ΜΕ την οξύτατη ελληνοτουρκική κρίση και την ολούθε πίεση, πολλοί θα έρθουν να μας κάνουν τον “σύμμαχο” και τον “φίλο”. Ετσι γινόταν, έτσι γίνεται και θα γίνεται πάντα. Αλλά στη διεθνή πολιτική οι φιλίες κι οι συμμαχίες είναι πρόσκαιρες, ενώ τα συμφέροντα μόνιμα. Αυτό το γνώριζε πολύ καλά ο Ελ. Βενιζέλος που δρούσε ανάλογα κι αυτό οφείλουν να γνωρίζουν όσοι ασχολούνται με την εξωτερική πολιτική της χώρας.
Σ’ ΑΥΤΗ τη γωνιά της Μεσογείου ο Ελληνισμός παραμένει αδιάλειπτα πάνω από 3.000 χρόνια, με επισφαλείς πάντα γειτόνους. Μάθαμε άραγε να ξεχωρίζουμε φίλους από “φίλους” και συμμάχους από “συμμάχους”;
ΠΑΝΩ από 40 χρόνια τώρα, μας προειδοποιεί κι ο ποιητής. Ας τον ξαναπροσέξουμε:
«Εφτασαν/ ντυμένοι «φίλοι»/ αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.
Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε/ παρά μόνο σίδερο και φωτιά…».
(Οδ. Ελύτης, “Αξιον Εστί”,
Ικαρος, 1980, σ. 42)
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ μόνο πόσους εμφυλίους περάσαμε μετά την απελεύθερωση από τον τουρκικό ζυγό. Θυμηθείτε τη Μικρασιατική Καταστροφή, τα Σεπτεμβριανά, τους Αττίλες στην Κύπρο, τα Ιμια, το Μακεδονικό και… έπεται συνέχεια. Προσοχή, λοιπόν σε φιλίες και συμμαχίες!
