“Τα αδύνατα παρ´ανθρώποις δυνατά εστί παρά τω Θεώ”.
Κατά Λουκάν (Ιη ´ 27)
O φοβισμένος, θορυβώδης, βιαστικός κόσμος ενός γερασμένου πολιτισμού που μας επιβάλεται ειναι ο κόσμος που σταδιακά απομακρύνθηκε απο το Θεό. Όμως όχι το Θεό της τιμωρίας, το Θεό διώκτη, το Θεό που αντιπροσωπεύει τον εφήμερο ανθρώπινο βίο μέσα απο τελετουργίες, όχι το Θεό του φόβου, αλλά το Θεό της αλήθειας, το Θεό της δικαιοσύνης, το Θεό της αγάπης. Μια ολόκληρη ανθρωπότητα, εδω και πολλά χρόνια, μεθοδικά και ύπουλα έχει στήσει τη φυγή της απο το Θεό. Η φυγή αυτή, έχει οδηγήσει σε ενα κόσμο χωρίς νόημα, χωρίς ουσία και, τελικά, όπως βλέπουμε γύρω μας, χωρίς επλίδα. Το βασικό συστατικό,ομως, της ζωής είναι η ελπίδα. Το να κατανοήσουμε οτι αυτό που μας λείπει είναι ο Θεός, όχι γιατι εκείνος μας άφησε, αλλά γιατι εμείς τον απαρνηθήκαμε, είναι η αρχή για μια ζωή με νόημα. Ο θεός δε σταμάτησε ποτέ να βρίσκεται μέσα μας και να μας παρακαλάει να τον ακολουθήσουμε. Έχοντας επιλέξει να αγνοούμε τη φωνή και την παρουσία του, εχουμε χάσει το δρόμο. Η φοβισμένη προαίσθηση μελλοντικών καταστροφών, η δυσκολία, ο φόβος και η ανασφάλεια που μας εχουν κατακλύσει καθιστούν τη στιγμή πιο κατάληλη απο ποτέ για να επιστρέψουμε στη βάση μας. Η επιλογή μας να πορευθούμε μέσα απο το Θεό ειναι ανάγκη και ο μόνος δρόμος που θα μας οδηγήσει στο νέο κόσμο. Η γλώσσα της πίστης είναι η μόνη γλώσσα που μπορούμε να μιλήσουμε και να ελπίζουμε οτι θα γίνουμε κατανοητοί πιά. Ο θρυματισμένος κόσμος μας δε μπορεί να ενωθεί ξανά παρά μονάχα μέσα από τη δύναμη της πίστης. Είναι ηρωισμός να ζεις σε ενα κόσμο τόσο βάρβαρο που δεν μπορεις να αναπνεύσεις, που δεν μπορείς να αντισταθείς , να βλέπεις και να αποδέχεσαι την οδύνη σα να είναι αυτή η αποστολή σου, σα να είναι αυτό το μερίδιο σου στη ζωή, σα να είναι η δοκιμασία σου. Στον διαλυόμενο κόσμο , ο οποίος εχει γίνει για πολλούς κόλαση, δεν υπάρχουν ιδανικά για να πιστέψουμε, όμως υπάρχει πάντα η έννοια του Θεού που περικλείει μέσα της όλα τα ιδανικά ,όλη την επλίδα και όλη τη δύναμη της αθανασίας. Γιατί είμαστε αθάνατοι αφού τα δικαιώματα και οι ανάγκες της ψυχής μας δε θα πεθάνουν ποτέ. Ας αισθανθούμε και ας ερμηνεύσουμε το Θεό μέσα μας, γιατί ό τι και να γίνει ο Θεός δε θα πάψει ποτέ να είναι μέσα μας. Κι αν εμείς τον αγνοούμε, τον ξεχνάμε ή τον φοβόμαστε, εκείνος περιμένει τη στιγμή που θα του ζητήσουμε να γίνει ο συνήγορος της ψυχής μας, το χέρι που θα μας οδηγήσει στο φως της αλήθειας, η αγάπη που όσοκι αν χάνει το δρόμο της μέσα μας θα ξαναγυρίσει. Ο δρόμος της ανθρωπότητας, το αύριο των ανθρώπων, εάν θέλουν να έχουν αύριο, περνά μόνο μέσα απο το δρόμο του Θεού.
