Η γαλήνια καρδιά της θύελας

Η ώρα της σιωπής. Και συ ονειρεύεσαι το φως. Καθώς η σιωπή βαθαίνει. Μέσα στο απόλυτο μέλαν, ίπτασαι. Των συμβάσεων. Και του ατελέσφορου των ονείρων. Ίσως πέρα απο τους αντικαθρεπτισμούς των ειωθότων ερήμων, να κρύβεται το αληθινό γίγνεσθαι. Η σύνθεση που προκείπτει απο τις συγκρούσεις. Του λυκαυγές και του λυκόφωτος. Πέρα απο τις σιωπές των οριζόντων. Και των οριζομένων. Είναι ακριβοί οι ορίζοντες. Χαμένοι μέσα στο βυζαντινό πορφυρό. Και το λακωνικό ασπρόμαυρο της απλότητας. Και της απλοχωριάς του είναι. Απο ένα σημείο και μετά, αρχίζει η πορεία. Προς το απόλυτο φως. Εκεί που όλα τ’ άλλα, λες, χάνονται. Και μένεις μόνο εσύ κι αυτό. Περίεργο πάντως. Δε δείχνει πάντα το φως τη πορεία. Μα, το αποτέλεσμα των σκοταδιών. Με τη θορυβώδη απουσία. Του μορφοποιημένου. Είναι χαρά τότε. Στη σιωπή του άγνωστου. Και στη μαγεία της ανίχνευσης. Πέρα απο το τέλος του βλέμματος. Εκεί που υπάρχουν άλλα άστρη. Που το βλέμμα δε τα φτάνει. Όσο μακριά κι αν κοιτάξει. Μόνο αν κοιτάξει επι τα εντός θα τα δει. Επι τα εντός νοός κεκαθαρμένου. Απο τη παλαιότητα των Εφιαλτών. Και της στοιχειωμένης βασιλεύουσας του σκέπτεσθαι ως συνήθως. Ησυχάζει πάντα ο χείμαρος οταν βρεθεί στην αγκαλιά των θαλασσών. Ησυχάζει πια το φως όταν βρεθεί στη κορύφωσή του ο Ήλιος. Ησυχάζουν πιά οι Έρωντες στο αειθαλές μέλαν. Κι ύστερα λες πως βρήκες το τελευταίο τραγούδι. Όταν ηχήσει το ιερό κέρας. Και δεχθείς το κάλεσμα του Αρχάγγελου. Κι είναι τότε που η σύνθεση θα ολοκληρωθεί. Και το λυκαυγές θα γίνει ένα με το λυκόφως. Είναι πολυ σιωπηλά στο μάτι του κυκλώνα. Πολύ ήρεμη και γαλήνια είναι η καρδιά της θύελας. Γι’ αυτό και ‘συ, εκεί ζητάς το ταξίδι. Στη γαλήνια καρδιά της θύελας.