Περιπλέκονται τα ελληνοτουρκικά στα “γρανάζια” της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η χλιαρή αντίδραση της Συνόδου Κορυφής αποδεικνύει στην Ελλάδα το εξής απλό: «Η διαχείριση της κρίσης, είναι η αποφυγή της κρίσης».
Δεν ξέρω αν θα χρειαστεί να «πάρουμε αποφάσεις που δεν θα είναι ευχάριστες», όπως τόνισε στο τελευταίο του άρθρο ο κ. Κ. Σημίτης, εκείνο το οποίο ξέρω καλά είναι ότι η Ελλάδα χρειάζεται πια μια νέα, ισχυρή κυβέρνηση και μια στρατηγική που να αποτιμά τα γεγονότα μετά το Ελσίνκι.
Γνωρίζαμε ότι χώρες όπως η Αγγλία και η Τσεχία, στηρίζουν τρόπον τινά την τουρκική παρουσία, εντός ενός ευρωπαϊκού οργάνου στο οποίο η Τουρκία δεν εκπροσωπείται ενώ εκπροσωπείται στο υψηλότερο επίπεδο η Ελλάδα και η Κύπρος.
Ο Δυτικός κόσμος εξακολουθεί να παλινδρομεί και να έχει την φαντασίωση… ότι δεν πρέπει να “χάσει” την Τουρκία.
Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού ο κ. Τραμπ, εξωτερικεύει τις αντιφάσεις του, αλλάζει συνέχεια το κεντρικό επιτελείο του, δεν ξέρουμε αν την ύστατη ώρα της κρίσης θα τηλεφωνήσει στον Ερντογάν και θα του πει «Μαζέψου»…
Η Ευρώπη, σαφέστατα και έχει τις ενεργειακές βλέψεις της, συνεκτιμά την Ελληνική και Κυπριακή παρουσία, αλλά δεν είναι σε θέση ακόμη να διακρίνει αν μπλοφάρει ή όχι ο Ερντογάν.
Οσο ρευστοποιούνται οι πολιτικές των υπερδυνάμεων, τόσο ρευστοποιείται η Ανατολική Μεσόγειος.
Μόνη λύση πια για την Ελλάδα είναι να εξηγήσει στον σύμβουλο Ασφαλείας του Τραμπ, τον κ. Μπόλτον, τι πραγματικά συμβαίνει στην περιοχή και τι μακροπρόθεσμες εγγυήσεις δίνει η Ελλάδα, τώρα που κορυφώνεται η κρίση Αμερικής – Ιράν.