Αυτές τις μέρες στη Βουλή ακούσαμε και πάλι διάφορα. Κυριάρχησε, ωστόσο, η επίκληση στο συναίσθημα και η εργαλειοποίηση του ανθρώπινου πόνου.
Τα τελευταία χρόνια η εργαλειοποίηση του ανθρώπινου πόνου έχει πάρει πρωτόγνωρες διαστάσεις τόσο εντός του ψηφιακού κόσμου, όσο και μέσα στο δημόσιο λόγο και μάλιστα έτσι όπως αυτός εκφράζεται εντός του κοινοβουλίου.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η επίκληση στο συναίσθημα αποτελεί σχήμα που κατ’ εξοχήν χρησιμοποιείται στην πειθώ.
Χρειάζεται, όμως, και μια ισορροπία σε σχέση με την επίκληση στο λόγο. Στη χρήση λογικών επιχειρημάτων που απευθύνονται σε ώριμους και υπεύθυνους πολίτες.
Αυτό που απαιτούν οι πολίτες να ακούσουν είναι τι έχει συμβεί και γιατί τόσοι άνθρωποι -και μάλιστα νέοι- χάθηκαν. Αυτό, όμως, δεν το ακούσαμε.
Αντίθετα, είδαμε μια αγωνία των ομιλητών να πλειοδοτήσουν σε συναίσθημα, να μιλήσουν εξ ονόματος των θυμάτων και των οικογενειών τους, να κάνουν πολιτική καριέρα πάνω στον πόνο των άλλων. Κι αυτό είναι το χειρότερο.
