Υπερηφανεύεται ο άνθρωπος σήμερα, με τα μύρια τεχνικά εργαλεία που έχει στην διάθεσή του, ότι έχει εισχωρήσει στα βάθη του σύμπαντος, ανακαλύπτοντας τα μυστικά του, που πριν από δύο – τρεις αιώνες δεν τα φανταζότανε οι άνθρωποι εκείνων των εποχών.
Yπερηφανεύεται για την συρρίκνωση των αποστάσεων με την βοήθεια των αεροπλάνων και άλλων γρήγορων μεταφορικών μέσων και για μύρια άλλα επιτεύγματά του. Κι όλα αυτά, έτσι θέλει να πιστεύει, τα έθεσε και τα θέτει σε λειτουργία για την βελτίωση της ζωής του και την ευημερία του. Ξεχνάει όμως και αδιαφορεί παντελώς για τα μύρια κακά που αυτή ακριβώς η αλματώδης ανάπτυξη της τεχνολογία του επιφέρει. Μπορεί να είναι η γρηγορότερη εξόντωση του είδους του που αν συνεχίσει με αυτόν τον ρυθμό δεν θ’ αργήσει να φέρει πρώτα την αφόρητη επιβίωση του σε τούτη τη γη που τον γέννησε και κατοικεί.
Αυτό βέβαια το μαρτυρούν περίτρανα τα ακραία φυσικά φαινόμενα, υπερθέρμανση του πλανήτη, πλημύρες, επιδημίες θανατηφόρες κλπ. Και αυτό ακριβώς είναι το μέγα λάθος του. Δεν βλέπει, ή μάλλον δεν θέλει να δει, ότι με τη συνεχείς μόλυνση της ατμόσφαιρας από τα δισεκατομμύρια τόνους δηλητηριωδών αερίων που τη γεμίζει, η αντίδραση της φύσης κάποια στιγμή θα είναι ανελέητη. Αγνοεί και δεν θέλει να σεβαστεί και να τηρήσει τους απαράβατους νόμους της, που εκείνη θέσπισε, για την ομαλή επιβίωση της ζωής στον πλανήτη μας, την Γη.
Θέλει και προσπαθεί να υπερβεί τους κανονισμούς της, θεσπίζοντας άλλους δικούς του νόμους, βασισμένος στις δικές του τις ασήμαντες δυνάμεις που διαθέτει και λέω ασήμαντες γιατί πολλές φορές βλέπουμε ότι διάφορα τεχνικά έργα του, που ο ίδιος τα έχει βαφτίσει δικά του θαύματα ή κάστρα για κείνον απόρθητα, που για να τα τελειώσει χρειάστηκε πολύς χρόνος και πάρα πολύς κόπος, η δύναμη της φύσης σε ελάχιστα δευτερόλεπτα του χρόνου τα ισοπεδώνει. Δεν πτοείται όμως και η δύναμη της απελπισίας του τον οδηγεί όλο και πιο κοντά στην απόλυτη καταστροφή του.
Η φύση, εμείς οι μεγαλύτεροι σε ηλικία το θυμόμαστε ότι, η κάθε εποχή του χρόνου είχε τις δικές της χάρες κι απαράμιλλες ομορφιές. Χαιρόσουνα να περπατάς στα λιβάδια της, στα καταπράσινα δάση της, στις ακρογιαλιές της και γενικότερα να ζεις στην όποια γωνιά της. Τότε, έβγαινες στην εξοχή και οι ευωδιές των χιλιάδων λουλουδιών σου έφερναν γλυκιά μέθη και ψυχική ευφορία κι ανάταση, ενώ τώρα η δυσοσμία του καυσαερίου σου πνίγει την αναπνοή, σε απομόνει όπως λένε στην πατρίδα μου. Τότε, πήγαινες στην ακρογιαλιά και η ευωδιά της αύρας γιόμιζε τα πνευμόνια σου και δεν χόρταινες να γεύεσαι την αλμύρα της. Σήμερα, περπατώντας έξω στην εξοχή, εκεί που κάποτε έσφυζε από ζωή, τώρα αντικρίζεις μια νεκρή σχεδόν φύση. Τα δέντρα της από καταπράσινα που ήταν τότε, τώρα όλα, άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο, είναι μαυρισμένα. Στην θάλασσα δε, τώρα όποια εποχή κι αν βρεθείς στις ακρογιαλιές της, ειδικότερα το καλοκαίρι, το νερό της από βαθύ γαλάζιο που τότε ήτανε, είναι κίτρινο και δεν είναι ψέμα, πολλές φορές αηδιάζεις να μπεις στο νερό της να κολυμπήσεις. Κι όμως, ακάθεκτος ο άνθρωπος εξακολουθεί να την μολύνει και να σκοτώνει τη ζωή της, ποτίζοντάς την με διάφορα δηλητήρια, θυσιάζοντάς τα όλα στον «μολώχ» του χρήματος.
Τότε, η φυσική ανακύκλωση των αγαθών της γης ήταν κάτι παραπάνω από επιβεβλημένη. Για παράδειγμα, καθαρίζοντας πατάτες, τα φλούδια της, η νοικοκυρά τα έδινε σαν τροφή στις κότες ή στους χοίρους. Τίποτα δεν πήγαινε χαμένο. Αντίθετα σήμερα, με την υπερκατανάλωση τους από τον άνθρωπο αλλά και η άσκοπη αποθήκευσή τους, πολλά αγαθά παραμένουν για πολλές μέρες στα ψυγεία μας και σαπίζουν και δεν φτάνει αυτό, ακόμα σήμερα, ενώ η τεχνολογία μας μπορεί να τα ανακυκλώσει με τα κατάλληλα εργαλεία της, δεν ξέρω γιατί, στον τομέα αυτόν αδρανεί γιομίζοντας τον τόπο χωματερές με ότι αυτό συνεπάγεται.
Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι, πολλοί με τα πλούτη που διαθέτουν και τα δισεκατομμύρια τους προσπαθούν και έχουν βαλθεί να ανακαλύψουν που έχει ο Θεός χτισμένο τ’ αργαστήρι του, στέλνοντας διάφορους πυραύλους προς κάθε γωνιά του σύμπαντος, ενώ άλλοι πάλι φτιάχνουν ουρανοξύστες, για να θωρούν τους υπόλοιπους από ψηλά. Κι όλα τα παραπάνω γίνονται σήμερα, που χιλιάδες συνάνθρωποί μας σκοτώνονται από τα λογής – λογής φονικά τους σύνεργα, κι άλλα εκατομμύρια πεθαίνουν από την ασιτία, κι άλλοι τους αφήνουν να ζουν ακόμα στις σπηλιές και σε αχυρένιες καλύβες δίχως πρόσβαση σε πόσιμο νερό και χωρίς τη στοιχειώδη ιατρική περίθαλψη. Τόσο μεγάλη είναι η απληστία μας που αδιαφορούμε για την κατάντια αυτών των συνανθρώπων μας. Τι περιμένετε να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι κύριοι, εκτός από το να δραπετεύσουν από την κόλαση που ζουν, ευελπιστώντας ότι κάποτε θα ζήσουν ως άνθρωποι κι αυτοί;
Ο Χριστός είπε, ο έχων δύο χιτώνες να δίνει τον έναν στο φτωχό συνάνθρωπό του. Εκείνος βέβαια δίδασκε ξυπόλυτος στις διάφορες πλατείες ή έξω στην έρημο, περπατώντας πάνω στην καυτή άμμο κι όχι σε χρυσοστόλιστους ναούς. Και επειδή δίδασκε την αγάπη, την δικαιοσύνη και την ειρήνη, γι αυτό και τον σταυρώσανε οι έχοντες και κατέχοντες, οι γραμματείς και οι φαρισαίοι κείνης της εποχής. Τον σταύρωσαν γιατί τους χάλαγε τα σχέδια, δεν ήθελαν να ξυπνήσει ο φτωχός λαός, τους ήθελαν σκλάβους και πλάσματα ενός κατώτερου Θεού. Αλλά μήπως και σήμερα δεν γίνεται κάτι παρόμοιο όπως τότε; Σήμερα δεν τους λένε σκλάβους τους λαούς που ζουν ελεύθεροι αλλά κάτω από την απειλή των όπλων των δυνατών μέσα την ίδια την πατρίδα τους. Έλεος πια!
Ω, δυνατοί! Εσείς ευθύνεστε για την σημερινή κατάντια και την μιζέρια εκατομμυρίων συνανθρώπων μας. Εσείς ευθύνεστε και για την σημερινή αγωνία που ζούμε, έχοντας πάνω από τα κεφάλια μας τον αόρατο θανατηφόρο εχθρό, τον ονομαζόμενο «κορωνοϊό». Όμως, η μητέρα φύση, που εσείς την αναγκάσατε να γεννήσει τον κορωνοϊό της, δεν σας εξαιρεί από τον θάνατο που θερίζει, όσο καλά κι αν κρυφτείτε στα χρυσαφένια παλάτια σας. Εκείνος σας βρίσει και δίχως έλεος σας σκοτώνει, ακριβώς όπως εσείς σκοτώνετε τους αδύνατους συνανθρώπους σας και να είστε σίγουροι ότι η φύση θα επαναφέρει την ισορροπία στην ατμόσφαιρα κι όλα θα λειτουργούν σύμφωνα με τους δικούς της νόμους κι όχι με αυτούς που εσείς θέλετε να της επιβάλετε. Όσες προφυλάξεις κι αν επινοήσουμε, όσες μάσκες κι αν φορέσουμε, δεν θα γλιτώσουμε από την εκδίκησή της. Έλεος!
