Γιατί μερικοί λένε «γιατί μιλάς, γιατί λες αυτά που λες, ταράζεις
τους ανθρώπους»… Μα ο Χριστός είπε ότι «εγώ δεν ήρθα
για να βάλω ειρήνη, αλλά να βάλω μάχαιρα» (Ματθ.10,34)
γιατί η αλήθεια είναι σαν το μαχαίρι και χωρίζει τους ανθρώπους…
Όλη η ζωή μας είναι ένα ταξίδι στο ανεκπλήρωτο. Ξεκινώντας από την παιδική ηλικία, πέφτουμε σε ένα άνισο αγώνα για να ξεχωρίσουμε. Ο κόσμος γύρω μας, φαίνεται μεγάλος και θαυμαστός όμως εμείς νιώθουμε μικροί και ασήμαντοι, καθώς νομίζουμε ότι είναι ήδη γεμάτος με σημαντικούς ανθρώπους. Και έτσι αργά, αλλά όμως σταθερά, μέσα σε μια κοινωνία που όλο και λιγότερο ενδιαφέρεται για την αυθεντικότητα και τη μοναδικότητα, με ένα σχολείο το οποίο την απεχθάνεται και την καταπνίγει, πέφτουμε θύματα του ίδιου αυτού κόσμου που θαυμάζουμε. Αυτός ο άνισος και άδικος αγώνας δε σταματά μέχρι το τέλος της ζωής μας. Αγώνας για να μας αγαπούν και για να αγαπούμε, αγώνας για να αποκτήσουμε περισσότερα υλικά αγαθά, αγώνας για να τα καταφέρουμε στα μάτια των άλλων, αγώνας για να αποδείξουμε, αυτό που είμαστε και αυτό που δεν είμαστε. Μέσα σ’ αυτό το χάος και σε εμπόλεμη κατάσταση ζούμε όλη τη ζωή μας.
Δεν μένει χρόνος για να σκεφτούμε, για να αναγνωρίσουμε, ούτε τον εαυτό μας αλλά ούτε και τα πράγματα γύρω μας. Πεθαίνουμε τυφλοί και ανίδεοι ακριβώς έτσι όπως ζήσαμε, θεωρώντας πιο σπουδαία και πιο χρήσιμα τα πράγματα αυτού του κόσμου και νοιώθουμε αθάνατοι, αφού ο θάνατος, κράτα μόνο για λίγα λεπτά. Όμως «γελαστήκαμε» μέσα σε μια κοινωνία, μέσα σε ένα κόσμο, που είναι κι αυτός «γελασμένος». Η ευθύνη του να ξεφύγουμε, να κατανοήσουμε και να πράξουμε διαφορετικά, είναι μόνο δική μας. Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε κανέναν, ούτε για τα λάθη, ούτε για τις παραλείψεις, αλλά ούτε και για τις αποφάσεις μας.
Είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι. Υπεύθυνοι για τη ζωή και το θάνατο μας. Υπεύθυνοι για το καλό και το κακό που υπάρχει στη ζωή μας. Αλλά για κακή μας τύχη, ούτε το καλό από το κακό μπορούμε πιά να ξεχωρίσουμε. Δε μας έμαθαν να το κάνουμε ούτε κι αυτό και έτσι καλούμαστε να το ανακαλύψουμε μόνοι μας. Ή αλήθεια βέβαια είναι πολύ καλά κρυμμένη, όμως όχι τόσο καλά, για εκείνους που την επιθυμούν πραγματικά. Μπροστά μας, βλέπουμε μια άβυσσο και μένουμε άφωνοι μπροστά στα απρόσμενα και τα αδιέξοδα μια ζωής που δεν εξηγείται μέσα από επιστημονικές θεωρίες και λογική. Και όμως επιμένουμε στα παλιά λάθη, στις παλιές βεβαιότητες, στις παλιές συνήθειες με απίστευτη επιμονή. Τώρα όλα γύρω μας ‘’ουρλιάζουν’’… ‘’Προσπαθήστε να αλλάξετε, ανοίξτε τα μάτια να δείτε, πιστέψετε στον εαυτό σας και στο Θεό, ακολουθήστε το δρόμο της σωτηρίας, γιατί η ζωή είναι αιωνία και εδώ είναι απλά η προετοιμασία κι όχι το τέλος. Σε μια ζωή γεμάτη τραγωδία και κωμωδία πάρτε στα σοβαρά το Θεό και όχι τη ζωή. Εκπληρώσετε τα όνειρα και τις επιθυμίες σας, αλλά μόνο μέσα από το καλό και τη δικαιοσύνη, κι αν αυτό δε γίνεται, τότε σταματήστε γιατί τα όνειρα και οι επιθυμίες σας θα μετατραπούν σε αρρώστια και θάνατο’’.
