H ανεπάρκεια ιδεών σε έναν κόσμο που φείδεται γνώσεων δεν είναι παρά το απαύγασμα μιας μη αυτοτελούς κοινωνίας που πάλλεται ανάμεσα στα ερείπια των αλλοτινών εξεγέρσεων και στα αποκαΐδια των οδοφραγμάτων. Η ασυνέπεια των τωρινών σταυροφόρων της εντεταλμένης ύφεσης ευθυγραμμίζεται με την φθορά των αξιών και την παρακμιακή παραδοχή της κρίσης, λες και οι πολίτες είναι υπεύθυνοι για το κατάντημα και την καταλήστευση του Δημόσιου και μη πλούτου, λες και μόνο αυτοί ευθύνονται για την φτώχεια που πλήττει ολοένα και περισσότερο τμήματα της κοινωνίας. Η ανεπάρκεια των ιδεών σε συνδυασμό με την χωλαίνουσα γνώση του προορισμού αυτής της αποπροσανατολισμένης κοινωνίας, δημιουργεί μια τεράστια φυλακή, που εντός της αργοπεθαίνουν και οι τελευταίοι καλοθελητές. Γνωρίζουν όλοι πως η συνέχεια θα είναι και πάλι αποκαρδιωτική. Eχουν εμπεδώσει οι πάντες -κατά τα φαινόμενα- το γεγονός ότι δεν πρόκειται ποτέ να υψωθεί και πάλι με περηφάνεια ο λόγος, τουλάχιστον αυτός που έκανε να τρέμουν τα θεμέλια του συστήματος εξουσίας. Οι εποχές, εν ολίγοις που η μάζα είχε ακόμη σθένος να εξεγείρεται έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Η εποχή της κενότητας είναι εδώ.
Κάποτε οι μάζες ξεσηκωνόταν γιατί η κατάσταση τους ήταν πολύ χειρότερη από την τωρινή. Τότε ο κόσμος δεν είχε να χάσει τίποτε. Τώρα έχει να χάσει ακόμα πολλά.Αυτός είναι ο ένας λόγος. Ο άλλος είναι πως πίστευαν σε ουτοπίες, που αποδείχτηκαν ακριβώς ως τέτοιες. Ας πούμε, όμως, πως ο κόσμος ξεσηκώνεται. Θα ξεσηκωθεί για να ζητήσει πιο πολλά χρήματα, θέσεις εργασίας και εργατικά δικαιώματα. Ας πούμε πως αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα. Τα χρήματα που θα βρεθούν; Θέσεις εργασίας θα υπάρξουν μόνο αν υπάρξει ανάπτυξη, αυτή πως θα επιτευχθεί; Με όλα τα εργατικά δικαιώματα εν δράση, πως θα επιβιώσουν οι μικρομεσαίες εταιρίες που παλεύουν για την ύπαρξη τους; Με μεγάλα λόγια δεν αντιμετωπίζεται η πραγματικότητα (ρωτήστε την πρώτη φορά Αριστερά να σας εξηγήσει), πρέπει να λαμβάνονται υπ’ όψη οι μηχανισμοί της.