Η επιστροφή του…“Ασώτου” Χανιώτη

Πάρκαρε το αυτοκίνητο του στη Δαγκλή στη Χαλέπα και αποφάσισε να κάνει την ίδια διαδρομή που συνήθιζε να κάνει στα νεανικά του χρόνια. Γυρίζοντας στα Χανιά μετά από 25χρόνια ήθελε οι πρώτες εικόνες να μην είναι πίσω από τα τζάμια ενός Ι.Χ. Χαμογέλασε μπροστά στο σπίτι – μουσείο Βενιζέλου βλέποντας πως έχει βελτιωθεί η εικόνα του, κούνησε το κεφάλι απογοητευμένος περνώντας δίπλα από το σπίτι του πρίγκιπα και τη “Γαλλική σχολή”.
Μπήκε στο νέο Αρχαιολογικό Μουσείο, κάτι που περίμενε καιρό τώρα διαβάζοντας στον τοπικό Τύπο εκεί μακριά που έμενε πια για την ολοκλήρωση του.
Ενθουσιάστηκε με τα εκθέματα, του άρεσε και η αρχιτεκτονική του κτηρίου αν και θα επιζητούσε λιγότερο τσιμέντο. Περπάτησε την οδό Ελ. Βενιζέλου αναζητώντας τα σημάδια της διάβρωσης στο παραλιακό μέτωπο και τα εντόπισε στη “Χονολουλού” και κάτω από τη “Βίλα Κούνδουρου”. Βρήκε ακόμα ελκυστική την Ηρώων Πολυτεχνείου – “Μπόλαρη” την έλεγαν οι γονείς του- και κατέβηκε προς το Κουμ Καπί. Στεναχωρήθηκε που δεν είδε τα αλμυρίκια που είχε μεγαλώσει μικρός, χάρηκε από την άλλη που πολλά “χάλαρα” της εποχής του είχαν ανακατασκευαστεί… έστω για να λειτουργήσουν ως Arbnb.
Μπήκε στα στενά της Σπλάντζιας, ήπιε έναν ελληνικό κάτω από τον Πλάτανο σκεπτόμενος ότι ο χρόνος δεν “άγγιξε” την αγαπημένη πλατεία και κινήθηκε προς το λιμάνι. Βρήκε εξαιρετικά ενδιαφέρον το Nεώριο του Μoro, όσο για τα υπόλοιπα Νεώρια έμεινε στα λόγια των ψαράδων με τους οποίους άνοιξε κουβέντα στην προκυμαία μπροστά τους. «Σαράντα χρόνια τώρα τα φτιάχνουν και έτσι μένουν…» του είπαν, θέλησε να φανεί πιο αισιόδοξος τους είπε για τη μελέτη του Πολυτεχνείου και οι ψαράδες συνέχισαν το ξεψάρισμα. Πέρασε μπροστά από το “Μ. Θεοδωράκης” και χάρηκε που ένα θέατρο πήρε το όνομα του αγαπημένου του συνθέτη, ενώ στο ΚΑΜ δεν μπορούσε να μην θυμηθεί το ασκεπές Νεώριο που ως νεαρός γυρόφερνε.
Μπαίνοντας στο “πέταλο” του λιμανιού διαπίστωσε την απουσία του λιμενικού περιπτέρου πίσω από το Γιαλί Τζαμισί αλλά δεν τον στεναχώρησε ιδιαίτερα. Χειμώνας ο κόσμος λίγος, τα περισσότερα μαγαζιά κλειστά αλλά σκέφτηκε πώς θα ήταν το καλοκαίρι. Ξαναμπήκε στα στενά αυτή τη φορά της Οβραϊκής και του Τοπανά, ξαναβγήκε στο λιμάνι. Αναζήτησε τα παλιά στέκια της νιότης του το Street και το “Σαντέ”, έφτασε στη Θεοτοκοπούλου… Κάπου εκεί έμενε μια θεία του, συγχωρεμένη χρόνια τώρα.
Πήρε το δρόμο της επιστροφής ανεβαίνοντας τη Χάληδων, πέρασε από τα Στιβανάδικα, περπάτησε τη Μουσούρων και χάρηκε που δεν έχει πια αυτοκίνητα.
Στραβοκοίταξε τη Δημοτική Αγορά, ποτέ δεν του άρεσε που κτίσθηκε πάνω στα τείχη και στον προμαχώνα Piatta Fοrma, παραδέχθηκε όμως ότι ακόμα και “ασκεπής” είχε μια γοητεία…
Υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι θα επέστρεφε και το καλοκαίρι για να δει και τότε την εικόνα της γενέθλιας πόλης…