Γνωρίζετε κάποιον που να μην φοβάται τον θάνατο; Μην το πολυσκέπτεσθε, όσοι γεννήθηκαν τρομάζουν στην ιδέα να επιστρέψουν στην προ της γέννησής τους κατάσταση. Αναλογιζόμαστε πως θα περάσουν δισεκατομμύρια χρόνια και εμείς θα είμαστε απόντες από τις εκλογές, τις γιορτές και τις γεωλογικές ανακατατάξεις. Βέβαια, δεν μας ενοχλεί το γεγονός ότι επί τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια από την δημιουργία της γής δεν είχαμε καταλάβει το ελάχιστο από τους δεινόσαυρους, το ηφαίστειο της Σαντορίνης και τις τέσσερις εκλογικές επιτυχίες του Φραγκλίνου Ρούσβελτ. Δεν μας ένοιαξε καθόλου κι ούτε τρομάξαμε από τον βομβαρδισμό της Δρέσδης από τις 13 έως τις 15 Φεβρουαρίου του 1945. Σκοτώθηκαν 135.000 άνθρωποι αλλά εμείς αυτά τα μάθαμε κατόπιν εορτής του Αγίου Νικολάου. Ο άνθρωπος τρομάζει με αυτά που δεν θα δεί και όχι με αυτά που δεν είδε. Ο Βίκτωρ Ουγκώ παρατηρεί πως δεν είναι τόσο κακό να πεθάνεις όσο φοβερό είναι να μην ζείς.
Ο φόβος όπως και η αγάπη είναι εμπορεύσιμα είδη με μεγάλη προστιθεμένη αξία. Αν τα αυγά και τα φορέματα δίνουν κέρδος 40%, ο θάνατος, η ελπίδα και η αγάπη δημιουργούν προστιθέμενο κέρδος ασύλληπτου αριθμού που καμία αγορανομία του κόσμου δεν μπορεί να καταδιώξει. Ακόμη και τα όπλα σε καιρό πολέμου πωλούνται σε τιμές χαμηλότερες από την απειλή του θανάτου και την ανακούφιση από την ενθάρρυνση της ελπίδας.
Οι πάντες γνωρίζουμε ότι ο θάνατος είναι η σιγουρότερη και αναμφισβήτητη εξέλιξη της ζωής, αλλά κανείς δεν αποδέχεται αυτή την σιγουριά για τον εαυτό του. Φαντασθείτε όμως την περίπτωση όπου θα υπήρχε μόνον η γέννηση και ο θάνατος δεν θα ήταν το φυσικό φαινόμενο του τέλους της ζωής. Θα μπορούσαμε να ζούμε δέκα εκατομμύρια χρόνια. Ωραία, στο δημοτικό θα φοιτούσαμε για τα πρώτα τετρακόσια χρόνια. Γυμνάσιο, λύκειο και πανεπιστήμιο φοίτηση οχτακόσια πενήντα χρόνια. Μεταπτυχιακό άλλα χίλια.
Στη σύνταξη θα βγαίναμε για τα τελευταία δύο εκατομμύρια χρόνια της ζωής μας.
Τέλεια, λουτρά στην Υπάτη και το Wiesbaden και όλα μέλι γάλα με λίγο παξιμάδι για το βράδυ. Το βαρύ στομάχι μπορεί να σας στερούσε ίσως και ένα εκατομμύριο χρόνια από την ζωής σας. Πως σας φαίνονται οι απόψεις μου για την αιωνιότητα και την αθανασία του ανθρώπου? Τρομάξατε? Όχι, δεν πρέπει, ο κύριος Μπίλ Γκέιτς το βλέπει απολύτως φυσιολογικό διότι με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να επενδύσει στην ισοτιμία Γιέν-Ευρώ με ορίζοντα εφτακοσίων ογδόντα χιλιάδων ετών. Απλά λογιστικά στην τριγωνομετρία της αθλιότητας του ανθρώπινου μυαλού. Το υπερβολικό στην υπηρεσία της πλειστοφαγίας άνευ ελαχίστης λογικής ακόμη και ενός πετεινού. Αν νομίζετε ότι η πλεονεξία ανεβάζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια περισσότερο από αυτής του κόνικλος, πλανάσθε πλάνην οικτράν και άκρως γελοιοποιήσιμη. Η ζωή δημιουργεί από την ύπαρξή της και μόνον εικόνες όρασης και αίσθησης ευτυχίας ,ικανές να σμικρύνουν την βαρβαρότητα του θανάτου. Η έλλειψη της πληρότητας μας, οδηγεί την αύξηση της πείνας μας για χρόνο, για περισσότερο χρόνο.
Γινόμαστε χρονικά παχύσαρκοι, και ηθικά σκελετωμένοι. Το πεπερασμένο του χρόνου είναι αμείλικτο αλλά και κεφάλαιο για τους έξυπνους και αδίστακτους για προσπορισμό κερδών και τελικά γέλωτος για τους ίδιους τους επενδυτές του φόβου και της ελπίδας. Ο άνθρωπος έχει την εκμετάλλευση στο κύτταρο της διαστροφής του και δεν διστάζει να πουλήσει τα σαπάκια της ηθικής για πολύτιμα πετράδια εξαγοράς ανωφελούς χρόνου. Ο θάνατος είναι η ευφυέστερη επινόηση της φύσης.
Αγαπητέ κ. Ιωσήφ Φοίβο,
είναι απίστευτο -μπορεί ανθρώπινο- αυτό που μου συνέβη: Ενώ, εδώ και λίγες μέρες, αποφάσισα [οριστικά πια αυτήν τη φορά] να σταματήσω τα όποια σχόλιά μου [τα περισσότερα για πολύ αξιόλογες εργασίες ή άρθρα σημαντικών κι εκλεκτών συνεργατών ή μη των “Χ.Ν.”], για να μην στενοχωρήσω -τυχόν- ορισμένους συνανθρώπους μας, μολαταύτα, το ανωτέρω άρθρο σας με τον τίτλο” Η ευφυής έννοια του θανάτου” με το απίστευτο και ιδιοφυές χιούμορ που το διαχέει από την αρχή ως ο τέλος, αλλά και τα ηθικά διλήμματα που θέτει το άρθρο σας κι εσείς ο ίδιος, με αναγκάζει και δεν γίνεται αλλιώς να κάνω μικρό σχόλιο πάνω στο αριστουργηματικό σας κείμενο. Θαρρώ, το καλύτερο, το πιο συνεκτικό και περιεκτικό, βαθύτατα στοχαστικό, αλλά και αληθινό άρθρο που δημοσιεύτηκε στα “Χ.Ν.”, για το διάστημα που μένω στα Χανιά! Και βέβαια, τα θερμά μας συγχαρητήρια, κι ας έχω ή διατηρώ κάποιες διαφορετικές -ελάχιστες- απόψεις σε σχέση με τους στοχασμούς σας που θα τις αναφέρω παρακάτω. Ωστόσο, κ. Ιωσήφ Φοίβο, διαπίστωσα [μπορεί να κάνω λάθος στις εκτιμήσεις μου] ότι αγαπάτε τη ζωή κι αυτό σημαίνει αγάπη και σ’ όλους τους συνανθρώπους μας, ανεξαρτήτως των όποιων διαφορετικών τους υπαγωγών – καταβολών και, βέβαια αυτό με χαροποιεί διπλά: Επειδή, μόλις τις προάλλες, γράψατε μια εργασία για το παλιό παγκόσμιο ποδόσφαιρο και τις παλιές θρυλικές μορφές του, και, βέβαια, φανερώσατε την αγάπη σας για τη “Θεά μπάλα”, η εκτίμησή μου στο πρόσωπο σας [δεν το συζητώ, πάντα αγαπώ και σέβομαι το ελεύθερο, μοναδικό και διαφορετικό πρόσωπο όλων των συνανθρώπων μας] ανέβηκε περισσότερο, αφού στα φτωχά μου φοιτητικά χρόνια υπήρξα ένα φεγγάρι ποδοσφαιριστής στον πάμπτωχο προσφυγικό σύλλογο “ΑΠΟΛΛΩΝ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ” και αδιαφιλονίκητος αρχηγός της θρυλικής Νομικής του Αριστοτελείου Θεσσαλονίκης -ταχύτατος σέντερ -φορ. Έτσι, με την εμπειρική σας γνώση στο παλιό παγκόσμιο ποδόσφαρο, εικάζω -υπολογίζω, ότι κι εσείς τα έχετε τα χρονάκια σας, [τα υποθέτω ανάμεσα 55-60!!], ενώ η αφεντιά μου είναι κάποιας προχωρημένης ηλικίας [79].
Προσέξτε κι επαναλαμβάνω κ. Ι. Φοίβο, ότι το παρόν σχόλιό μου είναι το τελευταίο που γράφω, κι ας στενοχωρώ μερικούς καλούς φίλους μου. Και πριν πάμε στον σχολιασμό του απίστευτα όμορφου κειμένου σας, επιτρέψτε μου να επισημάνω ότι είσθε κοσμοπολίτης άνθρωπος κι αυτό διαφαίνεται κι αποδεικνύεται -έστω αμυδρώς- από την αναφορά σας στο πανέμορφο Wiesbaden πλωτού κι όμορφου Ρήνου ποταμού, στην περιοχή του οποίου -λίγο πιο πάνω σε κάποιον λόφο- βρίσκονται τα φημισμένα λουτρά, μέσα σε παραδεισένια περιοχή. όλα τα ανωτέρω σημαίνουν ζωή και δημιουργική χαρά κι εμείς τα αδύναμα και πολλαπλά άστοχα ανθρωπάκια διαχωρίζουμε και διχάζουμε με απίστευτα ψεύδη και ιδιοτελή ουδετερότητα τον απλό, τον αγνό δημοκρατικό και πιστό Ορθόδοξο λαό μας με άκρως δυσμενείς συνέπειες στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική ζωή της όμορφης χώρας μας.
Αμέσως και μετά το σύντομο σχόλιό μου πάνω στα θέματα του άρθρου – φιλοσοφικού δοκιμίου σας, από ηθική υποχρέωση θα παραθέσω και υπενθυμίσω δύο τοποθετήσεις, άκρως ενδιαφέρουσες και χρήσιμες στους συμπολίτες και λοιπούς συνανθρώπους μας.
Για το ανωτέρω άρθρο σας, σημείωσα τρεις σημαντικές παραγράφους -βαθύτατα στοχαστικές και φιλοσοφικές:
1.- ” Η έλλειψη της πληρότητας μας, οδηγεί την αύξηση της πείνας μας για χρόνο…”
2.- “Γινόμαστε χρονικά παχύσαρκοι, και ηθικά σκελετωμένοι..” και
3.- ” Ο θάνατος είναι η ευφυέστερη επινόηση της φύσης!” [Το θαυμαστικό δικό μου, γιατί εδώ πρόκειται για άκρως βαθυστόχαστη άποψη].
Είπαμε πιο πάνω, ότι έχει και η ταπεινότητά μου τη δική της άποψη.
Η δική σας άποψη κ. Ιωσήφ Φοίβο, σίγουρα άπτεται της γνωστής “εξελικτικής θεωρίας” του Δαρβίνου. Όχι, αγαπητέ κ. Ι. Φοίβο, ο θάνατος δεν είναι η ευφυέστερη επινόηση της φύσης, αλλά η δική μας ανθρώπινη ΑΠΟΤΥΧΙΑ να είμαστε ή να γίνουμε ΠΡΟΣΩΠΑ: ΠΡΟΣΩΠΟ [όχι άτομο] πάει να πει: Άνθρωπος ελεύθερος, ευχαριστιακός, κοινωνικός [να μοιράζεται δηλαδή με τους άλλους] και πνευματικώς – συναισθηματικώς ώριμο. Και,βέβαια, δεν είναι εύκολο εγχείρημα να είσαι ή να γίνεις Πρόσωπο: Αυτή η κατάσταση [το πρόσωπο δηλαδή] δημιουργείται μόνο με την ΥΠΑΡΚΤΙΚΗ αλλαγή – Πνευματική μεταμόρφωση εμάς των ανθρώπων. Επαναλαμβάνω, ότι πρόκειται για δύσκολο εγχείρημα.
Από την άλλη πλευρά του ζητήματος, εμείς τα αδύναμα όντα της παγκόσμιας ανθρώπινης κοινωνίας, κακομαθημένοι, αλλά “καλοπερασάκηδες” ΑΡΕΣΚΟΜΑΣΤΕ κι εκλέγουμε ελεύθερα κι αβίαστα εν πολλοίς τον ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΣΜΟ, την αυτάρκεια, εκφράζουμε με αυταρέσκεια την ικανοποίησή μας από τα εγκόσμια χαρίσματα και τις επιτηδειότητές μας, την αποτελεσματικότητα, την συνέπεια, την ορθοφροσύνη μας, την κρυφή ΙΔΙΟΤΕΛΗ μας ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ [να τα έχουμε καλά με όλους και με όλα που σημαίνει και ισούται με ΑΔΙΚΙΑ και έλλειψη ευθύνης], την τάση αυθυπαρξίας μας και της ΑΤΟΜΙΚΗΣ διεκδίκησης της ζωής και, συνακόλουθα δεν ΑΦΗΝΟΥΜΕ περιθώρια για το βήμα – άλμα της αυτοπαραίτησης και αυθυπέρβασης που ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ τη ζωοποιό δυνατότητα της ΑΓΑΠΗΣ, που αυτή μαζί με το άλλο απόλυτο και δίδυμο μέγεθος της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ είναι που ενώνει και σώζει όλους τους απανταχού της γης ανθρώπους. Αλλά, ας σταματήσουμε εδώ, γιατί αυτά τα πελώρια θέματα απαιτούν πολύν χρόνο και χώρο.
Ωστόσο, εμείς οι άνθρωποι, ιδιαίτερα της σύγχρονης κοινωνικής πολυπλοκότητας, δεν μπορούμε και δεν κατέχουμε την ΑΛΗΘΕΙΑ. Όμως, με έναν καλόπιστο διάλογο και με παραθέσεις εμπειρικών γνώσεων [βιωμάτων] επιβεβαιωμένων, κάπως προσεγγίζουμε [approach] την κοινωνική πραγματικότητα ή αποκαλύπτουμε και αποκαθιστούμε διαστρεβλωθείσες ιστορικές αλήθειες.
Και για να τελειώνουμε σιγά – σιγά [τα σχόλια μου ανυπερθέτως κι αναγκαίως είναι μακροσκελή, ενώ στην ουσία είναι άκρως συνοπτικά!], επειδή τελευταίως και συχνά δημοσιεύονται και διαβάζουμε στα “Χ.Ν.” άρθρα και απόψεις αγαπητών συνεργατών της εφημερίδας που αναφέρονται στα “ΕΜΦΥΛΙΑΚΑ και ΜΕΤΕΜΦΥΛΙΑΚΑ” της πατρίδας μας, αλλά και εκφράζουν κατάρες για τον “επάρατο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ” που ηθελημένα ή κατά άγνοια [δεν έχει και τόση σημασία] τον φορτώνουν στην “επάρατη Δεξιά – την κακομοίρα!”, θεωρώ ηθική υποχρέωση σαν άνθρωπος απλός και δημοκρατικός και για απλή ενημέρωση όλων των συμπολιτών μας και μη, να ΠΑΡΑΘΕΣΩ δύο πηγές γνώσης κι ιδιαίτερα την πηγή που αφορά τον απάνθρωπο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ:
Ωστόσο, πρέπει να προλάβω και να προϊδεάσω τα πράγματα [ είναι πολύ διαφορετικές και πολύ δυσκολονόητες μερικές πραγματικότητες κι αλήθειες], ισχυριζόμενος, ότι εμείς τα “καλά ανθρωπάκια”, δηλαδή οι καλοπερασάκηδες και οι βολεμένοι των “ευκαιριών” των αμέτρητων “ευκαιριών” που μάς παρέχει αφειδώλευτα ο επάρατος καπιταλισμός, ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΎΜΕ, ωστόσο, να αρεσκόμαστε και να πορευόμαστε με δαύτον, γιατί απλά αυτός είναι το καλύτερο [έτσι το βρίσουν οι μεγάλοι και ξακουστοί οικονομολόγοι και κοινωνιολόγοι [-Ποιός ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ και λοιπά φούμαρα του μύθου και της αχαλίνωτης φαντασίας;] από όλα τα άλλα κοινωνικά και οικονομικά συστήματα, αφού δεν τολμούμε να κάνουμε βήματα προς την θεμιτή ή την καλή κοινωνία και οικονομία, αφού αυτή ΑΠΑΙΤΕΙ ΑΝΥΥΠΕΡΘΕΤΩΣ την υπαρκτική και πνευματική μας αλλαγή και μεταμόρφωση. Κι ακριβώς επειδή, είναι κατανοητή η άγνοια και συγγνωστά τα πολλά παράπονα κι ερωτήματα καλόπιστων συνανθρώπων μας που ρίχνουν απανωτά τις κατάρες ενάντια στον “επάρατο καπιταλισμό”, για τον οποίον, ωστόσο, [ακόμη και κομμουνιστές οικονομολόγοι] διατείνονται ότι ο καπιταλισμός, τελικώς, οδηγεί στην πρόοδο, στις πολλές ευκαιρίες [αυτό είναι σίγουρα αλήθεια], στην ανάπτυξη της παραγωγής και βελτίωση της ανθρώπινης κοινωνικής ζωής.
Και διερωτώμαι, με τη σειρά μου, όντας ειδικός της ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗΣ Οικονομίας, τί γίνεται αξιότιμοι συνάδελφοι με τις τρομαχτικές ανισότητες, τις ανθρώπινες ανασφάλειες κι αναρίθμητες κοινωνικές αδικίες;
Αγαπητέ, κ. Ιωσήφ Φοίβο, ας δούμε και πούμε σαν πρώτο βήμα μερικές αλήθειες γύρω από αυτό το απάνθρωπο, αλλά ωστόσο καλύτερο οικονομικό σύστημα, δηλαδή τον ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ : Έτσι, μια πρόγευση : Καταρχήν, ας μην μάς πιάσει ο πανικός: Το ανωτέρω μέγιστο κι επαχθές πρόβλημα της ανισότητας, ανασφάλειας κι αδικίας που βιώνουν οι άνθρωποι, απανταχού της γης, ΔΕΝ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ και ΔΕΝ ΠΡΟΚΑΛΕΊΤΑΙ [Καλά διαβάζετε] από την εκάστοτε ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ούτε είναι σε θέση η ΠΟΛΙΤΙΚΗ να ΕΞΑΛΕΙΨΕΙ τις υφιστάμενες ΑΝΙΣΟΤΗΤΕΣ κι ανασφάλειες ανάμεσα στους συνανθρώπους μας!! [Ας λάβουμε υπόψη τη διακυβέρνηση της χώρας μας από την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ -κάντε μόνη σας την ανάλυση]
Έτσι, αναγκαίως, θα παρακαλέσω -όσοι επιθυμούν- τους ενδιαφερομένους συμπολίτες μας να ρίξουν ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΉ ματιά στο Google και να μελετήσουν μιαν άκρως σημαντική και βαρυσήμαντη εργασία του Καναδού καθηγητή και αρθρογράφου και συγγραφέα κοινωνικών και οικονομικών ζητημάτων, Jerry Z. Muller, με τον τίτλο: “Καπιταλισμός και Ανισότητα” Τί δεν καταλαβαίνουν η Αριστρά και η Δεξιά; Θα εκπλαγούν οι φίλοι κι αναγνώστες των “Χ.Ν.” και ιδιαίτερα οι συνάνθρωποι μας που αγνοούν την πολλή δύσκολη σύγχρονη Επιστήμη της Οικονομίας που μάχεται με σωρεία σοβαρών και υπεύθυνων επιστημόνων να φέρει μια ισορροπία στη σημερινή πολύπλοκη Παγκόσμια Οικονομική και Κοινωνική κατάσταση. Είναι πολύ ενθαρρυντικό και κοινωνικώς πολύ ωφέλιμο, το ότι μια ομάδα ειδικών Επιστημόνων του Πολυτεχνείου Κρήτης με επικεφαλής τον κ. Κώστα Ζοπουνίδη και των άξιων συνεργατών του ενημερώνουν με τις πολυσχιδείς μελέτες κι έρευνές του και παρουσιάζουν -συνήθως- ευοίωνη προοπτική για περαιτέρω βελτίωση των συνθηκών της κοινωνικής ζωής των ανθρώπων και ποιοτικότερης. Και βέβαια, έχουν τον θαυμασμό και τον έπαινό μας για την κοινωνική τους προσφορά.
Επανερχόμενος στον σπουδαίο συγγραφέα Jerry S. Muller, ο οποίος βεβαιώνει ότι το υπάρχον πρόβλημα των ανισοτήτων και της ανθρώπινης ανασφάλειας δεν οφείλεται κι ούτε ΠΡΟΚΑΛΕΙΤΑΙ από την Πολιτική Πολιτική , κι ούτε δύναται η ΠΟΛΙΤΙΚΗ να τις εξαλείψει -παρά τη θέληση και πολιτική της βούληση- , γιατί αυτές [οι ανισότητες κ.λ.π] αποτελούν ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΕΣ συνέπειες των λειτουργιών και των συνθηκών της αγοράς εν γένει. ΤΕΛΙΚΑ, στο ανωτέρω πόνημά του ΣΥΣΤΗΝΕΙ όλες τις Κυβερνήσεις, όπου γης, να βοηθήσουν, ενισχύσουν και θωρακίσουν τους υπηκόους – πολίτες τους από τις κακές κι αρνητικές συνέπειες του καπιταλισμού, ενώ, ταυτόχρονα και παράλληλα προτρέπει τις Κυβερνήσεις του Κόσμου, να διατηρήσουν τον δυναμισμό που ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ από τα τεράστια οικονομικά και πολιτιστικά πλεονεκτήματα του Καπιταλισμού!!
Θα εκπλαγούν οι αναγνώστες αυτής της σπάνιας επιστημονικής εργασίας του ανωτέρω συγγραφέα και ιδιαίτερα στα κεφάλια, ποιοί είναι αυτοί [πολίτες μιας κοινωνίας] που επωφελούνται από τις αναρίθμητες “ευκαιρίες” που εκάστοτε κι αναλόγως των ειδικών συνθηκών ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ αυτές τις ευκαιρίες του επάρατου καπιταλισμού: Γι’ αυτό ο συγγραφέας και ειδικός επιστήμων στο πόνημά του ερωτά: “Τί δεν καταλαβαίνουν η Αριστερά [Εχ, αυτή η καλή μας Αριστερά!] και η Δεξιά;”
Όσο αφορά, τα ¨”Εμφυλιακά” και “Μετεμφυλιακά” της πατρίδας μας, δηλαδή πιά είναι η λεγόμενη “Δεξιά” του εμφυλίου, που παρότι νικήτρια στα πεδία των μαχών οδήγησε τη χώρα -σε αντίθεση με τον φασίστα Φράνκο- σε ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΤΡΟΧΙΑ το Πολίτευμά μας [Βλέπετε εκλογές 1938 που η ενωμένη και ηττημένη Αριστερά -ΕΔΑ ΚΑΙ ΚΚΕ- έφτασε στο ανώτατο ποσοστό του 20,02%, και κατέστη Αξιωματική Αντιπολίτευση με 25% περίπου της όλης Κοινοβουλευτικής δύναμης της χώρας μας, και “Μετεμφυλιακά” και παρότι νικήτρια, αυτή η ρημαγμένη και κατερειπωμένη “Δεξιά” με τις χιλιάδες άδικα κι αναίτια σκοτωμούς αθώων κι αμόρφωτων φαντάρων μας στον Ταΰγετο, την Πίνδο, τα Άγραφα, την Κόνιτσα, την Μουργκάνα, τον Γράμμο, το Βίτσι, την Φλώρινα και την Νάουσα Ημαθίας, με κατεστραμμένη ολότελα της χώρας μας από ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΉ ΕΥΘΥΝΗ των ηλιθίων ηγετών της τότε Αριστεράς, αυτή η θρηνούσα “Δεξιά” και για την αποφυγή νέου εμφυλίου διχασμού του λαού μας, ΕΠΕΔΕΙΞΕ σε ικανοποιητικό βαθμό -δεν είναι κι αυτοί άγιοι- κοινωνική συναίνεση, λήθη, ανοχή και οδήγησε τη χώρα μας σε σταθερή κοινωνική και οικονομική πορεία. Η διάσπαση όμως του μεγάλου Κεντρώου δημοκρατικού μετώπου των νικητών [70% και πλέον -σωστά κι αληθώς διαβάζετε το ποσοστόν- σε δύο αστικά κεντρώα δημοκρατικά σχήματα -λόγω ατομικών φιλοδοξιών για την Πρωθυπουργία, τζακοκρατία και λοιπούς λόγους – κι αυτή η διάσπαση οδήγησε τη χώρα μας σε απίστευτες δύσκολες κοινωνικές και οικονομικές καταστάσεις, αφού η ταχύρρυθμη ανάπτυξη και η επίτευξη ριζοσπαστικών και μεταρρυθμιστικών μέτρων θέλουν αυξημένη κοινωνική συναίνεση και ευρεία κοινωνική αποδοχή. Αυτήν την αδιανόητη διάσπαση του Κεντρώου χώρου [αφαιρέστε το 20% του ποσοστού της Αριστεράς, στη καλύτερη των περιπτώσεων και κάντε τους υπολογισμούς σας]
Και από την άλλη μεριά, τί έπραξε η “αθώα περιστερά και η άγια Αριστερά μας;
Αυτά θα τα βρείτε πολύ εύκολα στις αληθείς δηλώσεις και τα γραφτά του Αρχικομμουνιστή Τάκη Λαζαρίδη, του πανάξιου κι αληθινού Έλληνα πατριώτη, που όντας στρατιώτης το 1952, καταδικάστηκε σε θάνατο μαζί με τον ήρωα Μπελογιάννη και χαρίστηκε η ποινή του λόγω του νεαρού της ηλικίας του και το ότι δολοφονήθηκε από τους φασίστες του Χίτλερ ο πατέρας του [ηγετικό στέλεχος του Κ.Κ.Ε.] και εξέτισε τελικώς ποινή καθείρξεως ως το 1966. Βάλτε στο Google Τάκης Λαζαρίδης, δηλώσεις για τον εμφύλιο και θα φρίξετε όχι όσα αληθή είπε κι έγραψε για την ΑΡιστερά, αλλά, γιατί μέχρι αυτήν τη στιγμή δεν τόλμησε ουδείς αριστερός ή κάποιο ηγετικό στέλεχος της Αριστερας να αντικρούσει ή διαψεύσει, έστω μία φράση του και ο νοών νοήτω! Θα δείτε και θα γνωρίσετε όλη την αλήθεια των “ΕΦΥΛΙΑΚΩΝ” όσο και των ΜΕΤΕΜΦΥΛΙΑΚΩΝ της χώρας μας, γιατί μερικοί συμπολίτες μας επιμένουν στα ΜΕΤΕΜΦΥΛΙΑΚΆ γεγονότα. Το φρόνιμο και δίκαιο θα ήταν να επαναλάμβανα όσα δήλωσε [μια σελίδα είναι] ο πραγματικός αυτός Έλληνας πολίτης και ΑΡΧΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ αληθινός. Ωστόσο, δεν θα το κάνω γιατί κατά τη δική μου εκτίμηση -ύστερα από πολύχρονες κοινωνικές έρευνες και μελέτες μου για τον Εμφύλιο και τις απίστευτες συνέπειες του] από τους εμφυλίους και τους διχασμούς μόνο αίμα μπόλικο κι αδικο και καταστροφές παντού από τις εκατέρωθεν αντεκδικήσεις, τα μίση και τα πάθη. Όσοι διαβάσουν τις δηλώσεις του Τάκη Λαζαρίδη θα διαπιστώσουν εύκολα ποιοί συντηρούν ακόμη αυτά τα “ΜΕΤΕΜΦΥΛΙΑΚΆ ΠΑΘΗ” κι αφήστε την τεράστια ευθύνη της Αριστεράς που δεν τολμά να ζητήσει συγγνώμη για τα τεράστια λάθη της παλιάς ηγεσίας της. Ωστόσο, μια χαρά από την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τη μεταπολίτευση με την απίστευτη προπαγανδιστική της εκστρατεία κατάφερε να αποσείσει από πάνω την ευθύνη τόσο για τα αιματηρά Δεκεμβριανά 1944, όσο και τον επάρατο Εμφύλιο σπαραγμό [πάντα φταίνε οι ξένοι]. Κι αφήστε που μια δύναμη 20% κατάφερε να επιπλεύσει και να πετύχει την πολιτική κηδεμονία της χώρας μας με τις γνωστές κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες Όλα αυτά που αναφέρω είναι δηλώσεις και γραφτά κείμενα του Τάκη Λαζαρίδη. Και κανείς δεν βγάζει άχνα. άκρα του τάφου σιωπή, κι ας μη γράψω για την ΑΛΩΣΗ της Παιδείας μας…
Έτσι, αγαπητέ κ. Ιωσήφ Φοίβο, σταματώ κάθε σχόλιο, για να έχω ήσυχο και το κεφάλι μου. Κι όταν θελήσουν και διαβάσουν μερικοί φίλοι το ανωτέρω σπουδαίο πόνημα του Jerry S. Muller, για τις ανισότητες και τις ανασφάλειες του Καπτιαλισμού, θα διαπιστώσουν πόσο αντικοινωνικό είναι να δείχνεις τον συνάνθρωπό σου [τον οιονδήποτε] με το δάχτυλό σου]. Γιατί, καταρχήν όποιος αποτιμά τον συνάνθρωπό του, αποτιμά πρώτα το δικό του πνευματικό ύψος και κανείς δεν θα γνώριζε, ότι το όμορφο πουλί το παγώνι τραγουδά άσχημα, αν αυτό -το παγώνι- είχε την πρόνοια να κρατά κλειστό το στόμα του.
Και πάλι τα θερμά μου συγχαρητήρια για το πανέμορφο κι άκρως επίκαιρο φιλοσοφικό άρθρο – δοκίμιό σου κι ελπίζω να γνωριστούμε εδώ στα Χανιά. Εγώ δεν έχω κανένα στοιχείο επικοινωνίας μαζί σας. Με τις καλύτερες ευχές για καλή υγεία και συνεχίστε να γράφετε τόσο ωραία και χρήσιμα για όλους τους συνανθρώπους μας. έχω κουραστεί πια και επιθυμώ να σταματήσω να γράφω ή να σχολιάζω. Με φιλική εκτίμηση Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος, οικονομολόγος ΧΑΝΙΑ
Ευχαριστώ για τα τόσο θερμά σας λόγια. Ελικρινώς πιστεύω ότι δεν τα αξίζω. Τηλ 6977083809