Οι φοντανιέρες

Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι επρόκειτο για μια εξαιρετική, πλήρη συλλογή, από την οποία δεν έλλειπε κανένα μέγεθος, καμιά ποιότητα, κανένα γνωστό σχέδιο!
Με μια γρήγορη ματιά ωστόσο, διαπίστωνες πως τ’ αντικείμενα δεν βρίσκονταν όλα μαζεμένα σε κάποιο ράφι, κάτω απ’ το οποίο, ο μανιώδης συλλέκτης, συνήθως στήνει το κοινό του, κι αρχίζει να περιγράφει τις ιδιότητες, να εξηγεί τον τόπο προέλευσης, την τιμή, την δυσκολία ανεύρεσης του κάθε αντικειμένου…
Ούτε τ’ ανακάλυπτες, διπλοκλειδωμένα -σα πολύτιμα συλλεκτικά κομμάτια- σε κάποια γυαλιστερή βιτρίνα, να επιδεικνύονται επαρκώς, χωρίς να κινδυνεύουν…
Οι…δεκάδες φοντανιέρες της οικοδέσποινας της ιστορίας μας, βρισκόταν στη διάθεση του καθενός, διάσπαρτες παντού στο σπίτι!
Προσιτές, πολύχρωμες και δελεαστικές!
Γεμάτες μπισκοτάκια, καραμέλες, κουλουράκια, σοκολατάκια …
Κι ήταν ν’ απορεί κανείς με την έντονη παρουσία τους! Να θαυμάζει, στη συνέχεια, τη φιλόξενη κυρία, που μ’ ένα πλατύ χαμόγελο, άνοιγε τη μια μετά την άλλη, και με χάρη σε κερνούσε ξανά και ξανά. Κι αυτό, όπως είναι φυσικό, σου έδινε κάθε δικαίωμα -τη επόμενη φορά που θα την επισκεπτόσουν- να της έφερνες κι εσύ, μια!
Καλοδεχούμενη θα ήταν κι αυτή!
Γιατί βέβαια, όσες κι αν αποκτούσε, πάντα θα προσδοκούσε να δει στο τραπέζι της, εκείνη την…πρώτη! Την κρυστάλλινη ή την πλουμιστή, από πορσελάνη, που της είχε γίνει έμμονη ιδέα, και τόσο της είχε λείψει, στο μικρό της νοικοκυριό, των πρώτων χρόνων…