Η επόμενη μέρα

Μέσα σε 3 – 4 μήνες θα γίνει γνωστό αν ο Covid-19 θα γίνει εποχικός, να υποχωρεί το καλοκαίρι και να επανέρχεται όταν ο καιρός κρυώνει, όπως η γρίπη. Χρειάζεται ικανός χρόνος ν’ αποφασίσει η πολιτεία με ασφάλεια να επιτρέψει στους πολίτες να ξαναγυρίσουν στις δραστηριότητές τους και η κοινωνία στην κανονικότητα.
Δεν μπορεί κανείς να προσδιορίσει πόσος χρόνος θα χρειαστεί να ομαλοποιηθούν οι αναγκαιότητες της κανονικής ζωής. Θα αργήσουμε να δούμε συγκεντρώσεις, συνωστισμούς σε αεροδρόμια, τρένα, μετρό, λεωφορεία. Λιγότερα τραπέζια στα εστιατόρια, μικρότερος αριθμός θαμώνων στα μπαρ, αριθμημένες θέσεις στα γήπεδα και περιορισμένο όριο πελατών στα καταστήματα και στις τράπεζες.
Είναι αδύνατο τούτο το καλοκαίρι να μοιάζει με το προηγούμενο και πιθανόν από τον Σεπτέμβριο – Οκτώβριο να ληφθούν μέτρα “κοινωνικής αποστασιοποίησης”. Το αρνητικό σενάριο θα είναι να μην υπάρξει καλοκαιρινή ραστώνη εκτός αν τον Ιούνιο μηδενισθεί ο αριθμός των κρουσμάτων και θεωρηθεί ότι αποκτήθηκε ανοσία. Oλοι πιστεύουν ότι η σωτηρία θα προέλθει απ’ το εμβόλιο. Οι ερευνητές αγωνίζονται γι’ αυτό και πρέπει να πειραματιστούν σε ζώα πρωταρχικώς, αλλά και σε ευπαθείς ομάδες. Ο ιός θα συνεχίσει να υπάρχει. Hρθε για να μείνει, όπως η γρίπη. Oταν ο πληθυσμός αποκτήσει ανοσία με το εμβόλιο, τότε η ζωή θα επιστρέψει παραλλαγμένη κάπως.
Θα σταματήσει ο κ. Τσιόδρας τις απογευματινές του εμφανίσεις, θα έρθουμε σε κάποια κανονικότητα, θα ‘χουν φύγει οι εφιάλτες απ’ τις συνήθειες “μένουμε σπίτι”, φυσικά για τους επιζήσαντες. Ο αναστοχασμός θα βάλει μπροστά πολλά που θα πρέπει να κάνουμε και δεν τα κάναμε πριν, θα ληφθούν γενναίες αποφάσεις. Είναι λογικό να καταλάβουμε πως τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Μια κρίση όχι οικονομική αλλά επιδημική, θ’ αφήσει αρκετά σημάδια και θα επιφέρει αλλαγές στο σύστημα κοινωνικών λειτουργιών.
Θα τα καταφέρουμε ή το αίσθημα του κινδύνου θα μας κάνει και στο μέλλον επιφυλακτικούς; Ισως να εφευρεθούν νέοι θεσμοί που θα αντιμετωπίζουν τις υγειονομικές απειλές με περισσότερη μεθοδικότητα απ’ τους οικονομικούς κινδύνους. Το παράδοξο για την ελληνική πραγματικότητα είναι ότι το κράτος λειτούργησε για πρώτη φορά εξαιρετικά γρήγορα με θετικά αποτελέσματα. Ηγήθηκε των γεγονότων και δεν έγινε ουραγός. Και το σπουδαίο ότι η αξιωματική αντιπολίτευση και τ’ άλλα κόμματα απέδειξαν, για τα πολιτικά χρονικά, αξιοσημείωτη υποστήριξη στην κυβέρνηση. Την πολιτική ομοψυχία ακολούθησε με θρησκευτική ευλάβεια και η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών. Εφ’ όσον εμπεδωθεί το αίσθημα ασφάλειας, ένας νέος εθνικός σχεδιασμός είναι απαραίτητος.
Η πανδημία υποχρεωτικά θα οδηγήσει σε επανεξέταση πολλών πολιτικών προτεραιοτήτων. Οταν επανέλθει η κοινωνία στη νορμάλ κατάσταση θα ξαναμετρηθούν οι πολιτικές δυνάμεις, ποιος στήριξε ποιον στην κρίση του αόρατου εχθρού.
Η αντιμετώπιση της κρίσης απ’ την ελληνική κοινωνία δείχνει ωριμότητα που θ’ αποτελέσει ιδιαίτερη μελέτη μετά το τέλος της, που όλοι προβλέπουν ότι θα ‘χει δυσκολίες. Την ώρα του τέλους θ’ αρχίζουν τα οξύτατα οικ/κά προβλήματα και θα γίνει ο αναγκαστικός εκσυγχρονισμός της ψηφιοποίησης των κοινωνικών υπηρεσιών για να επιβεβαιωθεί το “ουδέν κακόν αμιγές καλού”!