Κύριε διευθυντά,
η περίοδος της Μεταπολίτευσης και εντεύθεν δεν μας έχει δώσει τα καλύτερα δείγματα πολιτικής συμπεριφοράς των εκλεγμένων εκπροσώπων της ελληνικής κοινωνίας. Η εποχή των μνημονίων και όσων ακολούθησαν είναι νωπή, και είναι συνέπεια άμεση του υπέρμετρου δανεισμού. Αυτός, με τη σειρά του, υλοποιήθηκε μέσα από πολιτικές αποφάσεις.
Μήπως είχε γνώση ο λαός για τον δανειοληπτικό κατήφορο της οικονομίας μας; Του έδιναν οι κρατούντες λογαριασμό; Η απάντηση είναι αρνητική. Αντίθετα, μάλιστα, πρωθυπουργικά χείλη μιλούσαν τότε για “ισχυρή οικονομία”, για “ισχυρή Ελλάδα”…
Εδώ ανακύπτουν δυο ερωτήματα: Πρώτο, θέλουν άραγε οι πολιτικοί μας τον κόσμο ρεαλιστή ή κοιμισμένο; Πριν απαντήσουμε καλό είναι ν’ αναλογιστούμε, πόσο επιδίωκαν τον εντυπωσιασμό του κόσμου: Από τη μια να του πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, από την άλλη να κατεβάζουν ποδοσφαιριστές και λοιπούς “αστέρες” υποψήφιους για το εθνικό και το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο…
Όταν, λοιπόν, δίνουν τα ρέστα τους για να αποπροσανατολίσουν τον λαό, να τον θαμπώσουν και να τον ζαλίσουν, τι συζητάμε μετά.
Ερώτημα δεύτερο: Αναλαμβάνουν οι πολιτικοί τις ευθύνες τους; Στο σημείο αυτό να θυμηθούμε την απάντηση ενός εξέχοντος πολιτικού του παρελθόντος, όταν ρωτήθηκε σχετικά με την ευθύνη των πολιτικών ως προς τον υπερδανεισμό και τα μνημόνια: «Τα φάγαμε μαζί (με τον λαό)»…
Έστω, μπορεί αυτό, μερικώς, να αληθεύει. Όμως, ποιος έδωσε το πράσινο φως για να γίνει; Ποιος ο αρμόδιος ν’ αποφασίζει κάθε φορά; Ποιος έχει την εντολή προς τούτο και συνεπώς και την ευθύνη; Ποιος χρωστά να δίνει εξηγήσεις, να λογοδοτεί; Μήπως δεν ήταν δική τους επιλογή η θέση εξουσίας που κατέχουν;
Αλλά, βλέπεις, είναι το ίδιο το Σύνταγμα, σύμφωνα με το άρθρο 86 αυτού περί ποινικής ευθύνης όσων διατελούν ή διετέλεσαν μέλη της κυβέρνησης ή υφυπουργοί, που έχει μεριμνήσει για την υπεισέλευση της Βουλής, προνομιακά, σε αρμοδιότητες της δικαστικής εξουσίας (εισαγωγικής φάσης), καταστρατηγώντας έτσι την θεμελιώδη αρχή – αυτού του ίδιου!- περί διακρίσεως των εξουσιών (άρθρο 26 Σ).
