Η Ερώτηση

Κύριοι…
Αναρωτιέμαι…
Γιατί βρεθήκατε
Σ’ αυτό το σταυροδρόμι;
Γιατί περπατάτε
Ξυπόλυτοι
Στην άσφαλτο που ζεματάει;
Γιατί κουβαλάτε
Στην πλάτη
Σακιά με λερωμένα κουρέλια;
Γιατί αναπαύετε
Το κορμί
Σε σαπισμένα βαρέλια;
Γιατί επιμένετε
Να θαυμάζετε
Το φτερούγισμα των κοράκων;
Γιατί ονειρεύεστε
Σκοτεινές σπηλιές
Με μάτια θολωμένα;
Γιατί εμποδίζετε
Τον λογισμό σας
Να τρέξει σε περιβόλια ξεχασμένα;
Γιατί επιλέγετε
Το λάθος
Που κατασπαράζει το σώμα;
Αναρωτηθήκατε ποτέ
Πως μοιάζει
Ο ανεμπόδιστος δρόμος;
Αναρωτηθήκατε ποτέ
Πως είναι
Να ξεκουράζεις
Τα πόδια σου
Σε κρυστάλλινο νερό;
Να κουβαλάς πολύχρωμα φτερά;
Να ξαπλώνεις
Σ’ ερωτευμένα κρεβάτια;
Να αφήνεις
Την ανάσα σου
Στ’ άπειρο
Του καταγάλανου ουρανού;
Ν’ ελπίζεις
Για την τυχαία συνάντηση
Με το λευκό
Των αυτόφωτων προσώπων;
Αναρωτηθήκατε ποτέ
Πως είναι
Η αίσθηση
Να σε χαϊδεύει απαλά
Το χέρι του Θεού;
Αναρωτηθήκατε ποτέ
Ποιος είναι
Ο λόγος
Της Ύπαρξης σας
Σε τούτη
Τη Στιγμή;
Αναρωτηθήκατε ποτέ
Πόση δύναμη κρύβει
Η δράση
Η αντίδραση
Και η επανάληψη αυτών;
Με συγχωρείτε…
Γιατί το χαμόγελό σας χωλαίνει;
Γιατί το βλέμμα σας χαμηλώνει;
Γιατί το σώμα σας
Αποστρέφεται
Την πύλη της Αλήθειας;
Γιατί
Επιτρέψατε
Να γίνει
Ο Φόβος
Ο Κυρίαρχος
Οδηγός σας;
Μετά την ιαχή και τα χειροκροτήματα
Η βουή της Ψευδαίσθησης
Ήταν τόση ηχηρή
Που κάλυψε τη φωνή του Ονείρου.
Πλέον
Τα σταυροδρόμια
Έγιναν
Περισσότερα.
Η ομίχλη
Κάλυψε
Ένα παγωμένο τοπίο.
Και εγώ
Ακόμα
Εδώ
Αναρωτιέμαι…
Γιατί;