Οι φθινοπωρινές μου διακοπές στο Λουτρό

Αν και αργοπορημένα δεν μπορούσαμε να μην απολαύσουμε και φέτος το αγαπημένο μας Λουτρό, “το πιο γραφικό χωριό της Κρήτης”, όπως αναφέρει ένα φυλλάδιο του Δήμου Σφακίων. Φθάνοντας στη Χώρα παρκάραμε στον ελεγχόμενο χώρο, αφού κατά τη διαδρομή κάναμε τη συνηθισμένη μας στάση για σφακιανή πίτα με μπόλικη φρέσκια μυζήθρα και μυρωδάτο μέλι, στο καφενείο του Σήφη στην Ίμπρο.
H συνηθισμένη παρέα, όπως πάντα, ο Γιώργος και η Aίμι Περπιράκη από το Ατσιπόπουλο Ρεθύμνου, η Δέσποινα κι εγώ. Κατά τη διάρκεια του μικρού θαλασσινού ταξιδιού μας με το F.B. “Δασκαλογιάννης” -“καραβέλα” το λέω- απολαύσαμε τις ομορφιές του Ίλιγγα και το φαράγγι του, των Γλυκών Νερών με το πλήθος τουριστών και το πηγαίο κρυστάλλινο νερό που αναβλύζει από τις Σφακιανές Μαδάρες και υδρεύει το Λουτρό και τις άλλες γραφικές παραλίες. Στο βάθος αριστερά, διακρίναμε τις σιλουέτες της Γαύδου και Γαυδοπούλας να αναπαύονται νωχελικά στη μουντή ατμόσφαιρα.
Αφού αποβιβαστήκαμε, μέχρι να φθάσουμε στον τελικό προορισμό μας, είχαμε εγκάρδιες χαιρετούρες και καλωσορίσματα από φίλους και γνωστούς.
Στο μεγάλο υπαίθριο χώρο με τις σύγχρονες τέντες του συγκροτήματος του Σταύρου Ανδρουλακάκη, μας υποδέχθηκαν ο Γιώργος και ο Νίκος, τα δυο αγόρια της οικογένειας που έχουν αναλάβει από χρόνια τη διαχείριση της επιχείρησης. Η λυγερόκορμη θυγατέρα τους Στέλλα, εργάζεται στα Χανιά αλλά είναι συχνή εδώ η παρουσία της και η βοήθειά της είναι αισθητή σε ό,τι χρειαστεί. Ο πατέρας δημιουργός, κάθεται τώρα πια “στο θρόνο του” σε χώρο prive, επιβλέπων με τη ματιά του, με τα μικρά όμορφα γυαλάκια του, τα κάτασπρα μαλλιά και γένια, ίδιος… “Santa Claus”. Του σφίξαμε το χέρι ανταλλάσσοντας ευχές και φιλοφρονήσεις, ενώ εξακολουθούσε να “νετάρει” το μεγάλο παραγάδι του. Η επιθυμία μου όμως ήταν να μπω στην κουζίνα να δω την κυρία Ζαφειρούλα, “την ψυχή” της οικογένειας. Αγκαλιές και φιλιά μόλις με αντίκρισε:
– Ευχαριστώ κ. Στέλιο, για όσα γράψατε πέρυσι για μας.
– Δεν είναι ανάγκη να ευχαριστείτε· όταν νιώθει κανείς κάτι, απλά το εκδηλώνει αβίαστα, εξάλλου αυτά λειτουργούν αμοιβαία, της απάντησα.
Ωραίος άνθρωπος, έκαμε μια σωστή και υποδειγματική οικογένεια.
Η κουζίνα της, ολόκληρο εργοτάξιο. Από πρωί – πρωί όλοι στο πόδι. Τα φαγητά που προσφέρονται και τα πάντα το μεσημέρι είναι φρέσκα, καθαρά και λαχταριστά. Στο δωμάτιο, όταν ανεβήκαμε, μας περίμενε η έκπληξη. Χώρος μεγάλος και πολυτελής. Σύγχρονο λουτρό, νεροχύτης με όλο τον απαιτούμενο εξοπλισμό του και συσκευές για βράσιμο καφέ κ.λπ., μεγάλο ψυγείο, καθρέφτη με ντουλαπάκια, δίχωρη ντουλάπα και δυο άνετα με τεράστιο πάχος στρώματα σε μονό και διπλό κρεβάτι. Από τη βεράντα βλέπεις όλη τη θέα του κόλπου, τα πλεούμενα που πηγαινοέρχονται, κανό, βάρκες, ιστιοφόρα, πλοία της γραμμής και το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Σκέτη μαγεία!
Η λεπτομερής αναφορά στην οικογένεια αυτή δεν είναι τυχαία. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, εδώ μας φιλοξενούσαν, τον Γιώργο κι εμένα, όταν ερχόμαστε με την υπηρεσιακή μας τότε ιδιότητα στην Πρωτ/θμια Εκπ/ση, όπως και όλους τους δασκάλους-ες που υπηρετούσαν μέχρι να κλείσει οριστικά το σχολείο.
Φιλοξενία σε ύπνο και φαγητό.
Μόλις φτάσαμε, παραγγείλαμε να μας ετοιμάσουν το ροφό που έβγαλε το πρωί ο πολύπειρος και κατεχάρης ψαράς. Εν τω μεταξύ βουτήξαμε στα δροσιστικά και καταγάλανα νερά με τα βοτσαλάκια εκεί δίπλα, κάνοντας το πρώτο μας μπάνιο.
Οταν κατεβήκαμε από τα δωμάτιά μας, το τραπέζι μας ήταν στρωμένο δίπλα στη θάλασσα.
Σε λίγο έρχεται μια μεγάλη πιατέλα με το ροφό -ήταν πάνω από 2 κ.- ξαπλωμένο πιτήδεια και γύρω -γύρω γαρνιρισμένο με ομοιόμορφες πατάτες, κολοκυθάκια, καρότα, μαϊντανό και μπόλικο λαδολέμονο.
Μια σουπιέρα είχε τη λιγοστή σούπα, σκέτο ποίημα! Η Δέσποινα ανέλαβε να τον μοιράσει στα δύο. Αρχίσαμε με τα χέρια να παίρνει ο καθένας στο πιάτο του ό,τι του άρεσε περισσότερο. Νομίζω δεν έχω ξαναφάει νοστιμότερο και περισσότερο ψάρι!
Ο Γιώργος έφαγε πολύ λίγο και μοιραστήκαμε στην ουσία τρεις ολόκληρο το ροφό. Σε λίγο φέρνουν δύο μεγάλα μπολ με ζεστό νερό, ψιλοκομμένες φέτες λεμονιού και φύλλα λεβάντας για να πλύνουμε τα χέρια μας, όπως συνηθίζουν στα καλά και πολυτελή εστιατόρια.
Τέτοια περιποίηση! Το βραδάκι κατεβήκαμε από τα καταλύματά μας, ήπιαμε σόδα για να χωνέψουμε και πήγαμε βόλτα σε όλη την παραλία για να πούμε και δυο κουβέντες σε φίλους και γνωστούς.
Ξεχωριστά θα σταθώ σε δυο καλούς φίλους· τον Γιώργο Ανδρουλακάκη που η μακριά του γενειάδα όλο και μεγαλώνει σκεπάζοντας μέρος της μαύρης φορεσιάς του. Δεν είναι μεγάλο το χρονικό διάστημα που έχασε τον δεκαοχτάχρονο γιο του. Ανεβασμένος στου φίλου του το δίκυκλο, απροειδοποίητα ο οδηγός έκανε… σούζα και η πτώση έφερε ακαριαία το μοιραίο… Ο Ευριπίδης πιο πέρα καταχαρούμενος και γελαστός, γιατί ξεπέρασε σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα της μέσης του.
Χαρούμενη και όλη η οικογένεια που γνωρίζω από την πρώτη επίσκεψή μου στο Λουτρό, ακόμα γιατί οι δουλειές πάνε καλά όπως και σ’ όλους τους μαγαζάτορες. Ένας φίλος μου είπε πως ο γιος του θα έρθει εδώ από τα Χανιά που εργάζεται γιατί εδώ είναι… τα λεφτά. Κανένα παιδί δεν φεύγει πια και να σκεφτεί κανείς πως    -όπως λένε- του χρόνου θα έχει περισσότερο τουρισμό… Κάθε μέρα στις μεσημεριανές και βραδινές κυρίως ώρες κατακλύζουν τα τραπέζια του εστιατορίου “Ηλιος”, όπως λέγεται η επιχείρηση του Γιώργου και Νίκου, αλλά και άλλων εστιατορίων, τα… “ΚΑΠΗ της Ευρώπης!”.
Συνταξιούχοι κυρίως, Άγγλοι και Γερμανοί, άψογα ντυμένοι, καλοστεκούμενοι και άλλοι με ειδικές ανάγκες, απολαμβάνουν μαζί με το ζωογόνο ήλιο και τη γαλάζια θάλασσά μας το καλό και πλούσιο φαγητό τους.
Στο διπλανό εστιατόριο του Μανούσου, παλιού φίλου και έμπειρου ψαρά, καθίσαμε την άλλη μέρα μεσημέρι να φάμε σαργούς.
Για πρώτη φορά παρατήρησα πως σε μια μικρή διπλανή πόρτα, υπάρχει όπως γράφει μια επιγραφή: “Μικρό λαϊκό Μουσείο”.
Και τι δεν αντικρίζεις κατάλληλα τοποθετημένα! Παλιά γεωργικά και ναυτικά εργαλεία, αντικείμενα, όπλα και πολεμικά εφόδια του Α’ και Β’ Παγκοσμίου πολέμου.
Άθελά μου ήρθε στο νου το αντίστοιχο μεγάλο της πόλης μας που χρόνια τώρα προσπαθούμε να στεγάσουμε… Το βραδάκι που πήγα να βρω τον παλιό μου φίλο Τυνήσιο Κωστή, ανακάλυψα ένα άλλο… Λουτρό. Πίσω από την πρόσοψη με την επίσημη φορεσιά του, τα κατάλευκα κτήρια και τα μπλε ομοιόμορφα κουφώματα, υπάρχουν στενοσόκακα, σκάλες και σκαλίτσες πάνω, δεξιά κι αριστερά με μπαράκια και κουτούκια μεζεδοπωλεία! Εκεί κυκλοφορεί ένας αλλιώτικος κόσμος. Στην απέναντι πλευρά της παραλίας η νυχτερινή ζωή και κίνηση δεν σταματά. Ζαχαροπλαστεία, μπαράκια με ανάλογη μουσική και λιγοστό φωτισμό, παιχνίδια με τραπουλόχαρτα, τάβλι, βίντεο για να δεις ποδόσφαιρο ή ό,τι άλλο θέλεις. Δεν στερείσαι δηλαδή τίποτα απ’ ό,τι απολαμβάνεις στην πόλη. Εμένα όμως η χαρά μου ήταν το ψάρεμα! Έφερα τις κατάλληλες καθιτές και δολώματα που χρειάζονται. Συνήθως μου δίδουν βάρκα και ψαρεύω. Μέσα στον όρμο μέχρι τη θέση “Γύψος” ψαρεύω τους παπαγάλους. Τι ηδονή τραβώντας τους πάνω! Έβγαλα αρκετούς τις δυο φορές που πήγα.
Λέγονται έτσι -για όσους δεν γνωρίζουν-γιατί η μουτσούνα τους μοιάζει με παπαγάλο. Είναι δε νοστιμότατοι. Τώρα γιατί ήρθαμε τόσο αργά; Δεν βρίσκαμε ούτε ένα δωμάτιο πριν.
Δεν ξέρω γιατί έγινα τόσο αφηγηματικός και λεπτομερειακός! Έτσι μου ήρθε! Νομίζω όμως ότι ήταν οι ωραιότερες διακοπές μου στον αγαπημένο μου αυτό τόπο.
Ήρθε την τέταρτη μέρα η ώρα της πληρωμής και του αποχαιρετισμού. Από 80 ευρώ που έγραφε η επίσημη πινακίδα τη βραδιά, πληρώσαμε 40 ευρώ. Εναγκαλισμοί και οι απαραίτητες όπως πάντα ευχές.
Να μη λησμονήσω και το βοηθητικό προσωπικό, τον Σταύρο, τον Ηλία και τα άλλα παιδιά που πάντα πρόθυμοι και καλοσυνάτοι μας εξυπηρετούσαν. Μα και οι εργοδότες τους έδιδαν το καλό παράδειγμα βοηθώντας τους όταν χρειάζεται. Είναι αρκετά ικανοποιημένοι από το μισθό τους και την ασφάλιση που τους παρέχουν. Φθάνοντας στα Χανιά, μετά από ένα κουραστικό ταξίδι, προσγειωθήκαμε στην… πεζή πραγματικότητα.
Να έχουμε την υγειά μας του χρόνου, αν (ε)θέλει ο Θεός, να ξαναπάμε στο Λουτρό…