Η Ευρώπη μπροστά σε προκλήσεις

Η Ιστορία είναι απλή. Τόσο απλή που ακόμη και οι Ευρωπαίοι φεντεραλιστές κατάλαβαν ότι στην Ευρώπη πια, έχουμε πρόβλημα πολιτικής εκπροσώπησης.
Δεν εξηγείται διαφορετικά γιατί η Ευρώπη κινδυνεύει να αποδομηθεί από τα βασικά της πολιτικά εργαλεία.
Ναι, σίγουρα η Ευρώπη περνά μια κρίση να μπορέσει να περιγράψει με σαφήνεια, το δικό της περίγραμμα για την ίδια την ανθρώπινη ζωή, που πάντα ήταν στο κέντρο της Ευρωπαϊκής πολιτικής.
Δεν εξηγείται διαφορετικά, αν στ’ αλήθεια θέλουν να συζητήσουν στα αρμόδια όργανα αν οι νταλικιέρηδες στο ρεπό τους θα κοιμούνται μέσα στην νταλίκα.
Είναι μεταρρύθμιση αυτό, όταν ήδη τα “κίτρινα γιλέκα” χαρακώνουν το Παρίσι, όταν κάποιοι γράφουν με σπρέϊ στην Αψίδα του θριάμβου, όταν στα κρατίδια της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, το AFD είναι πρώτο κόμμα;
Εντάξει ωραία τα παχιά λόγια, αλλά έχουμε ζήτημα πιa.
Εχουμε ένα ζήτημα αξιπιστίας, το πώς εκφέρεται ο ευρωπαϊκός λόγος και το κατά πόσο γίνεται αντιληπτός.
Ο κ. Μακρόν είναι ένας δεινός ρήτορας, ένας πολύ μορφωμένος φιλόσοφος.
Πολιτική των συσχετισμών, όμως, δεν μπορεί να κάνει, γιατί η Ευρωπαϊκή ζωή… εξελλίσσεται μακριά από τα Ηλύσια πεδία.
Και η πολιτική για ν’ αντέχει πρέπει να είναι ενυπόληπτη, να μην δίνει περιθώριο στη βία.
Κανείς δεν θέλει ν’ αποτύχει ο Μακρόν, για να πετύχει ο Ορμπάν.
Αλλά όταν δεν δίνεις ίσες ευκαιρίες, -ακόμη και σε μια προηγμένη Δημοκρατία- δεν μπορείς να ελέγξεις τις αντιδράσεις για την αύξηση της φορολογίας για οικονομικούς λόγους.
Οι μισοί Γάλλοι της Περιφέρειας, περνούν την μισή τους ζωή στο τιμόνι.
Δυσκολεύεται η Ευρώπη, αγχώνεται να πείσει.
Υπάρχει ένας κλονισμός.
Εχει σημασία στις προηγμένες δυτικές κοινωνίες το τι ευκαιρίες δίνεις.
Εχει σημασία τι κουλτούρα έχουν οι πολίτες για να το εισπράξουν το διακύβευμα.
“Κίτρινα γιλέκα”, “κόκκινα γιλέκα”, κάποιοι ζητούν ν’ ακουστούν.