«Δεν είναι τίποτα να πεθάνεις. Τρομακτικό είναι να μη ζεις.»
Β. Ουγκώ
Οι άνθρωποι αυτόν τον καιρό ζουν τη ζωή τους μέσα στην αμφιβολία, την ανησυχία και το φόβο. Σα κάποιος να τους έχει ναρκώσει και εκείνοι ακολουθούν τυφλά, χωρίς διάθεση να ξεχωρίσουν το καλό από το κακό, το λάθος από το σωστό και ψάχνουν να οδηγηθούν μόνο από εξωτερικούς παράγοντες.
Τα ευαίσθητα άτομα βρίσκουν καταπιεστικό και οδυνηρό τον τρόπο της ύπαρξης μας και το μόνο που θέλουν είναι να αποσυρθούν. Στην τέχνη η νοσταλγία σε συνδυασμό με την απαξίωση έχει παρουσιαστεί παντού και αλλάζοντας ρόλους οι καλλιτέχνες αποσύρονται για τα καλά.
Οι απλοί άνθρωποι ζουν τόσο μπερδεμένοι που πιά ο διαχωρισμός για το κάθε τι τους αφήνει αδιάφορους. Η διαπίστωση του τι συμβαίνει ακριβώς αλλά και του τι λείπει από τη ζωή μας είναι πιά ένα συνηθισμένο θέμα συζήτησης και προβληματισμού. Αυτό είναι τρομακτικό και ταυτόχρονα συγκινητικό. Γιατί όντως σπουδαία και απαραίτητα πράγματα λείπουν από τη ζωή μας. Πρώτα και πάνω από όλα λείπει η σύλληψη της ζωής σαν κάτι ευτυχισμένο, σαν μια γιορτή, σαν ένα γεγονός γεμάτο χαρά. Η μεγάλη αξία που πρέπει να δίνεται σε κάθε λεπτό του χρόνου και η μη ανταλλάξιμη χρήση της χαράς μέσα από την καθημερινότητα, γίνονται η μεγαλύτερη ανάγκη μετά την ίδια τη ζωή. Η επιθυμία να γυρίσουμε πίσω σε πιο ευτυχισμένα χρόνια είναι στο μυαλό μας η λύτρωση που μπορεί να μας βγάλει από το αδιέξοδο. Όταν όμως αυτό δεν είναι δυνατόν να συμβεί πως θα ζήσουμε τη ζωή μας;
Η απάντηση σε αυτό είναι ότι έχει έρθει ο καιρός της κατανόησης. Καλούμαστε να ζήσουμε κατανοώντας. Είμαστε υποχρεωμένοι και ταυτόχρονα αναγκασμένοι να κατανοήσουμε τον τωρινό κόσμο που βρισκόμαστε. Τα χρόνια της νοσηρής αναζήτησης μιας διασκέδασης που υποκινούνταν από το ανικανοποίητο και που τη συναντούσες παντού, σε όλες τις μαζώξεις, σε όλες τις διασκεδάσεις έχουν αναγκαστεί να φύγουν και να μην επιστρέψουν ξανά. Οι ρυθμοί που αλλάζουν και άλλαξαν μας καλούν να σταματήσουμε και να κοιτάξουμε. Να νιώσουμε, να αναρωτηθούμε, να καταλάβουμε. Έτσι μόνο θα μπορέσουμε να βγούμε κερδισμένοι. Γιατί μόνο κατανοώντας θα αρχίσουμε να χαμογελάμε και σιγά σιγά θα αφαιρείται ο φόβος και η σύγχυση από τη ζωή μας.
Η θυσία της αυτοσυγκράτησης, η απόφαση πως η μικρή χαρά είναι μεγαλύτερη από αυτή που νομίζουμε μεγάλη αλλά και η θεώρηση της ζωής σαν ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο θαύμα, είναι ικανά να μας σώσουν από τον γκρεμό που οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια. Ας στρέψουμε τα κουρασμένα μάτια μας στον ουρανό και ας αφήσουμε το φως του ήλιου να μας ζεστάνει την καρδιά.
Ας αρχίσουμε να συνηθίζουμε να κοιτάμε ψηλά και να παίρνουμε δύναμη από εκείνον που μας έφερε εδώ. Ας ανοίξουμε τα μάτια στο φως που έρχεται χωρίς κανένα φόβο, χωρίς αναστολές, χωρίς καμιά αμφιβολία ότι ο δρόμος μας είναι προστατευμένος. Όταν αρχίσουμε να βλέπουμε πραγματικά, όταν κάνουμε ένα βήμα προς τη χαρά, όταν αναγνωρίσουμε το Θεό μέσα μας, όταν κάνουμε ένα βήμα προς τη ζωή χωρίς φόβο, τότε θα διαπιστώσουμε ότι όλα είναι εύκολα.
