H εξόντωση του ηγέτη της ούτως άλλως απαγορευµένης αντιπολίτευσης στη Ρωσία, δεν είναι ένα απρόσµενο γεγονός για αυτούς που γνωρίζουν όχι µόνο το καθεστώς Πούτιν αλλά διαχρονικά και τα προηγούµενα δικτατορικά καθεστώτα επί Σοβιετικής Ένωσης, όπως και τις πρακτικές που χρησιµοποιούσαν και χρησιµοποιούν κατά των αντιφρονούντων ή πολιτικών αντιπάλων.
Οι πρακτικές αυτές ξεκινούν από τα βάθη των χρόνων, όταν στη Ρωσία ανέλαβαν την εξουσία οι µπολσεβίκοι κλέβοντας τα συνθήµατα άλλων – επί του προκειµένου αναρχικών, σοσιαλ-επαναστατών και λοιπών – περί κοινοκτηµοσύνης και κατανοµής της γης σε αυτούς που τους ανήκει, οι αποκαλούµενοι «κόκκινοι», οι οποίοι εξαπέλυσαν ένα µαζικό πογκρόµ κατά όλων αυτών που πρέσβευαν τον πραγµατικό ελευθεριακό κοµµουνισµό και όχι την δικτατορία του κόµµατος. «Προβοκάτορες» αποκαλούνταν όλοι αυτοί, «συνεργάτες της ∆ύσης και της αντίδρασης», «υπέρµαχοι του Τσάρου» και «εχθροί του καθεστώτος».
Η ιστορία κατέγραψε εκατοµµύρια θύµατα από την εποχή του Λένιν, του Τρότσκι και του Στάλιν, αυτού του τελευταίου δικτάτορα που ευθυγραµµίστηκε ή ταυτίστηκε εξαρχής και επί του πρακτέον µε τον χιτλερισµό µε το γνωστό «σύµφωνο µη επίθεσης», αλλά τα σχέδια µετά άλλαξαν και έγινε ότι έγινε µε τις κατανεµηµένες σφαίρες επιρροής. Οι εξεγέρσεις της Κροστάνδης και το Μαχνοβίτικο κίνηµα πλήρωσαν αδρά τη µανία και την προδοσία του «κόκκινου στρατού», οι κόκκινοι που στην αρχή παρίσταναν τους συναγωνιστές και έπειτα έπνιγαν κάθε επαναστατική πράξη. Αυτοί ήταν οι µπολσεβίκοι. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο.
Φυσικά όλα αυτά δεν πρόκειται ποτέ να τα παραδεχθούν τα εγχώρια «παπαγαλάκια» του µπολσεβικισµού και σταλινισµού που θα σας µιλούν σταθερά µε αυτό το περισπούδαστο και φανατισµένο κοµµατικό ύφος για «προβοκάτσια» και «δάκτυλο της ∆ύσης».
Αυτό το επιχείρηµα, όπως και τα περί «ΝΑΤΟ και CIA» είναι αρκούντως κωµικά και δεν αποτελούν παρά αστειότητες για µικρά παιδιά, µιας και η ιστορία έχει καταγράψει επαρκώς και τις γνωστές αµερικανικές πρακτικές. Αλλά µέχρι εκεί, γιατί η ιστορία εξακολουθεί να γράφεται. Και ο αφανισµός της Ουκρανίας δεν έχει γίνει από τη ∆ύση ούτε από τις ΗΠΑ.
Το θέµα µας όµως δεν είναι το τι κάνει το ΚΚΕ, για παράδειγµα, µιας και αυτό ως γνωστό και µη εξαιρετέο κόµµα τη δουλειά του κάνει όπως τόσο καλά ξέρει. Οι άνθρωποι δηλαδή είναι επαγγελµατίες του είδους. Πολύ περισσότερο ενδιαφέρει το τι κάνουν οι πολίτες βλέποντας την ρωσική απειλή να γιγαντώνεται.
∆εν είναι επίσης περίεργο που και από την υπόλοιπη αριστερά οι αντιδράσεις για την εξόντωση Ναβάλνι ήταν και είναι από χλιαρές, µέχρι ουδέτερες και υποτονικές.
Ακόµη δε περίεργο δεν είναι που η επίσηµη δεξιά – ως κεντροδεξιά πλέον – εφαρµόζει «αριστερές πολιτικές», όπως την ικανοποίηση του αιτήµατος για τον γάµο των οµόφυλων ζευγαριών, που η κυβερνώσα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ δεν τόλµησε να καθιερώσει.
Αλλάζουν οι καιροί, βλέπετε, όσο και αν υπάρχουν κοµµατικές σκοπιµότητες.
Η υπόθεση της µεγάλης απειλής που ακούει στο όνοµα Ρωσία και συγκεκριµένα Πούτιν, δεν φαίνεται να αγγίζει την αριστερά στο σύνολό της. ∆εν είναι στην ηµερήσια διάταξη των κοµµατικών της µπροσούρων και κιταπιών. Ούτε η τροµοκρατική οργάνωση Χαµάς που µε την «πράξη αντίστασης» της εξόντωσης εκατοντάδων αθώων νέων σε rave party, προκάλεσε ότι προκάλεσε. Προέχει µόνη η γενική και αόριστη αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη. Λες και ο ισραηλινός λαός τάσσεται στο σύνολό του µε τον Νετανιάχου ή δεν υφίσταται τροµοκρατικές απειλές από την Χαµάς.
Και πέρα από το ΚΚΕ, που συντάσσεται παραδοσιακά µε όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα ανά την υφήλιο, πασπαλισµένα µε το ευωδιαστό άρωµα της «δικτατορίας του προλεταριάτου», – κοινώς µε τα «λαϊκά» στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα παλαιά και νέα Γκουλάγκ κλ.π, µε καθεστώτα όπως της Βόρειας Κορέας ή της Βενεζουέλας, δήθεν και πάλι για την λαϊκή εξουσία (η οποία έχει πάει περίπατο ήδη από την ιστορική παραποίηση της ∆ιεθνούς και των πρώτων επαναστατικών µηνυµάτων της) – από κοντά και η υπόλοιπη αριστερά µε παρουσίες σαν του Λαφαζάνη, που συντάσσεται ευθέως και ανοιχτά µε τη Ρωσία, δείχνει µάλλον να «σταλινοποιείται» ή να ερωτοτροπεί στο συγκεκριµένο θέµα µε την ακροδεξιά, αφού πρώτα ως ΣΥΡΙΖΑ έδωσε το «καλό παράδειγµα» συγκυβερνώντας µε την εθνικιστική δεξιά.
Καµία λοιπόν διαδήλωση και διαµαρτυρία για τον Ναβάλνι, καµία καταγγελία, καµία συναυλία «για τον άνθρωπο και την ειρήνη», λες και η Ουκρανία και οι αντίθετες φωνές στην Ρωσία υποκινούνται από το ΝΑΤΟ και τη CIA, λες και δεν υπάρχει η Κίνα µε τις φυλακίσεις χιλιάδων αντιφρονούντων, λες και δεν υφίστανται στυγνές δικτατορίες που υποκινούνται από Ρωσία και Κίνα, λες και η Βόρειος Κορέα και το Ιράν είναι καταδικαστέα αυταρχικά κράτη αλλά µόνο επιγραµµατικά από την υποτιθέµενη δηµοκρατική αριστερά, µε το χαρωπό και αστείο επιχείρηµα του τύπου «κάπως έπρεπε να αντιδράσουν και αυτά κατά της ∆ύσης και προπαντός των ΗΠΑ που προξενούν τα µύρια δεινά». Η υποκρισία περισσεύει.
Η περίπτωση της Ρωσίας και η επιδεικνυόµενη ανοχή σε αυτήν, κηλιδώνει και στιγµατίζει την αριστερά στο σύνολό της, εξαιρουµένης βέβαια της παραδοσιακά σταλινικής και πάγια αντιδηµοκρατικής στάσης του ΚΚΕ, που δεν θα περίµενε κανείς και κάτι το διαφορετικό, µιας και συνηθίζεται να υποστηρίζει αυταρχικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα, καθώς η ιδεολογία του το υποδεικνύει από µόνη της, που εδράζεται ιστορικά και κατουσίαν στην δικτατορία του κόµµατος.
Όλα αυτά δεν τα λέω εγώ, τα έχει καταγράψει η ιστορία.
∆εν είναι τωρινό ότι οι πραγµατικοί δηµοκράτες και επαναστάτες του παρελθόντος συνεθλίβησαν από την µπότα του σταλινισµού και τώρα του νέο-τσαρισµού. Και δεν ήταν κανένας από αυτούς δυτικόφιλος.
Έτσι και σήµερα λοιπόν, «η αριστερά των αγώνων» εκτίθεται ανεπανόρθωτα σε ότι αφορά την ρωσική απειλή. Γιατί πρόκειται για ψευδεπίγραφη αριστερά του βολέµατος και του πολιτικού στρουθοκαµηλισµού.
Ο Ναβάλνι δεν θα είναι το τελευταίο θύµα ούτε και η σωρός του πρόκειται να παραδοθεί στους οικείους του από τις ρωσικές αρχές αν πρώτα δεν συγκαλυφθούν τα πάντα.
Το καθεστώς Πούτιν, το ίδιο έκανε και στον πόλεµο της Τσετσενίας, όταν και δεν επέστρεφε ποτέ τις σωρούς ρώσων στρατιωτών στις οικογένειές τους και όποιος έχει διαβάσει ιστορία, ξέρει και δεν ακούει τις ανοησίες που γράφονται και λέγονται περί υποτιθέµενης απειλής της Ρωσίας από την ∆ύση, αρκετά κράτη της οποίας είχαν αγκαλιάσει τον Πούτιν.
Η εξόντωση Ναβάλνι και θα αποδειχθεί και ήδη έχει καταγραφεί στην ιστορία ως ένα ακόµη έγκληµα χωρίς τιµωρία.
Παρόµοια εγκλήµατα όπως της Μαριούπολης και της Μπούτσα, θα ξεχαστούν και οι οµαδικοί τάφοι θα εξαφανιστούν. Η Ρωσία είναι γνωστή για τα καµουφλάζ και την απόκρυψη πληροφοριών.
Υπάρχει βέβαια και δικαιοσύνη που ενίοτε αποδίδεται. Μην περιµένετε όµως να γίνει κάτι τώρα. Ενδεχοµένως η όλη ιστορία να συγκαλυφθεί κάποτε και από τα ίδια τα δυτικά κράτη αν το απαιτήσουν οι συνθήκες.
Αν και πάλι υπάρξουν εναγκαλισµοί µε δικτατορικά καθεστώτα λόγω οικονοµικών συµφερόντων. Ακόµη και µε τον ίδιο τον Πούτιν που τώρα αποκαλούν τύραννο αλλά κάποτε χαριεντίζονταν µαζί του.
