Ο πολιτικός σχολιασμός των ειδήσεων ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα περιείχε συχνά το στοιχείο της σάτιρας. Δεν ήταν τυχαίο ότι κατά την περίοδο της Κρητικής Πολιτείας (1898-1913) στα Χανιά υπήρχαν τρείς σατιρικές εφημερίδες, «Ο Φαφλατάς», «Ο Κάνθαρος» και «Ο Σκορπιός». Το χιούμορ και τα υπονοούμενα για την παρουσίαση της πολιτικής επικαιρότητας συνεχίστηκαν και τις επόμενες δεκαετίες με σκίτσα, όπως φαίνεται από «Το Τηλεσκόπιο» («Γελοιογραφικόν Περιοδικόν»), το οποίο εκδιδόταν στα Χανιά το 1929. Στο πρώτο τεύχος της 19ης Μαΐου 1929 ο αναγνώστης βλέπει τα σκίτσα του πρωθυπουργού Βενιζέλου και ενός υποψήφιου γερουσιαστή, οι οποίοι συνομιλούν μεταξύ τους.
Εδώ πρέπει να παρουσιαστεί η πολιτική κατάσταση εκείνης της εποχής για να γίνει κατανοητή η γελεοιογραφία. Είναι γνωστό ότι τη «χρυσή» Τετραετία Βενιζέλου (1928-1932) ο πρωθυπουργός έθεσε ως προτεραιότητα τη συμπλήρωση των θεσμών της δημοκρατίας με την εκλογή του σώματος της Γερουσίας και στη συνέχεια τον εκσυγχρονισμό της χώρας. Έτσι, στις 21/4/1929 έγιναν οι εκλογές για τη Γερουσία και σε σύνολο 92 εδρών οι Βενιζελικοί κέρδισαν τις 78, οι Αντιβενιζελικοί 12 και το Αγροτικό κόμμα 2. Σε ποσοστά ο Βενιζελισμός κέρδισε 71% και οι Αντιβενιζελικοί 26%. Επειδή όμως το σώμα της Γερουσίας είχε 120 μέλη, συμπληρώθηκε με 18 γερουσιαστές διάφορων επαγγελματικών οργανώσεων και 10 «αριστίδην» γερουσιαστές.
Η γελοιογραφία, λοιπόν, παρουσιάζει έναν μεσήλικα «Γενικόν πράκτορα μεγάλων ταξιδίων», με κοντό παντελόνι, παπιγιόν, σακάκι, μπαστούνι, καμπούρα και καπέλο, ο οποίος επιθυμούσε να εκλεγεί, όχι ως «άριστος», αλλά ως «απαραίτητος» γερουσιαστής. Ο απεικονιζόμενος Μαρινάκης είχε αποκλειστεί από υποψήφιος, καθώς δεν είχε τη νόμιμη ηλικία (ήταν πολύ νέος για τη γερουσία). Ο Μαρινάκης, λοιπόν, εξηγεί στον Βενιζέλο, ότι λόγω της επαγγελματικής του ιδιότητας θα μπορούσε να φανεί χρήσιμος στη Γερουσία ως εκδότης εισιτηρίων για… τον άλλο κόσμο, καθώς οι υπερήλικες γερουσιαστές βρισκόταν «[…]εγγύς, εγγύτατα[…]προς το μεγάλο ταξίδι[…]». Από τα παραπάνω γίνονται φανερές οι δημοσιογραφικές αιχμές τόσο για τη χρησιμότητα της Γερουσίας όσο και για τους εκπροσώπους της.
Βιβλιογραφία
Μαυρογορδάτος Γ., Μετά το 1922. Η παράταση του Διχασμού, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2017.
