Με αγωνία παρακολουθεί η υφήλιος τις εξελίξεις με το βαθυσκάφος στον Ατλαντικό ωκεανό.
Το υποβρύχιο αγνοείται μαζί με τους πέντε επιβαίνοντες του στα βάθη του ωκεανού.
Το συγκεκριμένο βαθυσκάφος έλυνε την περιέργεια όσων επιθυμούσαν να παρατηρήσουν ιδίοις όμμασοι το μυθικό ναυάγιο του Τιτανικού που βρίσκεται στα 4.000 μέτρα βάθος.
Τον άνθρωπο πάντα τον δελεάζει το μυστήριο, το παράξενο, το ανεξερεύνητο, ακόμη το τρομακτικό και το μακάβριο.
Σε κάθε ιστορική εποχή εξερευνητές, περιπατητες και αποστολές, είτε κατόπιν εντολής, είτε από δική τους θέληση και φιλοδοξία περιδιάβαιναν αχαρτογράφητα σημεία γνωρίζοντας τους κινδύνους που μπορεί να ελοχευονται.
Αν και εδώ και πενήντα περίπου χρόνια ο Άρμστρονγκ πάτησε τη Σελήνη αυτή η δίψα για περιπέτεια δεν έχει σταματήσει.
Αν και υπάρχει το Google earth και φωτογραφίες από δορυφόρους, αυτή η επιθυμία για προσωπική εξερεύνηση δεν έχει κοπάσει.
Η φύση και το σύμπαν είναι τόσο μεγάλα που θεωρούμε ότι δεν τα γνωρίζουμε τόσο διεξοδικά ενώ η δημιουργία εμπειριών πάντα θα μας εξιτάρει.
Θα τις αποθηκεύουμε στη μνήμη μας, θα τις εξιστορουμε και θα τις επιδεικνύουμε όπως τις σφραγίδες των κρατών στα διαβατήρια ή τα αποκόμματα των εισιτηρίων.
Για αυτό είμαστε διατεθειμένοι – κάποιες φορές και σίγουρα όχι όλοι- να δώσουμε το ύψιστο αγαθό την ίδια μας τη ζωή. Σίγουρα πολλοί από μας θέλουμε να έχουμε πληθώρα θετικών βιωμάτων εξάλλου και το βίωμα προέρχεται από τη αρχαιοελληνική βίος που σημαίνει ζωή.
Άραγε είναι παραφροσύνη και αυτοκτονία ή ανθρώπινη ανάγκη και τόλμημα ;
*Ο Μιχάλης Σμυρλάκης είναι πτυχιούχος Ιστορίας Ιονίου Πανεπιστημίου
