληνικής μορφής. Αλλά και η ακροδεξιά “Λέγκα του Βορρά” του Σαλβίνι, που ήταν υπέρ της εξόδου της χώρας απ’ το ευρώ, υποστήριξε τον Ντράγκι, τον οποίον χαρακτήριζε “αρχιερέα των ελίτ” της Ε.Ε., προκειμένου «να ξαναγίνει η Ιταλία πρωταγωνιστική δύναμη στην Ευρώπη».
Σε δεύτερη ανάγνωση διαπιστώνεται ότι η τρίτη στη σειρά σημαντικότερη ευρωπαϊκή χώρα κηδεμονεύεται πλέον από ένα τεχνοκράτη του κύρους και ειδικού βάρους του Ντράγκι.
Ο “Σούπερ Μάριο”, αφού απέσπασε από τη Γερουσία μεγάλη πλειοψηφία, 262 υπέρ, 40 κατά, 2 αποχές, πλησιάζοντας το ρεκόρ του Μάριο Μόντι των 281 θετικών, πήρε άνετη ψήφο εμπιστοσύνης και στη βουλή, 535 “ναι”, 56 “όχι”, 5 “αποχές”. Έτσι με μεγάλη άνεση και με αίσθημα ανωτερότητας έκανε το ντεμπούτο του ως πρωθυπουργός της Ιταλίας στην τηλεδιάσκεψη της Συνόδου των G7.
Την επιλογή του ο Ντράγκι την οφείλει κατά ένα μεγάλο βαθμό στον Ματέο Ρέντσι, που έκανε σφοδρή αντιπολίτευση στον Τζουζέπε Κόντε, όταν αναίρεσε την εμπιστοσύνη προς αυτόν, αποσύροντας τους υπουργούς του με αποτέλεσμα να πέσει η κυβέρνησή του. Έτσι ο πρόεδρος Σέρτζιο Ματαρέλα, βλέποντας ότι είχε ν’ αντιμετωπίσει πολιτικό αδιέξοδο, προτίμησε να συγκροτηθεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας, καλώντας τον τεχνοκράτη Μάριο Ντράγκι.
Στην ολιγόλεπτη ομιλία του στη βουλή ο «χρήσιμος έξυπνος των γκόλντεν μπόις» Μάριο, αναφέρθηκε ότι θα επιδοθεί στην καταστολή της διαφθοράς, στην ενθάρρυνση των επενδυτών, στην προστασία του ιταλικού εμπορίου από τον αθέμιτο ανταγωνισμό των ξένων, στη στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και στην ενίσχυση της δικαιοσύνης στον αθλητισμό και στο σωφρονιστικό σύστημα. Αναφέρθηκε στην απαραίτητη προσήλωση της Ιταλίας στις συμμαχίες της, όπως είναι η “Ευρωπαϊκή Ένωση”, η “Ατλαντική Συμμαχία” και ο ΟΗΕ. Ευαισθητοποιήθηκε, τέλος, για την κατάσταση που διαμορφώνεται στα «Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Λιβύη και γενικότερα στην Αφρική». Όχι, για το Αιγαίο δεν έκανε λόγο!!
