Δεν αντέχω στον πειρασμό, θα την πω τη μαντινάδα που με πνίγει
Μην πάρεις το για προσβολή
αν κουζουλό σε πούνε
Των γνωστικών τα όνειρα
οι κουζουλοί τα ζούνε.
Είναι που λες καμιά εικοσαρά κουζουλοκόπελα, ασερνικά και θηλυκά, νέοι και μεσήλικες, που παρατάνε τη δουλειά τους, φορτώνονται κέφι, διάθεση κοινωνικής αλληλεγγύης και πολιτιστικής προσφοράς, παίρνουν κιθάρες λύρες, μουσικά όργανα σύγχρονα και συντροφιά την μελωδική ταλαντούχο φωνή τους σκορπάνε απλόχερα ψυχική υγεία κι εκτόνωση στους απανταχού ακροατές τους. Και τραγουδάνε. Όχι στα σοκάκια και στις ταβέρνες, μα δίνουνε μουσικές παραστάσεις με διαλεχτά τραγούδια σε υπέροχη απόδοση. Ένα πλούσιο ρεπερτόριο θαυμάσια, αυθόρμητα σκηνοθετημένο, που μου θύμισε το απόψε αυτοσχεδιάζομε του Πιραντέλο με το Δημήτρη Μυράτ. Τραγουδάνε έτσι απλά, με τα ρούχα τα καθημερινά τους, θαρρείς, καθαρά και ταιριαστά με τα τραγούδια, όλα μαύρα ή άσπρα, χωρίς μπογιές φρου -φρου κι αρώματα.
Είναι να το θέλεις και να το πιστέψεις. Άντρες και γυναίκες, με πολύ καλές ή κι υπέροχες φωνές, που θα μπορούσανε θαυμάσια να βγούνε στην πασαρέλα, να γίνουν πιο γνωστοί και διάσημοι, «βεντέτες», να καλοπληρώνονται, να γεμίσουν τα πορτοφόλια και να χαλάσουν την απλή, τη φυσική και γνήσια Κρητική ζωή τους. Μα φαίνεται, ομοϊδεάτες μου είναι, πιστεύουν πως τα πολλά λεφτά είναι καταστροφή της ποιοτικής ζωής τους στο όμορφο Ρέθυμνο που βιώνουν απλά, απλά και …… τραγουδάνε. «Και να, αδερφέ μου, που μάθαμε, με τις φωνές τους, να κουβεντιάζουμε/ ήσυχα – ήσυχα κι απλά». Το κάνουνε για προσωπική τους ευχαρίστηση, σα να λέμε από χόμπι, χωρίς ανελεύθερα συμβόλαια κι υποχρεώσεις ψυχοφθόρες. Γι αυτό και «καταλαβαινόμαστε αδερφέ…»
Φύσηξε, που λέτε, πριν από κάμποσες μέρες ανατολικός άνεμος, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας, στο κάλεσμα του Συνδέσμου των φίλων του Αννουσάκειου Ιδρύματος, μπήκανε σε ένα λεωφορείο, πήρανε μαζί τους μουσικά όργανα προβολείς μικρόφωνα και μεγάφωνα, όλο τον εξοπλισμό, τον υπεύθυνο ήχου, μαζί και αμέριστη άδολη αγάπη και διάθεση, ήρθανε εδώ στο Καστέλι, στο πέτρινο θεατράκι στα Νωπήγεια κι ασύνορα, σκορπίσανε μελωδία, τραγούδια ποιοτικά, κέφι και φαντασία σε όλους εμάς που είχαμε ασφυχτικά κατακλύσει το θέατρο. Όχι μόνο τα πέτρινα σκαλιά μα και τις καρέκλες που ο σύνδεσμός μας των εθελοντών φίλων του Αννουσάκειου είχανε προμηθευτεί εγκαίρως. Και σίγουρα, καταφέρανε σε δυο ώρες να μας μαγέψουν, και να δώσουνε ψυχική και πνευματική εστίαση σε όλους εμάς που παραβρεθήκαμε.
Δεν είναι πάντα, λέει, η ίδια παράσταση, μα αλλάζει, ανάλογα τη σκηνοθεσία και το στόχο τους.
Ετούτη τη φορά ήταν αφιερωμένη στον εκλεκτό συμπατριώτη μας στο Νίκο Ξυλούρη. Μας συγκινήσανε, μας ταξιδέψανε, μας θυμίσανε εποχές και στιγμές χαραγμένες με χρυσά γράμματα. Την εποχή του λυράρη μας που με τη φωνή του σκορπούσε ρίγη συγκινήσεως κι άπλωνε την Κρήτη μας και την Ελλάδα σε μέρη μακρινά.
Τούτο το σύνολο, που λες, Οι Φωνές του Νότου, έχει μια μικρή κι ενδιαφέρουσα ιστορία δεκαπέντε χρόνων. Από τότε, δηλαδή, που σε κάποια εκδήλωση στα Ανώγεια αντάμωσε η υπεύθυνη της ομάδος και πρωτοπόρος, Αντιγόνη, τον Σταμάτη Κραουνάκη κι αυτός της έδωσε την περίφημη ετούτη ιδέα της δημιουργίας του μουσικού σχήματος «οι Φωνές του Νότου». Μα δεν είναι μόνο αυτές οι μουσικές παραστάσεις, παρά οργανώνουν και σεμινάρια για τη διάδοση της μουσικής. Όχι μόνο οργανώνουν, μα και οι ίδιοι παρακολουθούν σεμινάρια για να βελτιώνονται, όπως η Αντιγόνη μας είπε.
Κι επιλεκτικά, όπου τους καλέσουνε, βασικά Σύλλογοι και Σωματεία ανεγνωρισμένα, πηγαίνουνε με μόνη απαίτηση να τους καλύψουνε τα έξοδά τους. Δεν πληρώνονται. Ό,τι περισσέψει το χρησιμοποιούνε να αγοράσουνε μουσικά όργανα και να κάνουν τα σεμινάρια.
Γιατί είναι άνθρωποι σαν και μας, δεν ξεχωρίζουν και ..δεν τραγουδάνε για να ξεχωρίσουνε απ’ τον κόσμο, μα, όπως το τραγούδι του Ρίτσου, αυτοί τραγουδάνε για να σμίξουνε τον κόσμο, όπως τους ακούσαμε στην υπέροχη απόδοση τους μαζί με πολλά άλλα που τραγουδούσε ο μεγάλος Ξυλούρης.
Νιώθω την ανάγκη, εκφράζοντας τα συναισθήματα και των υπολοίπων φίλων του Αννουσάκειου, αλλά και όλων, πιστεύω, των ακροατών, να συγχαρώ όλα τα μέλη της ομάδας και ξέχωρα της υπευθύνου για την άριστη ποιοτικά και μελωδικά δουλειά τους. Μπράβο σας.
Κι ένα μεγάλο ευχαριστώ που ανταποκριθήκατε στο κάλεσμά μας το οποίο μεταλλάσσεται σε προσφορά αγάπης, φροντίδας και αλάφρυνσης του ψυχικού και σωματικού πόνου των φιλοξενουμένων του Ιδρύματός μας.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ και σ’ όλους εσάς τους θεατές που μας συμπαρασταθήκατε με την παρουσία σας.
