Σε τούτο δω τον κάμπο έγειραν
κι είχαν σηκώσει τα βουνά
στους ώμους τους οι γέροντες αυτοί.
Για λίγο μόνο πήραν
τη δική τους γη
για τόσο λίγο.
ίσα που πρόλαβαν
να δασκαλέψουνε τους γιους
πώς πρασινίζουνε
τα νέα φύτρα και τα μπόλια.
έφτασε πια ο καιρός που δένανε
οι πρώτες ρώγες του καινούργιου αμπελιού
μα είχε καλέσει των γιων τους τον ανθό
η Μεγάλη μας Πατρίδα.
Κι εκείνοι οι γέροντες
σήκωσαν πάλι στους ώμους
τα Λευκάτους όρη
και κατηφόρισαν
τις γνώριμές τους στράτες
να στηλωθούν
στοιχειά
μπροστάστο σιδερένιο χέρι
που άπλωνε νύχια αρπαχτικά.
Εγείρανε πολλοί
στάχυα βαριά, ωριμασμένα
στο ματωμένο κάμπο
κι όσοι γνωρίσανε το γυρισμό
είχαν ψυχή να τους ζηλέψουν.
Τώρα βροντολαλούμε επηρμένοι
τα τραγούδια τους
την Ξαστεριάκαι τον Αϊτό
με τη μερίδα του ραγιά
στο πιάτο μας.
Μάης 2017
