Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον .
Γιώργος Σεφέρης.
Πάμε πίσω 25 χρόνια. Το έτος 1995. Και να θυμηθούμε ότι τότε επί υπουργίας του Μανώλη Σκουλάκη υπεγράφη η υπουργική απόφαση για τη δημιουργία του προγράμματος “βοήθεια στο σπίτι”.
Ειναι δικό του έργο. Να το δούμε στο σήμερα, γιατί είναι φτωχή η μνήμη που δουλεύει μόνο προς τα πίσω.
Γιατί τότε μέσα στον ευήδονο και τρυφηλό βίο μας ποιος να καταλάβει τη σημασία ενός τέτοιου προγράμματος.
Η έξοδος από τη λήθη είναι η αλήθεια μας λέει ο Χάιντεγκερ. Τόσα χρόνια μέσα στην αδολεσχία των καιρών, χάσαμε το ουσιώδες στα βάθη της λήθης.
Αλλά σπάνε οι πάγοι και ξυπνά η απώτερη μνήμη, τα μύχια και τα βαθιά, που ποτέ δεν παραδίνονται στην οντολογική λήθη .
Ωστόσο η μνήμη είναι πάντα φυλλοτόμος .
Ομως το παράπονο του έρημου ανθρώπου από το Ακκαδ, 5.000 χρόνια πριν, βρέθηκε γραμμένο στις ανασκαφές της Μεσοποταμίας. Τα συμπτώματα του πόνου μου δεν τα καταλαβαίνει ούτε ο εξορκιστής. Οι οιωνοί μου μπέρδεψαν το μάντη .Ο Θεός μου δεν ήρθε να με σώσει ούτε να με πάρει από το χέρι…
Ιδια από παλιά η ερημιά και η εγκατάλειψη.
Αλλά ο έρημος άνθρωπος δεν είναι θέμα για τις σημερινές αξίες του κόσμου αλλά γίνεται θέαμα επικοινωνιακό πολλές φορές.
Βοήθεια στο σπίτι λοιπόν.
Ποιος να καταλάβει τη σημασία του; Ο Μανώλης Σκουλάκης τρύπησε τον χρόνο, δεκαετίες μετά.
Δεν είναι τα τρόφιμα, τα φάρμακα ή ό,τι άλλο υλικό χρειαστεί ο ανήμπορος και μοναχικός άνθρωπος.
Ειναι το μοίρασμα, το νοιάξιμο το ενδιαφέρον, η επικοινωνία, η συνομιλία, το χαμόγελο.
Ειναι η αίσθηση ότι κάποιος με σκέφτεται, ζω, έχω οντότητα, ταυτότητα, δεν είμαι περιττός άνθρωπος.
Γιατί τότε πεθαίνει ο άνθρωπος. Οταν δεν βρίσκει ούτε ένα συνομιλητή.
Ποιος μας έδωσε το σφουγγάρι να σβήσουμε τον ορίζοντα; Νοιώθουμε στο πρόσωπό μας την πνοή του κενού; αναρωτιέται ο Νίτσε.
Με την κινητή μονάδα ψυχικής υγείας επισκεφθήκαμε με την ψυχιατρική ομάδα πριν χρόνια μία οικογένεια σε ορεινό χωριό της Κισσάμου.
Η γριά μάνα με το άρρωστο παιδί της ήταν όλη η οικογένεια. Η γριά συγκινήθηκε από την επίσκεψή μας πολύ και μας συγκίνησε και μας.
Χίλιες φορές μου έπιανε τα χέρια να τα φιλήσει και μου έλεγε ευχαριστώ σε.
Ελα, δεν κάναμε και τίποτα σημαντικό της λέω.
Μα τι λες γιατρέ; τι λες; Εχει πάνω από 10 χρόνια να έρθει άνθρωπος σε αυτό το σπίτι.
Και τα δάκρυά της έτρεχαν ποτάμι. Σήμερα που ο κυνισμός περισσεύει, σήμερα στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό πού στο ένα τάσι της ζυγαριάς μπαίνει η ανθρώπινη ζωή αλλά στο άλλο τάσι βαραίνει περισσότερο η οικονομία, ας αναστοχαστούμε.
Η “βοήθεια στο σπίτι” πέρα από ένα κοινωνικό πρόγραμμα βοήθειας, είναι και ένα εκπαιδευτικό εργαστήρι, ένα φυτώριο μιας νέας κουλτούρας εναλλακτικής, συλλογικής και αλληλέγγυας.
