Το γεγονός της γεννήσεως του Ιησού είναι το μεγαλύτερο κοσμοϊστορικό γεγονός σύμφωνα με τις αντιλήψεις και τις μαρτυρίες των μεγάλων ιστορικών συγγραφέων και φιλοσόφων. Απόδειξη της αλήθειας αυτής είναι· ότι χωρίστηκε η ιστορία της ανθρωπότητας σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος ονομάστηκε, όπως είναι γνωστό, η εποχή προ Χριστού και το δεύτερο η εποχή μετά Χριστόν.
Την ιστορικότητα της σωτηρίας του κόσμου αφηγείται ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Το κείμενο του Ευαγγελιστή αναφέρει ως ιστορικό γεγονός την απογραφή του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Καίσαρα Αυγούστου. Τότε μετέβη ο Ιωσήφ με τη Μαριάμ από την πόλη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας για να απογραφεί, επειδή κατάγονταν από τη βασιλική οικογένεια του Δαυίδ.
Στο χρονικό αυτό διάστημα είχαν συμπληρωθεί οι μήνες της εγκυμοσύνης της Θεοτόκου και όπως αναφέρει ο Ευαγγελιστής «έτεκεν τον υιόν αυτής, τον πρωτότοκον». Επειδή δεν υπήρχε κατάλυμα (σπίτι) να μείνουν πήγανε σε μια σπηλιά και στη φάτνη που έτρωγαν τα βόδια και οι όνοι την τροφή τους η Θεοτόκος γέννησε και «εσπαργάνωσε» το θείο Βρέφος.
Ο ιερός ευαγγελιστής Λουκάς τονίζει ότι κατά την ώρα της γεννήσεως του θείου Βρέφους ο ουρανός εκπροσωπείται από τους αγγέλους και η γη από τους ποιμένες. Ο ευαγγελιστής αναφέρει ότι Άγγελος Κυρίου φανερώνεται στους ποιμένες και τους λέγει την ευχάριστη είδηση της γεννήσεως του θείου Βρέφους στην πόλη Δαυίδ.
Ο ευαγγελιστής αφηγείται: «ιδού γαρ ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην, ήτις έσται παντί τω λαώ, ότι ετέχθη υμίν σήμερον σωτήρ, ος έστι Χριστός Κύριος, εν πόλει Δαυίδ» (Λουκ. 2,11).
Σημειώνουμε ότι το περιβάλλον που γεννιέται ο Ιησούς, σύμφωνα με την αφήγηση του ευαγγελιστή Λουκά, είναι δοξολογικό και χαρούμενο. Ψαλμούς και ύμνους αναπέμπουν και εκφράζουν όλα τα δημιουργήματα προς τον Ύψιστον. «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία» (Λουκ. 2,14).
Άγγελοι και ποιμένες δοξολογούν τον Κύριον, διότι χαρίζει την ειρήνη πάνω στη γη και τη σωτηρία στους ανθρώπους.
Όλες οι δυνάμεις, επίγειες και ουράνιες συμφιλιώνονται δημιουργούν μια μουσική συμφωνία και εξυμνούν τον Κύριον. Οι ποιμένες, που συμβολίζουν τους απλοϊκούς και ταπεινούς ανθρώπους, πρώτοι βλέπουν και γνωρίζουν το θείο Βρέφος, τον αληθινό Υιό του Θεού. Με βαθιά πίστη ασπάζονται Αυτόν και διαπιστώνουν ότι όλα εκείνα, που τους είχε ειπεί ο άγγελος Κυρίου, είναι αληθινά. Κατόπιν επιστρέφουν στην πόλη της Βηθλεέμ «δοξάζοντες και αινούντες τον Θεόν». Οι ποιμένες διαλαλούν και διακηρύττουν το θαυμαστό αυτό γεγονός και όλοι «οι ακούσαντες εθαύμασαν περί των λαληθέντων» και επίστευσαν στην αληθινή παρουσία του Υιού του Θεού.
Η γέννηση του Ιησού είναι ένα θαύμα, ένα μεγάλο μυστήριο, το οποίο η Εκκλησία ονόμασε το μυστήριο της θείας Ενανθρωπήσεων. Ο απ. Παύλος αναφέρει· ότι ένας Θεός έγινε άνθρωπος, «εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος» (Φιλιπ. 2,7).
Η θεία φύση προσέλαβε την ανθρώπινη και η ανθρώπινη φύση σώθηκε και ελευθερώθηκε από την αμαρτία και τον πνευματικό θάνατο. Ο άνθρωπος λοιπόν, με το μυστήριο της θείας Ενανθρωπήσεως έχει τη δυνατότητα με τη θεία χάρη ελεύθερα και συνειδητά να πορεύεται προς την τελειότητα και την κατά χάρη θέωση. Ο σκοπός λοιπόν της θείας Ενανθρωπήσεως είναι η σωτηρία του ανθρώπου και η επικοινωνία του με τον Θεό.
Το γεγονός αυτό αφηγείται ο Ευαγγελιστής Λουκάς με γλαφυρότητα και σαφήνεια και παρουσιάζει με μεγάλη έμφαση τη συμμετοχή όλων των δημιουργημάτων. «Άγγελοι και άνθρωποι χαίρονται και αγάλλονται με τη γέννηση του Θεανθρώπου». Στην αφήγηση λοιπόν του Ευαγγ. Λουκά διαπιστώνουμε ότι οι λέξεις που είναι κλειδιά στη γέννηση του Χριστού είναι: δόξα, χαρά, ειρήνη, σωτηρία. Οι έννοιες αυτές προσωποποιούνται και εκφράζουν την ενότητα και λειτουργία του σύμπαντος και ιδιαίτερα τις προσωπικές σχέσεις των ανθρώπων με τον Θεόν.
Σημειώνουμε λοιπόν, ότι η σωτηρία και η λύτρωση της ανθρωπότητας κατά τον Ευαγγ. Λουκά προέρχεται από τη γέννηση του Ιησού. Ο Ευαγγελιστής επίσης τονίζει την παγκοσμιότητα της σωτηρίας και το Ευαγγέλιό του απευθύνεται προς όλους τους ανθρώπους. Ο Ιησούς εμφανίζεται ότι συμπαθεί τους εθνικούς και επαινεί την πίστη τους (κεφ. 7,5-9 κ.ά.) ή εξαίρει την αγαθότητα των Σαμαρειτών (κεφ. 10, 33-17, 15-18). Αναφέρουμε δύο μαρτυρίες του Ευαγγελιστή Λουκά που παρουσιάζουν κατ’ εξοχήν, την παγκοσμιότητα της σωτηρίας.
«… και ούτως έδει παθείν τον Χριστόν και αναστήναι εκ νεκρών τη τρίτη ημέρα και κηρυχθήναι επί τω ονόματι αυτού μετάνοιαν και άφεσιν αμαρτιών εις πάντα τα έθνη, αρξάμενον από Ιερουσαλήμ» (Λουκ. 24,47). «… αλλά λήψεσθε δύναμιν ελθόντος του Αγίου Πνεύματος εφ’ υμάς και έσεσθέ μοι μάρτυρες εν τη Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμάρεια και έως εσχάτου της γης» (Πραξ. 1,8). Τελειώνοντας την αφήγηση του Ευαγγ. Λουκά υπογραμμίζουμε ότι η γέννηση του Ιησού είναι διαχρονικό και αιώνιο γεγονός. Κλείνουμε την αφήγηση του Ευαγγ. Λουκά με επίκαιρες και εποικοδομητικές σκέψεις για τις γιορτές των Χριστουγέννων.
Το περιεχόμενο της αφηγήσεως του Ευαγγ. Λουκά είναι επίκαιρο και εποικοδομητικό για να αντιμετωπίσουμε τα σύγχρονα προβλήματα της χριστιανικής ζωής και να γιορτάσουμε συνειδητά τη γέννηση του Θεανθρώπου. Σημειώνουμε ότι σήμερα οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί αντιμετωπίζουν δύο μεγάλα προβλήματα.
1) Η πίστη των Ορθοδόξων χριστιανών επηρεάζεται και απειλείται με την παγκοσμιοποίηση των λαών της ανθρωπότητας. Διότι κάθε λαός, κάθε έθνος, έχει διαφορετικές θρησκευτικές αντιλήψεις και πεποιθήσεις. Οι περισσότεροι λαοί αναζητούν και πιστεύουν στον Θεό γνωσιολογικά και νοησιαρχικά. Η Θεολογία τους είναι εγκεφαλική.
2) Η βιολογική ζωή των ανθρώπων απειλείται και κινδυνεύει από το φυσικό περιβάλλον το οποίο έχει μολύνει και επηρεάσει η Τεχνολογία. Έχουν εμφανισθεί, ως είναι γνωστό, ασθένειες οι οποίες απειλούν και αφαιρούν τη ζωή πολλών συνανθρώπων. (Ο κορωνοϊός, τα κρούσματα της COVID -19).
Η αντιμετώπιση των δύο αυτών κινδύνων και η λύτρωσή μας από τις συνέπειες των δεινών αυτών εξαρτάται και από την προσωπική μας συμπεριφορά. Οφείλουμε ως Ορθόδοξοι χριστιανοί να ζήσουμε με βιωματικότητα την πίστη μας και η χριστιανική ζωή να γίνει «θεωρία και πράξη». Προσωπικά να είμεθα αφοσιωμένοι και να πιστεύουμε με όλη μας τη καρδιά στο θέλημα του Θεού.
Τις δύο εντολές της αγάπης· «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ’ όλης της καρδίας σου…» και «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» πρέπει να τις τηρούμε και να τις ζούμε στις κοινωνικές σχέσεις μας με τους συνανθρώπους.
Τότε οι πιστοί χριστιανοί, όλων των εποχών, με το γεγονός της θείας Ενανθρωπήσεως ζουν «την μεγάλην χαράν» την οποία ο Ευαγγελιστής Λουκάς διακηρύττει και ευαγγελίζεται.
*Ο Γεώργιος Παπατζανάκης είναι δρ Θεολογίας
