Η αποκατάσταση της “Γέφυρας Κερίτη” αποτελεί μία σημαντική εξέλιξη για την ευρύτερη περιοχή. Πρόκειται για ένα γεφύρι χαρακτηρισμένο ως νεότερο Μνημείο εξαιτίας της υψηλής αρχιτεκτονικής του σημασίας ενώ αποτελεί ταυτόχρονα και μαρτυρικό τόπο. Συγχαρητήρια αξίζουν σε όλους όσους προσπάθησαν να ενταχθεί το έργο αναστήλωσης και αποκατάστασης σε ένα χρηματοδοτικό πλαίσιο.
Διαβάζω, όμως, ότι για την υλοποίηση του έργου δημιουργήθηκε μία σύμπραξη αποτελούμενη από τον Δήμο Πλατανιά, περιοχή στην οποία ανήκει, τη Περιφέρεια Κρήτης, το Υπουργείο Πολιτισμού, το Υπουργείο Υποδομών, το Υπουργείο Ανάπτυξης, το ΤΕΕ και το Πολυτεχνείο Κρήτης. Η διάρκεια θα είναι 3,5 χρόνια και το ύψος των πόρων που έχουν εξασφαλιστεί είναι 8.000.000 εκ. ευρώ!!! Πρόκειται προφανώς για μια σύμπραξη η οποία εντάσσεται στις επονομαζόμενες «Προγραμματικές Συμβάσεις Πολιτισμικής Ανάπτυξης» που υλοποιούνται σε μία σειρά περιοχές της χώρας και αφορούν στην αποκατάσταση Μνημείων που χαρακτηρίζουν την πολιτιστική μας κληρονομιά.
Στις 3 Αυγούστου του 2017 η «Πρωτοβουλία Πολιτών ενάντια στη Ξενοδοχοποίηση στο Λόφο Καστέλι» σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει αλλά και ο γράφων σε μετέπειτα αρθρογραφία του σε τούτη εδώ την εφημερίδα έκαναν αναφορά, μεταξύ άλλων, στο έργο της αποκατάστασης του “Γεφυριού της Αράχθου” στα Τζουμέρκα. Πρόκειται για ένα άλλο γεφύρι Μνημείο το οποίο είχε καταστραφεί το 2015 και για το οποίο είχε συσταθεί μία αντίστοιχη σύμπραξη πολιτισμικής ανάπτυξης η οποία υλοποίησε το δύσκολο έργο σε 3,5 χρόνια.
Ο λόγος βέβαια των αναφορών, στο εν λόγω Μνημείο «Γεφύρι της Αράχθου», τότε, δεν ήταν για να χρησιμοποιηθεί ως παράδειγμα προκειμένου να αποκατασταθεί η «Γέφυρα Κερίτη». Άλλωστε, το 2017, το δικό μας γεφύρι στον Αλικιανό δεν είχε καταρρεύσει.
Στο 9ο επεισόδιο καίμε το κεράκι του 2020 ενώ περιμένουμε τον χειμώνα…
Ο λόγος φυσικά ήταν άλλος. Είχε αναδειχθεί ως παράδειγμα εξεύρεσης πόρων διαμέσου δημόσιας χρηματοδότησης έναντι της δημαγωγικής επικοινωνιακής πολιτικής της τότε πρυτανικής αρχής του Πολυτεχνείου Κρήτης που επιδίωκε να χειραγωγήσει την κοινή γνώμη της πόλης με αστεία επιχειρήματα τύπου Ιμαρέτ, ότι δήθεν χρήματα δεν υπάρχουν και ότι ως εκ τούτου αποτελεί μονόδρομο η εκχώρηση των Μνημείων στο Λόφο Καστέλι σε ιδιωτική εταιρεία προκειμένου να τα μετατρέψει σε Ξενοδοχείο. Υπήρξαν μάλιστα και συμπληρωματικές απόψεις ορισμένων συμπολιτών μας οι οποίες συνεπικουρούσαν της προσπάθειας εκποίησης αναφέροντας ότι οι «Προγραμματικές Συμβάσεις Πολιτισμικής Ανάπτυξης» καθυστερούν εξαιτίας της γραφειοκρατίας, δεν είναι αποτελεσματικές και έχουν χαμηλή χρηματοδότηση συνεπώς κακώς προτάσσονται ως λύση.
Αλήθεια τώρα τι έχουν να πουν και οι μεν και οι δε; Το παράδειγμα της αποκατάστασης του Μνημείου «Γέφυρα Κερίτη» διαμέσου αυτών των συμπράξεων είναι δίπλα μας, μπροστά μας, με υψηλή δημόσια χρηματοδότηση 8.000.000 εκ ευρώ και υλοποίηση σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Είναι ένα παράδειγμα βούλησης και συντονισμού της τοπικής μας κοινωνίας και των φορέων της.
Αλλά το παράδοξο δεν είναι αυτό. Το παράδοξο είναι η εμπλοκή του Πολυτεχνείου Κρήτης σε μία τέτοιου είδους σύμπραξη που δεν ήθελε «ούτε να την ακούει ούτε να την βλέπει» και που τώρα με χαρά, αν κρίνω από τα χαμόγελα του πρυτάνεως στην Αντιπεριφέρεια, θα συμβάλλει με την υψηλή, πράγματι, τεχνογνωσία που διαθέτει όχι ως τρίτος αλλά ως εταίρος, παρακαλώ.
Και λέω ότι είναι παράδοξο διότι ενώ το Πολυτεχνείο Κρήτης ορθώς συμμετάσχει σε μία σύμπραξη αποκατάστασης ενός νεότερου Μνημείου, αυτού της “Γέφυρα Κερίτη”, οι πρυτανικές αρχές του εν λόγω ιδρύματος όχι μόνο αρνήθηκαν, στο παρελθόν αλλά εξακολουθούν να αρνούνται και σήμερα, να συμπράξουν με αντίστοιχους φορείς για την αποκατάσταση ενός άλλου Μνημείου, αυτό στο Λόφο Καστέλι. Μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς το οποίο η τοπική κοινωνία γενναιόδωρα παραχώρησε, μαζί με τα όμορα ενετικά μνημεία, στο νεαρό τότε Πολυτεχνείο Κρήτης για να στεγάσει τις εκπαιδευτικές και ερευνητικές του δραστηριότητες.
Δεν πρόκειται, όμως, για παράδοξο αλλά για κάτι περισσότερο. Μάλλον για υποκρισία πρόκειται. Συμμετέχει, λοιπόν, το Πολυτεχνείο Κρήτης και ορθώς πράττει σε δημόσιες συμπράξεις για έργα αναστήλωσης άλλων μνημείων αλλά η πλειοψηφία των πρυτανικών αρχών του απέρριψε και απορρίπτει την δημόσια σύμπραξη αυτού του είδους για την αναστήλωση των δημόσιων μνημείων της πόλης στο Λόφο Καστέλι τα οποία ανήκουν στο Πολυτεχνείο και προτιμά να τα κάνει ξενοδοχεία.
Δυστυχώς κάθε μέρα και κάθε ώρα που περνά αποκαλύπτονται οι αντιφάσεις μίας μικρής ομάδας η οποία κρυπτόμενη πίσω από το την ακαδημαϊκή της ιδιότητα επέλεξε όχι μόνο να εκποιήσει τα μνημεία αλλά να περιαγάγει την πόλη, τους κατοίκους της αλλά και το ίδιο το Πολυτεχνείο σε μία κατάσταση διχασμού και κρίσης.
Σαφής και κατανοητή η πρόταση του κυρίου Σκαμνάκη!
Δύο ερωτήματα:
-Γιατί δεν την αποδέχεται το Πολυτεχνείο;
-Γιατί με δημόσιους πόρους; Δεν υπάρχει ευρωπαϊκή χρηματοδότηση;