Οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία με τη μονομαχία του κεντροδεξιού Ε Μακρόν και της ακροδεξιάς Μαρί Λεπέν έχει φέρει τα πάνω κάτω στον πολιτικό χάρτη της Γαλλίας, αλλά και της Ευρώπης.
Η συμπεριφορά των Γάλλων ψηφοφόρων έδειξε ότι δεν τους συγκινεί πλέον η παραδοσιακή ιδεολογική εκλογική μάχη ανάμεσα « στη Δεξιά και την Αριστερά». Γι’ αυτό άλλωστε και ιστορικά κόμματα, όπως το Σοσιαλιστικό κόμμα του Φρ. Μιττεράν υπέστη την βαρύτατη και καθοριστική ήττα του, συγκεντρώνοντας μόλις 1,8%, ενώ οι Ρεπουμπλικάνοι μόλις το 4,8%.
Αντιθέτως ο πρωτοεμφανιζόμενος από το πουθενά κ Ζεμούρ,, στην ακρο-ακροδεξιά συγκέντρωσε το όχι ευκαταφρόνητο 7,1%. Στον αντίποδα, o κομμουνιστής Μελανσόν συγκέντρωσε το υψηλότερο ποσοστό του, 22% και επομένως είναι ο αφανής ρυθμιστής του αποτελέσματος του δευτέρου γύρου.
Τα πράγματα όμως δεν φαίνονται τόσο εύκολα για τον Ε Μακρόν και τούτο διότι κανείς δεν ξέρει το ποσοστό της αποχής στο δεύτερο γύρο Κι κυρίως διότι κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει σωστά πως θα συμπεριφερθούν οι ψηφοφόροι των άλλων κομμάτων . Ο ακροδεξιός Ζεμούρ , φυσικά, εκφράστηκε υπέρ της Μαρί Λεπέν. Ο Μελανσόν δημοσίως έριξε το σύνθημα «ούτε μια ψήφος στη Λεπέν» , αλλά το 22% των ψήφων του δεν αποτελεί ένα ενιαίο μπλοκ υπερ του Μακρόν. Σύμφωνα με τις σφυγμομετρήσεις μόνο το 1/3 των ψηφοφόρων του Μελανσόν θα στηρίζουν τον Μακρόν το άλλο 1/3 εκφράζεται ανοιχτά υπέρ της Λεπέν και το υπόλοιπο μάλλον προτιμά την αποχή. Με την αποχή φλερτάρουν και ψηφοφόροι άλλων κομμάτων του κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας.
Αν και είναι δύσκολο ( όχι όμως και ακατόρθωτο) να σκεφθεί κανείς ότι ο Μακρόν θα κερδίσει πάνω στο νήμα τις προεδρικές εκλογές της επόμενης Κυριακής, η εικόνα της Γαλλίας αλλάζει, προκαλώντας μεγάλους εκνευρισμούς και ανησυχίες τόσο στις Βρυξέλλες όσο και στην Ουάσιγκτων. Και τούτο διότι μέχρι τώρα η Γαλλία αποτελούσε τον σταθερό και ακλόνητο πυλώνα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η «σφήνα Λεπέν» και τα υψηλότατα ποσοστά της δείχνουν όμως ότι τα πράγματα αλλάζουν ή διαφορετικά, οι Γάλλοι αλλάζουν σκέψεις απέναντι στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, δηλαδή εμφανίζονται τώρα πιο ευρωσκεπτικιστές , σε σύγκριση με το παρελθόν.
Ο Ε Μακρόν είναι ο υπέρμαχος του ευρωπαϊκού σχεδίου και θέλει η Γαλλία να εξακολουθήσει την ηγετική πορεία μέσα στην Ευρώπη. Παρά ταύτα σ αυτόν τον δεύτερο γύρο θα αναγκαστεί να βάλει λίγο νερό στο κρασί του , διότι απευθύνεται πλέον σε δεξιούς και αριστερούς ψηφοφόρους , που εμφανίζονται πιο ευρωσκεπτικικστές από ότι στο παρελθόν.
Στον αντίποδα η Μαρί Λεπέν δεν έκρυψε ποτέ την αντιπάθεια της στην Ευρωπαϊκή Ένωση , αν και τώρα έχει βάλει νερό στο κρασί της, δεν θέτει θέμα αποχώρησης της Γαλλίας ούτε από την ΕΕ ούτε από το ευρώ, υποστηρίζοντας όμως την «κυριαρχία της Γαλλίας» έναντι της ΕΕ.
Η Λεπέν δείχνει έτοιμη να χτυπήσει την Ευρώπη «από τα μέσα» , θέλοντας να αποκαταστήσει τους συνοριακούς ελέγχους, να περιορίσει τους μετανάστες στο γαλλικό έδαφος, να χτυπήσει ορισμένες από τις ευρωπαϊκές Συνθήκες που «μειώνουν τη Γαλλία κλπ.
Το πρόβλημα είναι ότι ψηφοφόροι από την δεξιά και την αριστερά, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, συμφωνούν εν μέρει ή εν όλω με τις θέσεις Λεπέν για την Ευρώπη, ενώ παραμένει σε υψηλά ποσοστά η αντίθεση ψηφοφόρων για την στάση της γαλλικής κυβέρνησης στην πανδημία, στην ενεργειακή κρίση στα θέματα συνταξιοδότησης κλπ.
Από το 1996 και το Δουβλίνο και τις τότε αποφάσεις για την Ευρωπαική ένωση , ο Ιγνάθιο Ραμονέ τότε δντής της Λεμόντ Ντιπλοματίκ, έγραφε :
” Αν τα κράτη πάψουν να επενδύουν και να παράγουν θέσεις εργασίας, και η Ευρωπαική διαχείρηση αφεθεί στην Budesbank , τότε αυτός είναι ο σίγουρος δρόμος για την κοινωνική καταστροφή ”.
Το αν η ακροδεξιά – όσο και αν στρογγύλεψε τις θέσεις της – στην Γαλλία βρίσκεται στο κοντά 50%, δημοσκοπικά για τον β γύρο των εκλογών , αυτό δεν επήλθε ώς αποτέλεσμα από παρέμβαση εξωγή’ι’νων , ή προσδιορίστηκε μεταφυσικά. Διότι στις εκλογές ψήφισαν άνθρωποι ώς ψηφοφόροι.
Αυτοί οι άνθρωποια, που χρόνια δέχονται τις συνέπειες της πορείας που χάραξε το Δουβλίνο, και άλλος από τότε αποφάσεις για τον διαχειρισμό κοινωνικά στην Ευρώπη.
Να μην διαμαρτύρονται κόυφια – αν διαμαρτύρονται- Γάλλοι κλπ πολίτες της Ευρώπης για την δήθεν άνοδο της ακροδεξιάς.
Αλλά και οι πολιτικοί και οι πολίτες να κυτάξουν την κατεύθυνση του κοινωνικού διεκδικητισμού οι πολίτες και τις κατευθύνσεις της άσκησης κάθε κυβερνητικής εξουσίας στα κράτη- έθνη της Ευρώπης.
Δεν είναι ο οικονομικός ορθολογισμός ώς τυποποίηση της κανονικότητας της ατομικής και κοινωνικότερης συμπεριφοράς στην οργάνωση των κοινωνιών.