Έχει ξεκινήσει από την Παρασκευή 8 Ιουλίου η δυνατότητα υποβολής των Μηχανογραφικών Δελτίων και θα διαρκέσει έως την Δευτέρα 18 Ιουλίου 2022. Είναι η εβδομάδα των «παθών» για την μελλοντική φοιτητιώσα νεολαία και τους αγχωμένους συγγενείς τους, που περιμένουν πληροφορίες κυρίως συμβούλων εκπαίδευσης για το τι να προσέξει κανείς και το πώς να συμπληρώσει το μηχανογραφικό δελτίο.
Εκτός από τα βασικά, ο κάθε σύμβουλος προτείνει κάτι άλλο για να διαφοροποιηθεί από τους άλλους, κάνοντας την όλη προσπάθεια, ειδικά για τους γονείς, «κόλαση»!! Σε μια χρονική περίοδο μόλις 11 ημερών πρέπει να ληφθούν αποφάσεις μετά από μια συνολικά τιτάνια προσπάθεια δεκάδων μηνών, που συνοδεύτηκε από οικογενειακή οικονομική «αιμορραγία» και ακραία προσωπική προσπάθεια των εξεταζομένων, που η κοινωνική απομόνωση οδηγεί την πλειονότητά τους στην αντίπερα όχθη: να μπαίνουν στα Πανεπιστήμια με το «σύνδρομο του συνταξιούχου»! «Προσπάθησα και πέρασα στο Πανεπιστήμιο, περιμένω την ανταπόδοση για αυτό, αλλά αρχικά αράζω…», παραγνωρίζοντας συνειδητά η ασυνείδητα – τα πρώτα ένα δύο εξάμηνα τουλάχιστον – ότι η είσοδος σε ένα ΑΕΙ προϋποθέτει την έναρξη της πραγματικής προσπάθειας για απόκτηση γνώσης και την απόρριψη της παπαγαλίας ως μέσου επιτυχίας (πάντα μιλάω για την συντριπτική πλειοψηφία). Δεν μπορείτε να φανταστείτε την τραγικότητα της κατάστασης που δημιουργείται από την υλοποίηση στην καθημερινότητα αυτής της νοοτροπίας. Να γεμίζουν ασφυκτικά με πρωτοετείς τα αμφιθέατρα τις πρώτες βδομάδες του πρώτου μήνα και σταδιακά τα αμφιθέατρα να μένουν αδειανά (από «άριστους» και «αχάριστους»), ιδιαίτερα στα τμήματα που δεν ήταν στις πρώτες επιλογές των υποψηφίων φοιτητών. Η πλειονότητα μετά από προσπάθειες ανακάμπτει, εις βάρος πάντα της γνώσης.
Θα πρέπει εδώ να επισημάνουμε το αρχικά τραγικό (πέρα από τις τραγικές συνέπειες της πανδημίας): στο χρονικό αυτό μικρό διάστημα που θα πρέπει να ληφθούν οι ΤΕΛΙΚΕΣ αποφάσεις των υποψηφίων με διάφορους και άγνωστους γνώμονες, σε αυτό το διάστημα που η πολιτεία θα έπρεπε να είχε φροντίσει να υπάρχουν πλήθος ενημερωτικών εκδηλώσεων για τους μελλοντικούς φοιτητές (αλλά και τους «σπόνσορές» τους, τους αήττητους γονείς!) ο αριθμός των πανηγυριών μέσα στην καλοκαιρινή ραστώνη υπερτερεί των ανύπαρκτων ενημερωτικών εκδηλώσεων. Στην ερώτηση «μα τελευταία στιγμή θα ενημερωθούν;» η απάντηση έρχεται από την ίδια την ελληνική καθημερινότητα: στη χώρα μας και λεφτά να μοιράζουν στο «και πέντε» θα πάμε να τα ζητήσουμε… με την ανάλογη γκρίνια!
Εάν είναι να μιλήσει κανείς για το 70-80% των υποψηφίων, για πολλές δεκαετίες υπήρχαν δύο βασικά σημεία αναφοράς: πως είχαν διαμορφωθεί οι βάσεις την περσυνή χρονιά στο τμήμα ή στα τμήματα ενδιαφέροντος και πως πήγαν οι εξετάσεις της χρονιάς (ανάλογα με την δυσκολία των θεμάτων). Αυτήν την εμπειρία χρόνων ήρθε να την διαταράξει η εισαγωγή της αντικοινωνικής Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής (ΕΒΕ) που θεσπίστηκε πέρυσι και άφησε εκτός Πανεπιστημίων ήδη χιλιάδες νέους και νέες. Πάλι με πρωτοβουλία και νόμο του Υπουργείου Παιδείας υποχρεώθηκαν τα πανεπιστημιακά τμήματα να ορίσουν Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής και στα Πανελλαδικώς Εξεταζόμενα Μαθήματα. Είναι βέβαια γνωστές οι ΕΒΕ των μαθημάτων και βεβαίως κατά τις απόψεις ορισμένων μπορεί κανείς να αρχίζει να υπολογίζει και να υποθέτει πως θα κινηθούν οι βάσεις φέτος σε ομοειδή τμήματα αλλά και σε τμήματα του ιδίου πεδίου, αλλά όλα αυτά κινούνται στον αστερισμό των εικασιών. Στις ήδη πολλές αβεβαιότητες που υπήρχαν και οδηγούν για δεκαετίες την πλειοψηφία των υποψηφίων άλλο να θέλει να σπουδάσει και αλλού να καταλήγει, το υπουργείο με την θέσπιση ΕΒΕ και στα μαθήματα αύξησε δραματικά την αβεβαιότητα των υποψηφίων και την αγωνία των δικών τους. Και εντάξει, με το τμήμα της νεολαίας που έχει δίπλα του γονείς και συγγενείς που μπορούν και κατανοούν όλες αυτές τις λεπτές αλλά ουσιαστικές αντιξοότητες, ΕΒΕ στα τμήματα, ΕΒΕ και στα μαθήματα, δεν προκύπτει ουσιαστικό θέμα. Το τμήμα της νεολαίας των οποίων οι γονείς δεν καταλαβαίνουν από ΕΒΕ, τι κάνουν; Μα θα μου πείτε πόσοι θα είναι αυτής της κατηγορίας; Όλα τα παιδιά των φτωχών και μικρομεσαίων οικογενειών που φτάσανε και ετοιμάζονται να κόψουν το νήμα της εκκίνησης της μόρφωσης και για αυτό αξίζουν τουλάχιστον μιας κοινωνικής φροντίδας, που η κυβέρνηση αρνείται να την παρέχει. Και για να απαντήσω στο ανωτέρω ερώτημα: είτε αναλαμβάνουν μόνα τους την ευθύνη των αποφάσεων, είτε απλά γίνονται έρμαια, για να χρησιμοποιήσω σκληρή αλλά εμφαντική λέξη. Έρμαια από την καλοσύνη κάποιων δασκάλων τους, μέχρι την εξάρτησή τους από διάφορους συμβούλους ιδιωτικών φροντιστηρίων. Συμβούλων που αυτοανακηρύσσονται, συμβούλων που κανείς δεν γνωρίζει ούτε τις γνώσεις τους, ούτε τις δυνατότητές τους. Συμβούλων της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που πάντα υπήρχαν, αλλά που η πολυπλοκότητα της εισαγωγής στα Πανεπιστήμια και η έλλειψη δημόσιας ενημέρωσης και υποστήριξης τους κάνει ακόμα πιο αναγκαίους.
Η κυβέρνηση τα τρία τελευταία χρόνια έχει κάνει μια άνευ προηγουμένου επίθεση στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Ζαλισμένη από τα επανωτά χτυπήματα της υπερδεκαετίας, από τα μνημόνια, τις προσταγές του Schaeuble, τους περιορισμούς, την απομόνωση, μέχρι την εκατόμβη της πανδημίας, η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί άναυδη και αποσβολωμένη τις δραματικές αυτές εξελίξεις, έτοιμη να αποδώσει πολιτικές ευθύνες στην κυβερνητική παράταξη που χωρίς ουσιαστικά και πειστικά επιχειρήματα θέλουν με πρόγραμμα, ιδεολογία και ιδεοληψία, στοχευμένα, να μετατρέψουν το Δωρεάν Δημόσιο Πανεπιστήμιο, που σέβονται και εμπιστεύονται οι Έλληνες και Ελληνίδες, σε επιχειρηματικό Πανεπιστήμιο. Θέλουν και πιστεύουν ότι θα το καταφέρουν με ένα νομοσχέδιο (μεταξύ των χιλιάδων που αδρανοποιημένα απλώς υφίστανται) που ετοιμάζονται να ψηφίσουν. Ένα νομοσχέδιο που είτε άρθρα του, είτε ως σύνολο έχει εκ των προτέρων αποκηρυχτεί εμφαντικά και ομόφωνα από την ακαδημαϊκή κοινότητα, γιατί τυχόν εφαρμογή του θα οδηγήσει σε ένα αγνώστων στοιχείων Πανεπιστήμιο, που θα διοικείται από αδιαφανή διοίκηση και θα προστατεύεται από πανεπιστημιακή αστυνομία, που με την σειρά της θα επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό, όταν σήμερα τα Πανεπιστήμια με τις τεράστιες αυξήσεις στην ενέργεια, ούτε τους τρέχοντες λογαριασμούς δεν έχουν να πληρώσουν…
Με ευχές για ευόδωση των στόχων κάθε υποψήφιου και υποψήφιας, για την μεθοδευμένη και πρόσθετη ταλαιπωρία τους, αρμόζει η έκφραση προς τους κυβερνώντες: «Αἰδώς, Ἀργεῖοι»!!
*Ο Μανόλης Μανούτσογλου, είναι καθηγητής και τέως κοσμήτορας της Σχολής Μηχανικών Ορυκτών Πόρων του Πολυτεχνείου Κρήτης
