Η γάγγραινα

Οι αποκαλύψεις από το WikiLeaks διαλόγων μεταξύ Τόμσεν – Βελκουλέσκου για το ελληνικό πρόγραμμα δηλώνουν δύο πράγματα:
– στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο «ουδέν κρυπτόν» μένει. Tίποτε, δηλαδή, δεν μένει κρυφό (και για πάντα, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για διακρατικά μυστικά) και ότι
– η χώρα μας έχει καταντήσει, εκτός από παγκόσμιο «πειραματόζωο» ποικίλων οικονομικών θεωριών/εφαρμογών κι ένα παιχνίδι συμφερόντων.
Θα πηγαίνουμε δε από το κακό στο χειρότερο, όσο δεν το παίρνουμε απόφαση πως, αφού είμαστε υποχρεωμένοι να δανειζόμαστε για να επιβιώνουμε, οφείλουμε -όπως έκαναν Πορτογάλοι, Ιρλανδοί και Κύπριοι- να εφαρμόζουμε τα προαπαιτούμενα (μεταρρυθμίσεις) που μας επιβάλλονται.
Γνωρίζουμε από το παρελθόν πως το Δ.Ν.Τ. δεν υπήρξε ποτέ και για κανέναν ένα «φιλάνθρωπο» ίδρυμα. Αντίθετα αποτελεί τον σκληρότερο παίχτη σήμερα στην υπόθεση χρεοκοπία – σωτηρία κάθε λαού.
Το θέμα ήταν να μη το καλούσαμε. Τώρα έχει γίνει η γάγγραινά μας.
Το χειρότερο είναι ότι, με όσα λάθη έχει αποδεδειγμένα κάνει και με όσα mea culpa κι αν έχει δημόσια πει σχετικά με το «ελληνικό πρόγραμμα», το Δ.Ν.Τ. είναι πολύ δύσκολο να «εκδιωχθεί» από το κουαρτέτο. Η πολιτική του Ταμείου παραμένει (και θα παραμένει) πάντα ίδια:
– σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή με ταυτόχρονη κάποια ελάφρυνση του χρέους,
– διαφωνίες (εσαεί) με την τακτική των Ευρωπαίων,
– άσκηση πίεσης στην ελληνική κυβέρνηση, με όπλο την έλλειψη ρευστότητας και φυσικά
– απαίτηση για μεταρρυθμίσεις επί μεταρρυθμίσεων.
Μόνοι μας να το διώξουμε είναι ανέφικτο. Σε συνεννόηση όμως με την Ε.Ε. πιθανόν ναι. Διότι, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο παραείναι απάνθρωπα προσκολλημένο στη λογική των οριζόντιων υφεσιακών μέτρων, αντί να δώσει το βάρος στην ανάπτυξη και στην εφαρμογή των διαρθρωτικών αλλαγών που έχει ανάγκη η χώρα μας. Στη θέση του θα μπορούσε να υπάρχει κάποιο αντίστοιχο ευρωπαϊκό όργανο.
Και ναι μεν οι  διαρροές επιβεβαιώνουν, με περίτρανο τρόπο το μεγάλο χάσμα που υπάρχει μεταξύ των θεσμών (κουαρτέτο), ταυτόχρονα όμως δείχνουν την πλήρη αδυναμία μας να εκμεταλλευτούμε πολιτικά το γεγονός.
Κατά τη γνώμη μας, θα έπρεπε ήδη (μάλιστα από την αρχή της κρίσης) να είχε συσταθεί στη χώρα μια ειδική διακομματική Ανεξάρτητη Επιτροπή Διαχείρισης της Κρίσης, η οποία και θα διαπραγματευόταν την όλη υπόθεση. Φυσικά και υπό την προϋπόθεση μιας σταθερής κυβέρνησης ή αξιόπιστων συγκυβερνήσεων. Αλλά αυτά είναι ενός άλλου επιπέδου… ιδεοληψίες μας!