Κάθομαι ανήσυχος μπροστά από την τηλεόραση μου και παρακολουθώ το νέο σιριαλ: Πόλεμος στην Ουκρανία… Ο ανθρώπινος παραλογισμός και βαρβαρότητα, ο ανθρώπινος πόνος και σπαραγμός, η προσφυγιά με μικρά αθώα βλέμματα να προσπαθούν να καταλάβουν τον παραλογισμό των… μεγάλων. Κι όλα αυτά στον βωμό του σκληρού ανταγωνισμού, για το ποια οικονομικά συμφέροντα θα κυριαρχήσουν την επόμενη μέρα. Η Ευρώπη, που το δράμα παίζεται στην αυλή της, ικανή μόνο να σέρνεται πίσω από τις πολιτικές του υπερατλαντικού της συμμάχου. Οι ηγέτες της αδύναμοι πλέον να αντιδράσουν, ακόμα και στο πρωτοφανές κύμα ακρίβειας, προχωρούν σε υπερεξοπλισμούς, πράγμα που σημαίνει οτι αυτές οι δαπάνες θα είναι σε βάρος άλλων υπηρεσιών, όπως η δημόσια υγεία- παιδεία.
Οπως και στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας. Θα συνεχίσω να τη θυμάμαι, γιατί στη θέση του Πούτιν τότε, ήταν ο Κλίντον… Υπάρουν κι εδώ πολλοί εμπλεκόμενοι που επωφθαλμούν κέρδη απ’ αυτόν τον πόλεμο. Και πρώτα πρώτα το εγκεφαλικά νεκρό ΝΑΤΟ… κατά Μακρόν… προφανώς απέκτησε λόγο ύπαρξης, καλλιεργώντας μας τον φόβο. Πέραν του ΝΑΤΟ οι ΗΠΑ, τελικά, φαίνεται να είναι βραχυπρόσθεσμα ο μεγάλος κερδισμένος, αφού πέραν των πολεμικών εξοπλισμών, άνοιξε ο δρόμος για τη διάθεση του ακριβού αμερικανικού υγροποιημένου αερίου προς την Ευρώπη. Προς το παρόν θα πρέπει να ξεχάσουμε το φτηνό φυσικό αέριο από τη Ρωσία. Ας θυμηθούμε τις σφοδρές αντιδράσεις των υπεραντλαντικών συμμάχων για το north steem 2. Δεν περνά απαρατήρητο ότι από τους κερδισμένους φαίνεται να είναι και η Τουρκία, η οποία, αν και κρατά μια ουδέτερη στάση, προσπαθεί να καθιερωθεί σαν αξιόπιστος μεσολαβητής της ειρήνης.
