“Η Εταιρεία των Αγνώστων Τραγουδιστών”

Μια ενδιαφέρουσα και αληθινή ιστορία από το αστυνομικό δελτίο παρουσίασε ο χιουμορίστας αρθρογράφος «Ταχήρ Εφέντης» στις 2/12/1930 στην εφημερίδα «Κήρυξ». Μια ευφάνταστη σπείρα λωποδυτών στον Πειραιά σκαρφίστηκε μια…μελωδική τεχνική διαρρήξεων και κλοπών. Η σπείρα με την επωνυμία «Εταιρεία των Αγνώστων Τραγουδιστών» αποτελούνταν από τους: «[…]Λωποδύτας Λ. Κούκερην, Δ. Κανδηλάρην, Τ. Μπουλυτούμην και Ν. Θαλασσινόν[…]». «[…] όλα τα μέλη της ήσαν ρομαντικοί και προπάντων ποιηταί. Ο Κούκερης έπαιζεν κιθάραν, ο Κανδηλάρης μανδολίνο, ο  Μπουλυτούμης βιολί και ο Θαλασσινός ήταν τενόρος. Έτσι, οσάκις είχον ανάγκη από τσιγάρα εξέλεγαν μιαν σεληνοφώτιστον νύκτα, έπαιρναν κοντά τα όργανα και ανεζήτουν το πρώτον βολικόν περίπτερον. Και όταν το εύρισκαν, απέστελλαν τον ένα εκ των τεσσάρων να το επισκεφθεί και οι λοιποί από την απέναντι γωνίαν συνόδευαν την επίσκεψιν, με το τραγούδι των και το παίξιμο της κιθάρας εις τόνον λα μινόρε:
«Σαν το κεράκι θα καώ,
σα ντο κερί θα λιώσωωωω
καπνός και στάκτη θα γενώ,
ωωω… αμάν, αμάν, αμάν…».
Όταν η σπείρα ήθελε να κλέψει ένα «μπούτι για να γίνει στο φούρνο με σκορδάκι», διάλεγαν ένα κρεοπωλείο και τον μαντολινάρη-διαρρήκτη Κανδηλάρη, ο οποίος με αντικλείδι άνοιγε το μαγαζί κι έπαιρνε το κρέας. Οι άλλοι τρεις περίμεναν στη μέση του δρόμου κουρδίζοντας την κιθάρα και βάζοντας ρετσίνι στις χορδές του βιολιού. Αν τυχόν περνούσε κανείς έβαζαν το δεξί χέρι στο μάγουλο κι εξυμνούσαν τα γλυκά μάτια και τα μαλλιά της ανύπαρκτης υπηρέτριας, η οποία βρισκόταν απέναντι.
Όσον αφορά στο χαρτζιλίκι αυτό το έβρισκαν διαρρηγνύοντας ένα συνοικιακό γαλακτοπωλείο. Ο κιθαρίστας κρατούσε τσίλιες και οι άλλοι τρείς ξάφριζαν το μαγαζί σιγοτραγουδώντας το σουξέ της εποχής:
«Αν δε σου δώσει η μάνα σου
Σαράντ’ ομολογίες…
ντούρου, ντούρου….».
Μετά από κάποιες επιτυχίες η αστυνομία τους υποψιάστηκε και τους παρακολούθησε. Τα όργανα της τάξης, καθώς ήταν Δεκέμβρης μήνας, αντί να εκτελέσουν τη διαταγή, η οποία τους υποχρέωνε να είναι στους παγωμένους μουσικούς δρόμους του Πειραιά, προτίμησαν να περιμένουν σε ένα καφενείο της γειτονιάς. Δηλαδή, προτίμησαν τη μουσική δωματίου. Όταν όμως άκουσαν την σπείρα να τραγουδά:
«Το λένε τα πουλάκια
κάτω στα ρέματα…»
σπάζοντας ταυτόχρονα μια τζαμαρία για διάρρηξη εκεί κοντά στη γειτονιά τότε πετάχτηκαν έξω, τους συνέλαβαν και τους οδήγησαν στο κρατητήριο. Εκεί όλοι μαζί τραγουδούσαν:
«Κλάψε με , μάνα, κλάψε με
στη φυλακή μ’ εβάλα…ααααμάν».
Ο φιλόμουσος ενωματάρχης χτυπώντας ένα νταούλι απάντησε τραγουδιστά:
«Αυτά είναι τα βάσανα
στον κόσμο τα μεγάλα!…
Αμάν, αμάν!».