Οι εργαζόμενοι και οι κυβερνώντες

Πριν από μέρες, είχα βρεθεί στην Αθήνα. Παρακολούθησα ένα ενδιαφέρον και χρήσιμο σεμινάριο για τους αποτελεσματικούς τρόπους διαχείρισης και αντιμετώπισης τυχόν οργανωσιακών και οργανωτικών αλλαγών στον επαγγελματικό μου χώρο.
Συζητώντας, λοιπόν, με τους συναδέλφους που προέρχονταν από διάφορες Υπηρεσίες του ευρύτερου και του στενότερου Δημοσίου τομέα, απεκόμισα πολλά εφόδια που ελπίζω ότι θα μου φανούν ωφέλιμα σε αρκετές εφεξής στιγμές του εργασιακού μου βίου. Στιγμές σχετικές με τις σχέσεις τόσο των εργαζομένων μεταξύ τους όσο και μεταξύ αυτών και του κράτους – εργοδότη στους δύσκολους καιρούς που ζούμε και στα χρόνια που έρχονται με ορατές ή δυσδιάκριτες “παγίδες” για τον υπαλληλικό κόσμο και την εργατιά και τα αφεντικά τους.
Για να πετύχουν οι εργαζόμενοι στους σκοπούς τους που δεν είναι άλλοι από την προστασία των εισοδημάτων τους αφενός και την προφύλαξη της εργασίας τους και των μετά από πολύχρονους αγώνες κεκτημένων τους, απαιτείται ενότητα και ομοψυχία. Η ομοψυχία, ως βασικός παράγοντας ύπαρξης και προόδου κάθε κοινωνίας, θα βοηθήσει πέραν των άλλων τους εργαζομένους να διαφυλάξουν την ατομική και κοινωνική ελευθερία και την αξιοπρέπειά τους και να ορθώνουν το ανάστημά τους σαν μια γροθιά σε κάθε ξένη έξωθεν λαίλαπα.
Όταν ο μηχανισμός ενός οργανισμού δουλεύει καλά, ο οργανισμός λειτουργεί χωρίς πρόβλημα. Η καρδιά του ανθρώπου εάν είναι γερή και εργάζεται κανονικά, συντελεί έτσι ώστε όλο το σώμα του να λειτουργεί σε κανονικούς ρυθμούς και αντιμετωπίζει αποτελεσματικά κάθε περισσότερο ή λιγότερο σημαντική νόσο που τείνει να το προσβάλει. Ομοια και η κοινωνία, εάν τα μέλη της είναι εφοδιασμένοι με υπευθυνότητα, επιμονή και καρτερικότητα, αυτογνωσία, διορατικότητα και την ανά περίσταση της ζωής τους γνώση, θα είναι εύρωστη και υγιής και δε θα μεταδίδει στη νέα γενιά ή σε αυτούς που πρωτομπαίνουν στην αγορά εργασίας απογοήτευση ή άγχος, αλλά ψυχοσωματική δύναμη και θάρρος ό,τι κι αν συμβεί…
Κοντά στα παραπάνω, η ειλικρίνεια θα συμβάλλει τα μέγιστα έτσι ώστε ο διάλογος κυβέρνησης και εργατουπαλληλικής τάξης να είναι αποδοτικός και επωφελής και για τα δυο μέρη.
Η ειλικρίνεια έχει δυο “παιδιά”, την παρρησία και την ανυποκρισία. Εάν λοιπόν από τη μια η κυβέρνηση φανερώσει χωρίς υποκρισία τις προθέσεις της, οι εργαζόμενοι θα την πιστεύουν και θα την εμπιστεύονται.
Εάν οι εργαζόμενοι από την άλλη εκφράζουν με παρρησία τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους, το κράτος θα σκύψει στα αιτήματά τους και θα συνεργαστεί μαζύ τους για την επίλυση των καθημερινών τους προβλημάτων.
Με τη σωφροσύνη, την έλλογη δηλαδή αξιοποίηση της γνώσης, τέλος, τόσο οι κυβερνώντες όσο οι εργαζόμενοι μπορούν στις κρίσιμες στιγμές να αποτρέψουν τις καταστροφικές και διχαστικές για όλη την κοινωνία συγκρούσεις και να ανατρέψουν συμπαρατασσόμενοι όσες αναχρονιστικές “συνήθειες” ή όσα στερεότυπα δεν αφήνουν το κοινωνικό σύνολο να γνωρίζει εκ των προτέρων τις επικείμενες αλλαγές, να τις αντιμετωπίσει με θάρρος, να ορθοποδήσει ενωμένο και να προκόψει.
Τα στερεότυπα, ανέκαθεν, όπως όλοι ξέρουμε, στην πολιτική, στην οικονομική, στην πνευματική ζωή μιας κοινωνίας και στην ηθική διαπαιδαγώγησή της “φρενάρουν” κάθε προσπάθεια για εξέλιξη, την κρατούν στα σκοτάδια της αφροσύνης και της άγνοιας, ώστε να είναι εύκολα υποχείριο σε όποιον θέλει να την εκμεταλλευτεί!
Αλήθεια, εσείς τι λέτε για όλα τούτα;