Άγριος καιρός. Μα η θύελα, το θέρος φοβάται. Γεννά ο νους, μα μη τον συνορίζεσαι. Δεν είναι η ξαστεριά που αναστοράσαι. Μα τα νέφελα κι η δροσεράδα τους. Χίλιοι λογισμοί κι οι δρόμοι σιωπηλοί. Τι να κρύβει άραγε η σιωπή τους. Το ταξίδι έχει σταματήσει. Κι αφουγκράζεται. Όλα μοιάζουν να περιμένουν. Γιατί η ψυχή εξαγνίζεται. Με τη σκληράδα της νύχτας. Και ξάφνου, η φωνή της ρίζας. Δυνατή. Γεμάτη φως. Ανακουφίστηκε ο νους. Αναθάρησε η ψυχή. Και το αδράχτι υφαίνει. Υφάδι με τη πορφύρα της σιωπής. Υφάδι με τη πορφύρα της γαλήνης. Καλώ ‘σε, φωνή της ρίζας, στη καταχνιά μου. Καλώ ‘σε, άνεμε απ’ τα όρη. Με την αιώνια λευκάδα σας στεφανωμένα. Κι η σιωπή των δρόμων, άλλαξε τώρα. Το ταξίδι, μοιάζει να ξεκινά ξανά. Με ρότα καινούργια. Πορεία πρός το Νότο. Παρέα με τα ριζίτικα και τις ασκομαντούρες. Να ξεπλυθεί ο νους. Να σωπάσουν πιά οι λογισμοί. Πορεία πρός ότι αγαπάμε. Γιατί είμαστε ότι αγαπάμε. Βότσαλα γυμνά είμαστε, που λαχταρούν το κύμα. Η πορεία, πιά, δεν είναι άγνωστη. Είναι αυτή που ήξερες πάντα. Κρυμμένη ηταν, μέσα στα θέμελά σου. Ο εξάντας είναι μέσα σου. Σ’ ότι νιώθεις. Πολλές φορές, πραγματικό είναι, μόνο ότι νιώθουμε. Μα η ρίζα είναι εκεί. Πάντα. Μας δίνει αίμα. Όταν δεν έχει μείνει σταγόνα πιά. Από τις μάχες. Με τα ορατά και τα αόρατα. Φωνή της ρίζας καλώ ‘σε. Να ‘ρθεις τώρα. Που ξεψυχά το μελάνι. Και δεν έχει μείνει χαρτί άγραφο. Φέρε μαζί σου τη δύναμη. Για τις μάχες με τα ορατά και τα αόρατα.
Η φωνή της ρίζας
