Οι επιθέσεις στον Τύπο

ΑΡΘΡΟ 19 από την ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ σελίδα 27:
«Καθένας έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης, που σημαίνει το δικαίωμα να μην υφίσταται δυσμενείς συνέπειες για τις γνώμες του και το δικαίωμα ν’ αναζητεί, να παίρνει και να διαδίδει πληροφορίες και ιδέες, με οποιοδήποτε μέσο έκφρασης και από όλο τον κόσμο».
Αυτή η θεμελιώδης αρχή σήμερα επιχειρείται βάναυσα να κακοποιηθεί από τη σημερινή κυβέρνηση η οποία τα θεωρεί ουσιαστικά «εχθρό της δικής τους αντίληψης περί δημοκρατίας» αποκαλώντας ως διαπλεκόμενα και βοθροκάναλα όλα σχεδόν τα τηλεοπτικά κανάλια τονίζοντας πως πρέπει ουσιαστικά να κλείσουν και στη θέση τους να μπουν άλλα τα οποία θα δίνουν «σωστή πληροφόρηση».
Με τη μόνη διαφορά δεν μας εξηγούν ποιος καθορίζει την έννοια της σωστής πληροφόρησης.
Σαφέστατα κανένας δεν αγιοποιεί τον τρόπο που λειτουργούν τα Μ.Μ.Ε., αφού υπόκεινται στους κανόνες της αγοράς, όμως η προσπάθεια γενικής απαξίωσης εγκυμονεί κινδύνους για τους ίδιους τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Δεν είναι τυχαίο που σήμερα η χώρα μας βρίσκεται στο πιο επικίνδυνο σταυροδρόμι με ανοικτή ακόμα την αξιολόγηση και τις τρομακτικές συνέπειες που αντιμετωπίζουμε με την πολιτική των ανοικτών συνόρων στο μεταναστευτικό, να επιχειρεί η κυβέρνηση να μετατοπίσει το βάρος των ευθυνών της στον εύκολο “εχθρό” τον Τύπο.                       Δεν είναι τυχαίες οι απαξιωτικές έως και επικίνδυνες εκφράσεις που χρησιμοποιούν οι υπουργοί για τους δημοσιογράφους χωρίς μάλιστα να καταδικάζονται από την επίσημη κυβερνητική γραμμή.
Ολες αυτές οι επιθέσεις εντάσσονται σε ένα συγκεκριμένο σχέδιο που βασικός στόχος είναι να πεισθεί το κομματικό τους ακροατήριο για την ανάγκη ελέγχου στο σύνολο του Τύπου και αφετέρου να αποδυναμώσουν την επιρροή τους στους αναγνώστες, εν όψει των πρόωρων εκλογών που δυστυχώς όπως φαίνεται έρχονται.
Εχθρός της δημοκρατίας δεν είναι ο Τύπος, αλλά ο ελεγχόμενος και η μόνη διέξοδος στο δίλημμα αυτό είναι η πολυφωνία την οποία αντικειμενικά δεν μπορεί κανένας να ελέγξει.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως μόνο τα απολυταρχικά καθεστώτα, αλλά και αυτά που καλύπτονται με δημοκρατικό μανδύα π.χ. Τουρκία, επιτίθενται στα Μ.Μ.Ε.                      Το αναφαίρετο δικαίωμα στην πληροφόρηση, αλλά και της επιλογής του μέσου αφορά μόνο τον πολίτη και η ιστορία τουλάχιστον στον τόπο μας έχει αποδείξει πως όποιες κυβερνήσεις επιχείρησαν να τον ποδηγετήσουν έχασαν. Αυτό ας το έχουν υπόψη τους οι νεόκοποι σταυροφόροι της “κάθαρσης των Μ.Μ.Ε.”.