ΚΑΘΕ μέρα που περνάει χωρίς να δίνεται μια σοβαρή λύση στο μεταναστευτικό, αυτό θα αποτελεί για τη χώρα το υπ’ αριθμόν δύο πρόβλημα μετά το οικονομικό.
ΑΝ και θα μπορούσε να αποτελέσει μια θαυμάσια ευκαιρία συναίνεσης των κομμάτων και μιας νέας αρχής για το πολιτικό μας σύστημα, κι αυτή η ευκαιρία χάθηκε μέσα στη μικροκομματική και την παλιά παλαιοκομματική έριδα περί του πρακτέου. Οι πρόσφυγες παραμένουν σε Πειραιά και Ειδομένη, ενώ και άλλοι προστίθενται κάθε μέρα…
ΣΗΜΕΡΑ όλοι οι πολιτικοί μας είναι λίγο-πολύ σαστισμένοι με την κατάσταση. Μια κατάσταση που μας έχει υπερβεί ως κράτος ή αφέθηκε να μας υπερβεί: ο έλεγχος των προσφύγων μάλλον έχει περάσει σε “άγνωστες” οργανώσεις/φαντάσματα, οι οποίες και τους παροτρύνουν να μην υπακούουν στις εντολές των αρμοδίων οργάνων της κυβέρνησης! Πολλοί δε πρόσφυγες/μετανάστες επιλέγουν το δρόμο της ανοιχτής σύγκρουσης με το ελληνικό κράτος!
ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ κοιτάζουν εκ του μακρόθεν την κατάσταση, ενώ δεν παύουν να ομφαλοσκοπούν κατακρίνοντας μια κυβέρνηση που, δυστυχώς, φθείρεται ραγδαία παρά πάσα προσδοκία. Ετσι, μη περιμένοντας από την Ε.Ε. περισσότερη βοήθεια και βλέποντας την Τουρκία να ελίσσεται διπλωματικά (και να κερδίζει) ως συνήθως, μοιάζουμε με τους “Μοιραίους” του Κ. Βάρναλη.
ΕΠΕΙΤΑ, η Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη μάλλον δεν διαθέτει τη δυναμική που θα όφειλε να δείξει σήμερα. Τα δε κεντρώα και κεντροαριστερά κόμματα όλο… ανασυντάσσονται και ποτέ δεν συγκροτούνται σε κάτι ενιαίο. Όσο για το ΚΚΕ, “παίζει” τον ρόλο του σε γνωστούς ρυθμούς.
Παρόλα αυτά ο κ. Τσίπρας παραμένει ακόμη κυρίαρχος του παιχνιδιού σε μια χώρα που συνεχώς είναι έτοιμη να τσακισθεί στα βράχια.
ΔΕΝ έχουμε πολιτικούς ολκής αυτές τις κρίσιμες ώρες. Οπως, ας πούμε, είχε η Κύπρος που στις 31 Μαρτίου αποχαιρέτισε το μνημόνιο. Εκεί δούλεψε όλο το πολιτικό σύστημα από κοινού, οι πολιτικοί μίλησαν τη γλώσσα της αλήθειας, δεν φοβήθηκαν το πολιτικό κόστος, έκαναν τις αναγκαίες τομές και τελικά τα κατάφεραν. Εμείς;
ΟΙ ΔΙΚΟΙ μας πολιτικοί “πειραματίζονται” με τις δυνατότητές τους αλλά και τους φόβους τους. Τους λείπει η αυτοπεποίθηση, λένε “μία σου και μία μου”, πνίγονται σε ιδεοληψίες, ενδιαφέρονται μόνο για το εγώ τους. Κι όταν έρχεται η ώρα της συναίνεσης, βάζουν “τρικλοποδιές” ο ένας στον άλλον, αφήνοντας έτσι τα πάντα σαν πάντα, ξανά και ξανά στο αόριστο μέλλον…
Στ.Γ.Κ., stcloris@yahoo.gr
