Ο συγκλονισμός υποχώρησε, κι ίσως μέχρι τη Δευτέρα που ο Νοέμβρης, δροσερός με τις βροχές του, θα κρούει τις θύρες του χρόνου μας, θα ‘χει τελείως σβήσει…
Ο συγκλονισμός λέω, από την απώλεια της Φώφης Γεννηματά.
Η κορύφωση της αίσθησης της απώλειας στο Πανελλήνιο, το “κρεσέντο” του πένθους και η εκφρασή του από δικούς, σύντροφους, φίλους και πανέλληνες, καταλαγιάζει, έστω και αν τα δάκρυα, ακόμη μεταφέρουν τον στεναγμό της ψυχής…, σύνοδα για καιρό.
Ήθελα λοιπόν δύο λόγια να γράψω για τη γυναίκα αυτή, να καταθέσω κι εγώ ένα ταπεινό “οβολό” σ’ αυτό το γελαστό πρόσωπο… Νεανικό, ζωντανό.
Τη θυμούμαι, από μικρή, δίπλα στον πατέρα της άξιο πολιτικό άνδρα, έντιμο πολιτικό άνδρα -ποιoς δεν το ξέρει- που συνέδεσε τ’ όνομά του με το Εθνικό Σύστημα Υγείας!!
Ένα μέρος, από τα τρία της “τριλογίας” ως προσφορά των ένδοξων ημέρων της παράταξής του!
Αναφέρω και τ’ άλλα δύο, κατά την γνώμη μου, πάντα.
Η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και η Ελευθερία του Λόγου.
Εζησα στη νεότητά μου τη δυναμική τους στον κοινωνικό παλμό…
…Η Φώφη, λοιπόν, η Φωτεινή, τότε, μελαχροινή, γλυκύτατη με το χαμόγελο, πλατύ και φωτερό ως αστερισμός, παρακολουθούσε τον βηματισμό των γονιών της, του πατέρα της κυρίως…
Συνειδητά ακολουθούσε τα πατήματα, τους αξιακούς κώδικες, την ιδεολογία στην πολιτική θέση και στάση…
Με Ενσυναίσθηση, Ευθύνη, Όραμα! Ευτυχής! Οπως πάντα ο άνθρωπος που επιλέγει, παράδειγμα, πρότυπο, γονεϊκό, εκλεκτό.
Με ηθική αρτιότητα, λόγω και έργω, όπως εκείνο, που επέδειξε κι εκείνη. Εκείνο που δεν επέλεξε βέβαια, ήταν η σκληρή μοίρα και των δύο γονιών της, που, προδιαγεγραμμένη, ανάλγητη και “αγενής”, με πρόβλημα υγείας βαρύ, στέρησε τη ζωή τους τόσο νωρίς επίσης, από τα κορίτσια τους.
Η Φώφη Γεννηματά, πρόλαβε ν’ αγωνιστεί δίνοντας άφθονο αίμα ψυχής που πάλευε σθεναρά τον πόνο της σάρκας…
Πρόλαβε να δημιουργήσει οικογένεια με παιδιά χαρίτων που λάτρευε, και πρόλαβε ν’ αρθρώσει λόγο πολιτικής ορθότητας…
Σ’ ένα χώρο “ανδροκρατούμενης επιφύλαξης”! Κι αυτό δεν πρέπει να λησμονείται.
Γι’ αυτό το χειροκρότημα που δέχτηκε κι ας μην το άκουσε, εξέφραζε τιμή, διττή!
Την υπόκλιση στην ανθρώπινη αγωνία της, που κράτησε πάντα “πειθαρχημένη” σε μιαν “στωική αξιοπρέπεια” θαυμαστή, αλλά και στο πολιτικό της προφίλ, που σέβονταν όλοι!
