“Η Γαλλία των Ιδεών, των Οδοφραγμάτων και των Κινημάτων (1789-2019)*

Η «γλυκιά» Γαλλία είναι η χώρα των ιδεών και των διαφόρων κινημάτων.
Η Γαλλική Επανάσταση του 1789 χάραξε με ανεξίτηλα γράμματα την παρουσία της στην Παγκόσμια Ιστορία (βλ. Χρίστου Α. Θεοδούλου  Θέσεις: Από τη Διεθνή και Κυπριακή Πολιτική ζωή (1957-1970), Λευκωσία, Εκδόσεις «Χέλκα», 1971, σελίδες 13-18 «Γαλλία ΄68, «Η Κομμούνα της Νιότης»).
Μετά την σύντομη επικράτηση της επανάστασης έχουμε την παντοκρατορία του Ναπολέοντα, ο οποίος αφού κυριάρχησε στην Ευρώπη και τα έβαλε με όλο τον κόσμο, ήταν φυσικό να επέλθει το Βατερλό του το 1815. Μετά την «παλινόρθωση» με την επιστροφή των Βουρβόνων έχουμε νέο κίνημα με τις «μέρες του Ιουλίου» 1830 που ξανάφεραν στη Γαλλία τα οδοφράγματα βάζοντας στο  θρόνο τον Λουδοβίκο – Φίλιππο. Τις «μέρες του Ιουλίου» διαδέχθηκαν οι «μέρες του Φλεβάρη» του 1848 όταν πήρε την εξουσία μετά ένας άλλος Βοναπάρτης, ο οποίος ανέβηκε στο θρόνο ως Ναπολέοντας ο Τρίτος.
Το Σεντάν (1870) έφερε την πτώση του Ναπολέοντα του Τρίτου και το τέλος της Δεύτερης Γαλλικής Αυτοκρατορίας και γέννησε αυτό που είναι γνωστό στην Παγκόσμια Ιστορία ως η « Κομμούνα του Παρισιού» 1871.  Όπως προηγούμενα το 1789, 1830, 1848, το  Παρίσι τότε γέμισε με οδοφράγματα και οδομαχίες. Η «κομμούνα» γρήγορα έδωσε της θέση της στην 3η Γαλλική Δημοκρατία που τελείωσε με την Γαλλική παράδοση του Μάιου του ’40 για να δώσει την θέση της στην 4η Δημοκρατία στο τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο πόλεμος της Αλγερίας μαζί με  όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισε η Γαλλία μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο έφεραν στην εξουσία τον ήρωα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου Σάρλ Ντέ Γκώλλ και μαζί του την Πέμπτη Γαλλική Δημοκρατία.
Και είναι στην εποχή του Ντέ Γκώλλ που εμφανίστηκε η μεγαλύτερη αναταραχή στην Γαλλία που έγινε γνωστή σαν «μέρες του Μάη» 1968 που αποκάλεσα στο άνω αναφερόμενο άρθρο μου «την κομμούνα της νιότης». Οι «μέρες του Μάη» του ΄68 άρχισαν με εξέγερση των φοιτητών στην Σορβόννη που   γενικεύθηκε σε άλλα Πανεπιστήμια και είχε σαν επακόλουθο το ξεσήκωμα των εργατών, των αγροτών και όλων των δυσαρεστημένων με το γκωλλικόν καθεστώς των 10 τελευταίων χρόνων και η Γαλλία σε μια εποχή έφτασε σε μια κατάσταση πραγματικής αναρχίας.
Ο Ντέ Γκώλλ επικεντρωνόταν στο «μεγαλείο» της Γαλλίας και στις εξωτερικές σχέσεις, παραμελώντας την εσωτερική πολιτική, πράγμα το οποίο έφερε τα πράγματα σε ταραχές και βία. Όπως γράφω στο βιβλίο μου Θέσεις(οπ.παρ.): «Η Γαλλία δεν είναι η πρώτη φορά που είδε οδοφράγματα και στιγμιαίαν αναρχίαν. Είναι η φύση της, ο αέρας της, ο τρόπος του σκέπτεσθαι και ενεργείν των παιδιών της. Να απορεί κανείς για τον τρόπο αυτόν της διεκδίκησης από τους Γάλλους των αιτημάτων και δικαιωμάτων τους και να κυκλοφορεί κάθε μέρα – όπως πολλές μή Γαλλικές εφημερίδες και περιοδικά – «Γαλλική Επανάσταση» με πηχυαίους τίτλους, δείχνει άγνοιαν της Ιστορίας. Επιπροσθέτως με τα Εγγλέζικα «sit – in» οι Γάλλοι στήνουν και οδοφράγματα και για να στήσουν οδοφράγματα πρέπει να ξερριζώσουν δένδρα και να αναποδογυρίσουν αυτοκίνητα. Αυτήν όμως την φοράν είναι οι φοιτητές που «έβαλαν τον πρώτον λίθον» (σελ. 17-19).
Στις μέρες μας ζούμε μια άλλη αναταραχή στη Γαλλία όμοια με το Μάη του ’68, το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων».
Ως γνωστόν, τα «Κίτρινα Γιλέκα» άρχισαν διαμαρτυρόμενοι για την αύξηση της τιμής των καυσίμων, μετά όμως επεκτάθησαν σε πολλά θέματα της εσωτερικής πολιτικής και της κοινωνίας, όπως την υψηλή φορολογία, το θέμα των συνταξιούχων, το θέμα των πολυεθνικών και άλλα θέματα. Η αναταραχή συνεχίζεται. Εν τω μεταξύ το κίνημα των κίτρινων γιλέκων εμιμήθησαν και άλλες χώρες μεταξύ των οποίων και η Κύπρος. Θα δούμε την εξέλιξη και την κατάληξη αυτού του κινήματος στο μέλλον.