Κύριε διευθυντά,
όπως όλα δείχνουν, η επόμενη εκλογική αναμέτρηση θα κριθεί στη βάση ουσιαστικών διαφορετικών πολιτικών κατευθύνσεων και επιλογών, και όχι σε μικροπολιτικό επίπεδο, δηλαδή σε επίπεδο δάσους και όχι μεμονωμένων δέντρων. Το κυρίαρχο ζήτημα, που θα τεθεί στην κρίση των ψηφοφόρων, θα αφορά στην προτίμηση και επιλογή τους ανάμεσα σε απολύτως ιδιωτική, και μερικώς ελεγχόμενη από το κράτος οικονομία πάνω σε αγαθά καίριας σημασίας για το κοινωνικό σύνολο, όπως ρεύμα, νερό κ.λπ.
Με κρίσιμο σημείο, αν ο κόσμος θα εμπιστευτεί τώρα τον κρατικό παρεμβατισμό, ότι ο τελευταίος δεν θα ξεπέσει ξανά στα “ολισθήματα” του παρελθόντος, αλλά θα θέσει δικλίδες ασφαλείας για την εύρυθμη λειτουργία των κρατικών επιχειρήσεων, ώστε να εγγυηθεί ότι θα επιδείξει σταθερό χέρι στα ηνία τους και όχι μπάχαλο, στιβαρός και σοβαρός ηνίοχος πια.
Με άλλα λόγια, η έκβαση των εκλογών θα εξαρτηθεί τελικά από το ποιο από τα δύο θα πρυτανεύσει: η μαυρίλα και απαισιοδοξία, το στίγμα ενός αμαρτωλού παρελθόντος, είτε η ελπίδα και αισιοδοξία, η πίστη για ένα αλλιώτικο μέλλον;
Σε κάθε περίπτωση πάντως, η πολιτική επιστρέφει στα μεγάλα και ουσιώδη, τα θεμελιώδη.
Παρασκευάς Μαμαλάκης
Απελπιστικά λάθος αυτά που λέτε κ. Μαμαλάκη! Για παράδειγμα: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να κρατικοποιήσει την ΔΕΗ γιατί το θεωρεί καλύτερο για τους καταναλωτές, αλλά το θέλει για να έχει αντίθετη άποψη από την κυβέρνηση και αυτή έτσι να παρουσιαστεί ως υπεύθυνη για την ακρίβεια του ρεύματος. Επίσης, η κυβέρνηση με τις αμέτρητες επεμβάσεις στην οικονομία της αγοράς και τις επιδοτήσεις κάνει στην ουσία κεντροαριστερή πολιτική. Τα περισσότερα από αυτά που παρουσιάζει η αριστερή αντιπολίτευση δεν είναι εφαρμόσιμα και εκφράζονται μόνο για να κλονιστεί η εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση. Στην εποχή μας δεν είναι δυνατή μια ουσιαστική διαφοροποίηση στα πολιτικά μοντέλα, τα περιθώρια ελιγμών είναι πολύ μικρά, στο τέλος αυτοί που έχουν την ευθύνη της εξουσίας κάνουν περίπου τα ίδια, τους υποχρεώνει η πραγματικότητα.
Αγαπητέ κύριε Μαμαλάκη, συμφωνώ μαζί σας ότι η χώρα μας πρέπει να επιστρέψει στα ουσιώδη και θεμελιώδη και να βλέπει το δάσος και όχι το δένδρο!
Αναρωτιέμαι ωστόσο σε αυτή την ιεράρχηση τι θέση πρέπει να έχουν τα ελληνοτουρκικά καθώς και η υπερχρεωμένη οικονομία μας;;
Επίσης μιάς και είναι επίκαιρο, είστε υπέρ η κατά του να εξορύξουμε τα δικά μας ορυκτά καύσιμα;
Απάντηση
Αγαπητέ κύριε Πατσουράκη, θεωρώ ότι δεν μπαίνει ζήτημα ιεράρχησης ανάμεσα στην οικονομία συλλήβδην αφενός, και την εξωτερική και αμυντική πολιτική αφετέρου: αμφότερες είναι εξίσου κορυφαίες προτεραιότητες. Ειδικότερα μάλιστα ως προς τα ελληνοτουρκικά, νομίζω πως -αν φυσικά δεν εκτροχιαστούν τα πράγματα μέχρι τότε- δεν θα έχουν ιδιαίτερο ρόλο στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, την κρίση των ψηφοφόρων και τελικά την έκβαση των εκλογών: αμφότερες, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, είναι εξίσου νατοϊκής προσήλωσης, όντος αδυνάτου να διαγνωστεί ποια είναι “νατοϊκότερη” της άλλης (η κυβέρνηση, που έστειλε οπλισμό στην Ουκρανία, είτε η αξιωματική αντιπολίτευση, που συνήψε την Συμφωνία των Πρεσπών).
ΠΜ
Αξιότιμε κύριε, επιτρέψτε μου μερικές παρατηρήσεις στα όσα σχετικά με την οικονομία και την εξωτερική πολιτικη της πατρίδος μας αναφέρετε.Η οικονομία της πατρίδος μας, λόγω του τρόπου διαχείρησης της εντάξεως μας στην τότε ΕΟΚ (πακέτα Ντελόρ,πακέτα Σαντέρ,Μ.Ο.Π.,αναρίθμητες επιδοτήσεις και ευνοϊκές χρηματοδοτήσεις), απέκτησε την μορφή και την νοοτροπία ενός ημισοβιετικού τύπου μορφώματος,όπου ένα κράτος πατερούλης θα ταϊζει στρατιές κρατικοδίαιτων κομματόσκυλων με κεφάλαια που θα έπρεπε να κατευθύνονται στην ανάπτυξη της χώρας. Αντί της μόνης ρεαλιστικής ιδεολογίας της σύγχρονης εποχής που είναι η παραγωγή ανταγωνιστικών προϊόντων και υπηρεσιών που εξασφαλίζουν ευημερία,ασφάλεια και ύπαρξη κονδυλίων για την στήριξη των αδυνάτων,εμείς αναπτύξαμε ιδεολογήματα στηριγμένα σε παμφόλυγες και έπεα πτερόεντα.Η “συνδικαλιστική δράση” και οι αντιπαραγωγικοί νόμοι έδωσαν την χαριστική βολή στην καχεκτική βιομηχανική μας παραγωγή και μείναμε με την αυταπάτη- πεπαίθηση “ωραίοι ως ΄Ελληνες”,ότι οι κουτόφραγκοι θα συνέχιζαν το θεάρεστο έργο τους ως είχαν υποχρέωση, στους απογόνους του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη.Ακόμα και όταν οι εν λόγω κάποια στιγμή ξύπνησαν,εμείς συνεχίσαμε να ζούμε στην κοσμάρα μας και προφανώς πιστέψαμε ότι ,θα στηρίζαμε την οικονομία μας στην ραγδαία αύξηση των εξαγωγών τραχανά,μαλλιού της γριάς και πιτόγυρων….Το τι συνέβη και πόσο κουπί ταβήξαμε στην γαλέρα της αυταπάτης και των μνημονίων,είναι παγκοίνως γωνστό….Επειδή,όπως η ιστορία διδάσκει, νοοτροπίες ,αγκυλώσεις και αντιλήψεις στις κοινωνίες δεν αλλάζουν τόσον γρήγορα το ερώτημα της επιλογής μεταξύ ιδιωτικής η κρατικής διαχείρησης της οικονομίας δεν υφίσταται στο ορατό μέλλον για την πατρίδα μας.Η χώρα μας πρέπει να “φάει πολλά καρβέλια” ακόμη για να ξεπεράσει τον ημισοβιετισμό,έστω και αν ο κανονικός σοβιετισμός κατέρευσε με πάταγο το 1991.Στην περίπτωση μας ισχύει αυτό που έλεγε η θυμόσοφη γιαγιά μου :”Σαν μάθει ο σκύλος στα πετσιά,όλο πετσιά γυρεύει”.Η απάντηση στο ερώτημα τι μέλλει γενέσθαι έχει δωθεί εδώ και δεκαετίες από τις προηγμένες ελεύθερες,κοινοβουλευτικές δημοκρατίες του πλανήτη και είναι η συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα βασισμένη σε ξεκάθαρους όρους και κανόνες,με γνώμονα το κοινό συμφέρον και την εθνική ασφάλεια…….Είναι ευρέως γνωστό ότι τα θέματα διπλωματίας και διεθνών σχέσεων είναι ένα δύσκολο “άθλημα” που δεν εξασκείται στους ανά την επικράτεια καφενέδες,μεταξύ πρέφας και εξάρες στο μάζεμα στο τάβλι.Η πολυπλοκότητα των συμφερόντων καταργεί εκ προοιμίου τα κομματικά ταμπούρλα και προκαλεί γέλωτες, όταν τα πράγματα “κεκλεισμένων των θυρών” σοβαρεύουν, η κάθε προσπάθεια αντιμετώπισης των θεμάτων με ιδεολογίες κλπ.σαχλαμάρες.Τούτων δοθέντων αγκυλώσεις αυτού του είδους ,άγνοια των συσχετισμών δυνάμεων,των πλεγμάτων συμφερόντων καθώς των ρεαλιστικών καταστάσεων και των ξεροκέφαλων γεγονότων(Σαρλ Ντε Γκώλ) μπορεί να κοστίσουν ανεπανόρθωτα,ως συνήθως συμβαίνει στα θέματα εξωτερικής πολιτικής(βλέπε Κύπρος).΄Ωρες που είναι ας μην αναφερθούμε όσα κατά καιρούς έχουν λεχθεί και γίνονται επιχειρήματα και πρωτοσέλιδα στην άλλη πλευρά και ας επικεντρωθούμε στις διπλωματικές κινήσεις και στις ενέργειες ενίσχυσης της αποτρεπτικής ισχύος που κάνει η χώρα μας.Για να πάψουμε να είμαστε αιθεροβάμονες ας θυμηθούμε τον αιώνιο κανόνα των διεθνών σχέσεων που μας δίδαξε ο πατέρας της ρεαλιστικής πολιτικής Θουκυδίδης:”Δεν υπάρχουν μόνιμοι φίλοι,ούτε αιώνιοι εχθροί,αυτά που είναι μόνιμα και διαχρονικά είναι τα συμφέροντα και αυτά οφείλουν να υπηρετούν τα κράτη για την ευημερία των πολιτών τους.Οι δε σύμμαχοι χρησιμοποιούνται κατά περίπτωση”.Με την ευκαιρία της υποθέσεως των F-16 είδαμε(με ανησυχία)ανακοινώσεις που φανερώνουν άγνοια των διαδικασιών και του νομικού καθεστώτος των ΗΠΑ,περί δήθεν αποτυχίας της χώρας μας στο θέμα αυτό.Καλό θα ήταν ίσως να περίμεναν κάποιοι να φτάσει η αρμάδα μας με τα αεροπλανοφόρα και τα πυρηνικά υποβρύχια έξω από την Ν.Υόρκη για να δούμε αν μπορεί να επιβάλει στις ΗΠΑ να αποφασίζουν όπως θέλουμε εμείς. Σύμφωνα με το ως άνω δόγμα Θουκυδίδη η Αμερική αποφασίζει σύμφωνα με τα δικά της συμφέροντα και έγκειται στην δική σου ικανότητα να καταφέρεις να ταυτίσεις τα δικά σου συμφέροντα με αυτά της υπερδύναμης…Ο δρόμος για την έγκριση των αεροσκαφών είναι ακόμη μακρύς και χρονοβόρος,όπως έχει λεχθεί από τα πλέον αρμόδια χείλη που είναι αυτά του Γερουσιαστή Μπόμπ Μενέντες. Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα οι κρατούντες στις ΗΠΑ ξέρουν τα του οίκου τους και έχουν κάθε δικαίωμα να ακολουθούν την τακτική μαστίγιου και καρότου προς τον “απείθαρχο” και “ακόρεστο” γείτονα και να έχουν τις δικές τους προτιμήσεις στις επερχόμενες εκλογές. Ας δούμε την δική μας πλευρά και τι ενδεχομένως συμφέρει την πατρίδα μας στην υπόθεση αυτή με ψυχραιμία χωρίς αντιπωσιασμούς η απογοητεύσεις. Το συμφέρον της χώρας μας είναι να αποκτήσει όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο, ώστε να αποκαταστήσει το ισοζύγιο ισχύος στην περιοχη.Αυτό το έχει επιτύχει μέχρι στιγμής.Καθότι ακόμη και το 2023 να δοθεί από την Αμερική η έγκριση αγορά των F-16, η Τουρκία θα τα έχει μετά από 5-6 χρόνια,εάν βέβαια στο μεταξύ δεν υπάρξουν άλλα προβλήματα…..Μέχρι τότε η Ελλάδα θα διαθέται 24 υπερσύγχρονα Rafale,83 F-16 Viber,38 F-16 Block 50 αναβαθμισμένα σε Advance,3η 4 φρεγάτες Belhara,βλήματα Metero, στρατηγικά βλήματα αέρος -εδάφους και αντιπλοϊκά βλήματα μεγάλου βεληνεκούς που δεν έχει η γειτονική μας χώρα,μη επανδρωμένα αεροσκάφη,τα οποία θα φέρουν οπλισμό,σύγχρονα συστήματα αντιμετώπισης μη επανδρωμένων αεροσκαφών και βεβαίως θα έρχονται τα πρώτα αεροσκάφη F-35 5ης γενιάς.Η πατρίδα μας δεν θα εχει μόνο αεροπορική υπεροχή αλλά και αεροπορική κυριαρχία.Αυτό ενοχλεί και τρέμει την Τουρκία.Από την άλλη αν η Τουρκία δεν πάρει τα F-16,το σίγουρο είναι ότι θα στραφεί σε άλλες λύσεις,όπως αυτή του Eurofither Typhoon της αναβαθμισμένης έκδοσης 3Α η 4,με δυνατότητες αντίστοιχες των Rafale η το σουηδικό 4ης γενιάς Gripen με σύγχρονα οπλικά συστήματα.Τίθεται ευλόγως ως τροφή για σκέψη το ερώτημα.Μήπως τελικά μας συμφέρει να πάρει η Τουρκία τα F-16 τα οποία τουλάχιστον γνωρίζουμε και όχι τα παραπάνω αεροσκάφη με ίδιες και ενδεχομένως υπέρτερες επιχειρησιακές δυνατότητες;;;. Θεωρώ ότι οι ανένταχτοι κομματικά πολίτες του κεντρώου χώρου,που δεν τους συναρπάζουν οι ανά τους μαχαλάδες κομματικοί ντελάληδες( κάποιοι τους αποκαλούν ειρωνικά “κυρ Παντελήδες”) και που θέλουν μια πατρίδα που να υπερασπίζεται την ύπαρξη ,την αξιοπρέπεια και το δικαίωμα της να έχει μέλλον εντός των προηγμένων δημοκρατιών του πλανήτη,έχουν την επιλογή να μη το ρισκάρουν με την Τουρκία και να στηρίξουν όποιον θα υπερασπιστεί τα σύνορα(και τα υπάρχοντα θαλάσσια) της πατρίδος μας……
Αξιότιμε κύριε, οι εκτιμήσεις και οι κατευθύνσεις-επιλογές σχετικά με την εξωτερική αμυντική πολιτική ποικίλουν ανάμεσα σε κυβέρνηση (ΝΔ) και αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ), για παράδειγμα σχετικά με την αποστολή όπλων στην Ουκρανία, όπου οι μεν θεωρούν ότι με τον τρόπο αυτό, συμπλέοντας με τους ισχυρούς, ενδυναμώνουν τη θέση της χώρας, οι δε πως, αντίθετα, αυτό συνιστά ενδοτισμό και θα ήταν προτιμότερη για τα εθνικά συμφέροντα κάποια “σκληρή” γραμμή αποστασιοποίησης. Δεν θυμάμαι το ζήτημα αυτό να έχει τεθεί σε δημοσκόπηση και απαντηθεί. Πάντως, το αναμφισβήτητο δεδομένο είναι πως επί πασών των κυβερνήσεων μέχρι σήμερα τα εθνικά συμφέροντα δεν έχουν θιγεί από τη γείτονα χώρα.
Επιμένω δηλαδή στην άποψη, ότι τα ελληνοτουρκικά -αν τα πράγματα δεν αγριέψουν- δεν θα έχουν ιδιαίτερο ρόλο στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση.
ΠΜ
Αξιότιμε κύριε,αφού σας ευχαριστήσω για τον διάλογο επιτρέψτε μου μερικές παρατηρήσεις1) Η χώρα μας είναι ως φιλελεύθερη κοινοβουλευτική δημοκρατία απέναντι σε παντός είδους αυταρχικούς,ολιγάρχες εισβολείς οι οποίοι με την βία η με την απειλή χρήσης βίας σφαγιάζουν λαούς, παραβιάζουν κυριαρχίες και θέλουν να υποτάξουν και να δορυφοριοποιήσουν τα γειτονικά τους κράτη.2)Η Ρωσία είναι από τα ισχυρότερα κράτη του πλανήτη ως μεγάλη πυρηνική δύναμη και επομένως δεν είναι η αδύνατη πλευρά.3)”Πάντως το αναμφισβήτητο δεδομένο είναι πως επί πασών των κυβερνήσεων μέχρι σήμερα τα εθνικά συμφέροντα δεν έχουν θιγεί από την γείτονα χώρα”.Στην εποχή του Γέρου του Μωριά η εν λόγω απόψη θα προκαλούσε την έκδοση φιρμανίου ανάλογο του γνωστού.Σήμερα θα πυροδοτούσε αϋπνίες στην στην Α4 διεύθυνση του ΥΠΕΞ και θα καθιστούσε την διπλωματική ιστορία και εμπειρία της ως άνω διευθύνσεως λευκή σελίδα όπου ο κάθε κεμαλοεθνικιστής,ισλαμοφασίστας και γρίζος λύκος θα μπορεί να γράψει “ότι του κατέβει” και να υποστηρίξει στα διεθνή φόρα ότι σκαρφιστεί είς βάρος της πατρίδος μας…..Μια πολύ επικίνδυνη ‘αποψη που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα και με τις εμπειρίες όσων έχουν διαχειριστεί υπηρεσιακά τα εν λόγω θέματα και έχουν αντιμετωπίσει τις απόψεις της άλλης πλευράς…..Εξ άλλου υπάρχει ακόμα και για τους πλέον αδαείς ο Τύμβος της Μακεδονίτισσας…..4) Τέλος ίσως έχετε δίκιο, ότι κάποιους τα εθνικά θέματα δεν τους ενδιαφέρουν και θέλουν να το ρισκάρουν με την Τουρκία,πιστεύω όμως ότι στον λαό μας υπάρχει μια ευρεία πλειψηφία που δεν ονειρεύεται το μέλλον των παιδιών της ως γιουσουφάκια στις ορέξεις του κάθε χατζαροφόρου,αλλά ως ελεύθερους και ανεξάρτητους πολίτες σε ένα φιλελεύθερο δημοκρατικό κράτος που θα υπάρχει με αξιοπρέπεια στο κέντρο της ΕΕ…..Με εκτίμηση