Η Φύση κι εμείς

Η κόντρα ανθρώπου και φύσης συνεχίζεται.
Οι άνθρωποι σήμερα ζουν σαν να είναι κάτι εντελώς χωριστό από το σύμπαν και τη Φύση. Ζούμε σε πόλεις με πολλά προβλήματα, σε κατοικίες που δεν έχουν και την καλύτερη σχέση με τη φύση και όσο πιο μεγάλη είναι η πόλη, τόσο μεγαλύτερη είναι και η μοναξιά που νοιώθουν οι κάτοικοί της.
Κι όταν το άτομο ξεκόβει από τη φύση, αυτή που είναι σαν μια μητέρα, σταματά να το προστατεύει, να το βοηθά. Όταν φυσικά καταστρέφουμε τη φύση, τότε κι αυτή αντιδρά κι έχουμε σεισμούς, πολλά νερά κ.λπ.
Για το ότι η πλειονότητα των ανθρώπων έχει ξεκόψει από τη φύση είναι κοινά αποδεκτό. Το ότι νοιώθουμε ότι την ελέγχουμε, λόγω της υπερεκτιμημένης νοημοσύνης μας, αλλά και του εγωισμού μας, είναι άλλη μία παραδοχή, ξεχνώντας όμως να προσθέσουμε το τάχα, ότι τάχα την ελέγχουμε.
Μία ποσότητα βροχής παραπάνω και φωνάζουμε τον Θεό να μας σώσει. Όταν όμως ξεκόβαμε από Αυτόν και κακομεταχειριζόμασταν το δημιούργημά του, τη φύση, δεν το σκεφτόμασταν. Τώρα, μετά τα δικά μας λάθη, τις δικές μας εγωιστικές πράξεις και όσο νιώθαμε «άτρωτοι», τα βάζαμε με όλους και με όλα, προσπαθώντας να δικαιολογήσουμε τις δικές μας αμαρτίες.
Μετά από μια φυσική καταστροφή μας φταίνε όλοι. Όλοι οι άλλοι εκτός φυσικά από τον εαυτό μας. Μας φταίει ο Θεός που μας ξέχασε, μας φταίει η Πολιτεία που δεν έκανε το διορθωτικό έργο στην παρατυπία μας, μας φταίει ο Δήμαρχος που δεν έβαλε πλάτη στην αμαρτία μας.
Φυσικά μπορεί να φταίνε κι αυτοί σε κάποιο βαθμό, αλλά η δική μας ευθύνη δεν υπάρχει; Το ότι πήγαμε και βάλαμε τις φωνές σε κάποια υπηρεσία ή έστω καταθέσαμε κάποιο χαρτί αιτήματος, μας απαλλάσσει από την ευθύνη;
Η εποχή μας και τα μελλοντικά χρόνια είναι σίγουρο ότι θα φέρουν πολλά νερά, ανεμοστρόβιλους και σεισμούς. Μας προειδοποιούν κατά καιρούς οι ειδικοί επιστήμονες, οι Γραφές μας και οι προφητείες. Εμείς άραγε ακούμε; Ή μήπως περιμένουμε πρώτα να πέσει το σπίτι μας και μετά ν’ αρχίσουμε πάλι να φωνάζουμε;
Όλα τα παραπάνω άρχισαν και θα επιταχύνουν τα επόμενα χρόνια την παρουσία τους. Κι εμείς τι κάνουμε; Παίρνουμε την αυτοκινητάρα μας, την τζιπάρα μας, που δεν τη σταματά τίποτα, 4Χ4 γαρ και μπαίνουμε στους δρόμους – ποτάμια, για να πάμε στη δουλειά μας, μην υπολογίζοντας πάλι τη φύση, τη δύναμη του νερού.
Και χάνουμε τη ζωή μας ή κινδυνεύουμε, τρέχουν οι άλλοι να μας σώσουν και κινδυνεύουν κι αυτοί. Ίσως κάποιος να πει ότι η δουλειά των Πυροσβεστών ή των Αστυνομικών είναι αυτή. Λάθος κυρίες μου και κύριοι, η δουλειά τους είναι να μας σώσουν από το απρόβλεπτο κι όχι από τις βλακείες μας. Αυτές πρέπει να τις πληρώνουμε.
Ας προσέξουμε τη φύση, ας ξαναγαπήσουμε τη φύση κι ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας για ότι κάναμε μέχρι τώρα και για ότι πιθανώς έρχεται.
Αν χάσω τη ζωή μου ή την περιουσία μου, θα μου μείνουν οι φωνές κι ίσως ούτε κι αυτές. Από τις ευθύνες μου δεν θα απαλλαγώ.