«Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να φορά για πολύ καιρό ένα πρόσωπο για τον εαυτό του και ένα διαφορετικό για τον πολύ κόσμο, χωρίς να μπερδευτεί τελικά για το ποιο από τα δύο είναι το αληθινό»
Ν. Χόθορν
Υψιστη πραγματικότητα με την έννοια του ανθρώπινου πολιτισμού είναι αυτή η διαίρεση του κόσμου σε φως και σκοτάδι, κακό και αγαθό, επιτρεπτό και ανεπίτρεπτο. Τι γίνεται όμως όταν αυτή η διαίρεση είναι τόσο ανισομερής, όταν το σκοτάδι προχωρεί μπροστά από το φως, όταν το κακό προσπερνά και μηδενίζει το αγαθό, όταν το ανεπίτρεπτο είναι το δεδομένο και όλο αυτό γίνεται κάτω από το πέπλο μιας τεράστιας υποκριτικής στάσης του όλου και μεγαλύτερου μέρους της ανθρωπότητας; Όταν έχουν εντελώς χαθεί τα πρότυπα, γιατί στην προσπάθεια τους να παίξουν το απαιτούμενο θέατρο έχουν μπερδευτεί εντελώς οι ρόλοι.
Το να είσαι πια ειλικρινής είναι τόσο δύσκολο όσο και δυσεύρετο ανάμεσα στο ανθρώπινο είδος. Οι άνθρωποι πέφτουν σε κατάσταση υποκρισίας προσπαθώντας να διατηρήσουν μια καλή εξωτερικά εικόνα του εαυτού τους προς τους άλλους, χωρίς ταυτόχρονα να φροντίζουν και εσωτερικά να είναι οι καλοί άνθρωποι που δείχνουν προς τα έξω. Κρύβουν τα αληθινά τους αισθήματα και τις σκέψεις, λένε ένα πράγμα ενώ πιστεύουν κάτι άλλο, φανερώνουν ένα πρόσωπο ενώ κατά βάθος είναι κάποιοι άλλοι. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η εικόνα που έχουν οι άλλοι για εμάς είναι άνευ σημασίας γιατί στο τέλος κάθε μέρας ο καθένας είναι μόνος του με τον εαυτό του και ξέρει πολύ καλά τι κάνει, γιατί και με ποιο τρόπο, όσο κι αν έχει καταφέρει να το κρύψει από όλους.
Ποιο άραγε είναι το όφελος του να καταφέρεις να πείσεις τους άλλους ότι είσαι το ‘’καλό παιδί’’ ενώ γνωρίζεις ότι είσαι εγωιστής και ψεύτης; Ποιο είναι το όφελος του να καταφέρεις να πείσεις τους πάντες ότι οι πράξεις σου είναι έντιμες και αξιοπρεπείς ενώ ξέρεις καλά ότι είναι το ακριβώς αντίθετο;
Οι υποκριτές είναι άνθρωποι άνανδροι και πονηροί και πέραν του ότι δεν εκτιμούν τους άλλους δεν εκτιμούν καθόλου τον εαυτό τους. Η απλή και κάποιες φορές απαραίτητη μορφή υποκρισίας η οποία γίνεται για ένα χαμόγελο και μια καλημέρα είναι χωρίς μεγάλη σημασία και ούτε καθιστά κάποιον υποκριτή αρκεί αυτό να συμβαίνει μέχρι να καταφέρει τελικά να βγάζει αβίαστα αυτό το χαμόγελο και την καλημέρα.
Εάν μπορείς να κανείς άνανδρες πράξεις, εάν μπορείς να εξαπατάς τους συνανθρώπους σου, εάν μπορείς να λες ψέματα και εάν τελικά μπορείς να κρύβεις αυτό που πραγματικά είσαι από όλους, το σίγουρο είναι ότι δεν μπορείς να το κρύψεις από τον εαυτό σου και από το Θεό. Τα πλοκάμια της υποκρισίας έχουν απλωθεί παντού καταλήγοντας να θεωρείτε ευφυία η ικανότητα να ξεγελάς τους γύρω σου.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα της υποκρισίας είναι η επίδειξη. Χαίρεις εκτίμησης γιατί ξέρεις να υποκρίνεσαι σωστά. Εισχωρώντας πλέον μέσα σε όλους τους χώρους η υποκρισία μολύνει και καταντά τους θεσμούς και τον άνθρωπο ανάπηρο κοινωνικά και συναισθηματικά. Η υποκριτική κοινωνία είναι καταδικασμένη, γιατί το άτομο χάνει το γνήσιο και το αληθινό, παραχαράζοντας τον εαυτό σου την ώρα που όλα γίνονται μόνο για το “φαίνεσθαι’’. Ετσι με μεγάλη βεβαιότητα μπορούμε να ασπαστούμε αυτό που έλεγε ο Οσκαρ Ουάιλντ “αγαπώ την υποκριτική γιατί είναι πολύ πιο πραγματική από τη ζωή’’.
