(Και) Φέτος, το τηλεοπτικό τοπίο βομβαρδίζεται από ριάλιτι προγράμματα όλων των ειδών και για όλα τα γούστα. Μοντέλα, επίδοξοι τραγουδιστές, “μεγάλα αδέρφια”, “ιέρειες” του στυλ και επίδοξες νύφες που πολιορκούν τον περιζήτητο εργένη, παρελαύνουν στις οθόνες μας καθημερινά.
Ριάλιτι εκπομπές που οι παραγωγοί τους ισχυρίζονται ότι επιχειρούν να πιάσουν τον παλμό της σύγχρονης πραγματικότητας και να δημιουργήσουν δήθεν ενδιαφέροντες τηλεοπτικούς μικρόκοσμους της κοινωνίας μας, βάζοντας μέσα στα φτηνά -ως επί το πλείστον- προϊόντα τους, ανθρώπους άκρως διαφορετικούς, που διψούν για προβολή, έστω και έτσι.
Υπάρχει, όμως, σε αυτές κάτι πραγματικό ή μήπως τα μόνα ρεαλιστικά στοιχεία που αναδεικνύουν τα ριάλιτι είναι η “αφέλεια” των συμμετεχόντων, η αγραμματοσύνη πολλών -δυστυχώς- εξ αυτών και τα ανθρωποφαγικά ένστικτα που κουβαλάει κάθε ανθρώπινο ον; Πρόσφατο παράδειγμα της “ποιότητας” αυτής, το σεξιστικό περιστατικό στο Big Brother που προκάλεσε την οργή όλων μας. Διαβάζουμε, βέβαια, πως κατατίθεται σύντομα στη Βουλή νομοσχέδιο για την ενίσχυση του θεσμικού οπλοστασίου, που θα έχει στόχο την αντιμετώπιση φαινομένων, όπως αυτά που προέκυψαν στο συγκεκριμένο ριάλιτι.
Κι αλήθεια, τι είναι αυτό που μένει τελικά στον τηλεθεατή τέτοιων προγραμμάτων, εφόσον γίνεται μάρτυρας σκηνοθετημένων και -το λιγότερο – κακόγουστων σκηνικών; Πιθανώς, τίποτα το ουσιώδες, μιας και αποτελούν μια φτηνή και ψεύτικη τροφή μιας ανάλογης εποχής.
Στο χέρι-τηλεκοντρόλ μας είναι, βέβαια, να δώσουμε αξία στον χρόνο μας και την ψυχαγωγία μας.
Αν θέλαμε να αποδώσουμε στα Ελληνικά τον τίτλο του κειμένου σας τι θα έπρεπε να πούμε;