Η φωτογραφία (Τα ίχνη της νιότης)

Ευλογημένα ατίθασα νιάτα
δίχως έννοιες μα και σκέψεις κακές.
Σαν παραζάλη τα χρόνια περάσαν
κι οι θύμησες, αναλάμπουν καυτές.

Σ’ ένα κόκκινο χαλί επατούσα
κι όλ’ η ζωή απλωνόταν μπροστά.
Μα συνεχώς απ’ τα πόδια τραβούσαν
τ’ άγρια θεριά του χρόνου κρυφά.

Ξεκάθαρα η εικόνα το λέει
εγώ ήμουν που τα ‘ζησε αυτά.
Το θυμάμαι που σταθήκαμε νέοι
σ’ ένα άγαλμα -γελώντας- κοντά.

Φιλαράκια μαζί σε μια αγκαλιά
στην ξεφτισμένη κορνίζα γελούσαν.
Στην προκυμαία στο κύμα μπροστά
το βοριά που είχε αψηφούσαν.

Τι γίναν όλοι; πού πήγαν
Αν με δουν θα γνωρίσουν ποιά είμαι;

Στο μέτωπο χαρακιές αλλοιώνουν τη νιότη.
Μόνο τα μάτια μιλάνε.
Μ’ ένα βλέμμα καθαρό, μα θλιμμένο.

Κι η ψυχή μου αν και κομμάτια
βρίσκει το θάρρος να ζει.